Πριν σας καληνυχτίσω και σας ευχηθώ να έχουμε μια καλή βδομάδα,
θέλω να σας καταθέσω σκέψεις, συναισθήματα, που αφορούν στον Βοτανικό, την περιοχή που ζω τα τελευταία χρόνια και που με έχει αγκαλιάσει με περίσσεια αγάπη, ειδικά τα παιδιά!!!
θέλω να σας καταθέσω σκέψεις, συναισθήματα, που αφορούν στον Βοτανικό, την περιοχή που ζω τα τελευταία χρόνια και που με έχει αγκαλιάσει με περίσσεια αγάπη, ειδικά τα παιδιά!!!
ΒΟΤΑΝΙΚΟΣ
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Βιομηχανικοί χώροι και αποθήκες στο Βοτανικό.
Ο Βοτανικός είναι βιομηχανική ζώνη του Κεντρικού Τομέα της Αθήνας ο οποίος διαχωρίζει την Πόλη των Αθηνών από το Δυτικό Τομέα και τον Πειραιά.
Οφείλει την ονομασία του στο Βοτανικό Κήπο των Αθηνών, όπου σήμερα διατηρεί τις εγκαταστάσεις του το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Βρίσκεται εκατέρωθεν της Ιεράς οδού στα δυτικά του Δήμου Αθηναίων. Σήμερα λειτουργούν στην περιοχή κάποιες βιομηχανικές μονάδες, ενώ υπάρχουν και πολυάριθμες αποθήκες. Συνιστά σημαντική παραγωγική ζώνη και συγκοινωνιακό κόμβο της Αττικής, ενώ τη Λεωφόρο Αθηνών επιλέγουν για την εγκατάστασή τους και αρκετές επιχειρήσεις, μεταξύ άλλων τα Ελληνικά Χρηματιστήρια. Υπήρξε στο παρελθόν σπουδαία βιομηχανική περιοχή γαλακτοκομικών προϊόντων, όπως το εργοστάσιο της ΕΒΓΑ και χαρτοποιίας. Τα τελευταία χρόνια ο Βοτανικός έχει γίνει περιοχή νυχτερινής διασκέδασης αφού πολλές παλιές βιοτεχνίες και αποθήκες έχουν σήμερα μετατραπεί σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης με ζωντανή μουσική.
Η περιοχή του Βοτανικού ορίζεται βόρεια από την Ιερά οδό, ανατολικά από τη λεωφόρο Κωνσταντινουπόλεως, νότια από τη λεωφόρο Π. Ράλλη και δυτικά από το Ρουφ. Στη περιοχή υπάρχουν οι εκκλησίες Αγίου Πολυκάρπου, Αγίου Νικολάου, Αγίας Μαρκέλλας, Προφήτη Δανιήλ και των Τριών Παρθένων.
Τα τελευταία χρόνια η περιοχή συνδέθηκε με την γραμμή 3 του μετρό και εξυπηρετείται από τον σταθμό του Ελαιώνα.
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Βιομηχανικοί χώροι και αποθήκες στο Βοτανικό.
Ο Βοτανικός είναι βιομηχανική ζώνη του Κεντρικού Τομέα της Αθήνας ο οποίος διαχωρίζει την Πόλη των Αθηνών από το Δυτικό Τομέα και τον Πειραιά.
Οφείλει την ονομασία του στο Βοτανικό Κήπο των Αθηνών, όπου σήμερα διατηρεί τις εγκαταστάσεις του το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Βρίσκεται εκατέρωθεν της Ιεράς οδού στα δυτικά του Δήμου Αθηναίων. Σήμερα λειτουργούν στην περιοχή κάποιες βιομηχανικές μονάδες, ενώ υπάρχουν και πολυάριθμες αποθήκες. Συνιστά σημαντική παραγωγική ζώνη και συγκοινωνιακό κόμβο της Αττικής, ενώ τη Λεωφόρο Αθηνών επιλέγουν για την εγκατάστασή τους και αρκετές επιχειρήσεις, μεταξύ άλλων τα Ελληνικά Χρηματιστήρια. Υπήρξε στο παρελθόν σπουδαία βιομηχανική περιοχή γαλακτοκομικών προϊόντων, όπως το εργοστάσιο της ΕΒΓΑ και χαρτοποιίας. Τα τελευταία χρόνια ο Βοτανικός έχει γίνει περιοχή νυχτερινής διασκέδασης αφού πολλές παλιές βιοτεχνίες και αποθήκες έχουν σήμερα μετατραπεί σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης με ζωντανή μουσική.
Η περιοχή του Βοτανικού ορίζεται βόρεια από την Ιερά οδό, ανατολικά από τη λεωφόρο Κωνσταντινουπόλεως, νότια από τη λεωφόρο Π. Ράλλη και δυτικά από το Ρουφ. Στη περιοχή υπάρχουν οι εκκλησίες Αγίου Πολυκάρπου, Αγίου Νικολάου, Αγίας Μαρκέλλας, Προφήτη Δανιήλ και των Τριών Παρθένων.
Τα τελευταία χρόνια η περιοχή συνδέθηκε με την γραμμή 3 του μετρό και εξυπηρετείται από τον σταθμό του Ελαιώνα.
“Ο Βοτανικός μας
Του Βοτανικού ο μάγκας
Το καλύτερο παιδί
Στα μπουζούκια, στις ταβέρνες
Πια κανείς δε θα το δει…
Προφητικός στίχος;
Θα ’λεγα: «Ναι»
«Επ! Αμέρικαν μπαρ γίναμε;» όπως έλεγε κι ο αξέχαστος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος. Κάτι μεταξύ Χάρλεμ και Σικάγο…
Ο Βοτανικός της αρχαίας Αθήνας – που ίσως το όνομά του πήρε από τα βότανα ή το ρήμα βοτανίζω – απέχει από την Ακρόπολη μόλις 1500 μέτρα. Διασχίζεται από τον επίσης αρχαιότερο δρόμο, την Ιερά Οδό. Η πομπή, με τα άρματα και τα ρωμαλέα παλληκάρια που συνόδευαν στα Παναθήναια τις παρθένες με το αραχνοΰφαντο πέπλο της θεάς Αθηνάς, περνούσε από αυτή την Οδό. Εδώ ξαπόστασε και ο Απόστολος Παύλος όταν ήρθε στην Ελλάδα να διδάξει τον Χριστιανισμό.
Αυτά, για όσους αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν την ιστορία.
Ο χώρος, μέχρι τα 1950, ήταν διάσπαρτος περιβόλια, στάβλους, σπίτια με αυλές, γειτονιές. Λογιών-λογιών μυρωδιές ξεχύνονταν στον αέρα και στήναν τρελό χορό. Τοποθεσία ονειρική.
Ο κυρ-Αντρέας καβαλούσε τη σούστα του, φορτωμένη οπωροκηπευτικά καλούδια κι ανηφόριζε στην αγορά – Πειραιώς και Ιερά Οδό – να πουλήσει την πραμάτεια του μαζί με τους άλλους περιβολάρηδες. Η γυναίκα του Σταυρούλα φρόντιζε τα ζωντανά – άρμεγμα, τάισμα – μαγείρευε για τους εργάτες που ήταν στα περιβόλια και παρέα με τη φιλενάδα της Νότα μεγάλωναν τα παιδιά τους. Και κάθε τόσο φόραγαν τα καλά τους, πιάνονταν αγκαζέ και ανηφόριζαν την Ερμού να ψωνίσουν απ’ τα εμπορικά, υφάσματα, κλωστές, νήματα, για τα ρούχα και τα κεντήματά τους. Τα πιτσιρίκια, όλα μια μεγάλη παρέα, πρώτα στις σκανταλιές. Ο Νικολής και ο Γιώργος με τον Μίμη από την πέρα γειτονιά, ο Θανάσης με τα αδέρφια του, ο Βασίλης, ο Μίμης και πολλοί άλλοι, έπαιζαν μπάλα στις αλάνες, κάθε Κυριακή παπαδοπαίδια στον Άγιο Πολύκαρπο, στην Αγία Μαρκέλλα, στον Άγιο Βασίλη ή στις Τρεις Παρθένες. Και στα θελήματα έτρεχαν αγόγγυστα όπου τους έστελναν οι μεγάλοι. Μάθαιναν κολύμπι στη στέρνα του γιατρού και όταν καλοκαίριαζε, όσοι είχαν αυτοκίνητα, τα φόρτωναν για το Φάληρο.
Οι πόρτες των σπιτιών ποτέ δεν κλείδωναν και σπάνια στο τραπέζι, που στρωνόταν μεσημέρι και βράδυ, καθόταν μόνο η οικογένεια. Κάθε μέρα στηνόταν ένα μικρό γλέντι σε κάθε γειτονιά. Αν πει κανείς για τις γιορτές; Εκεί γινόταν αληθινό πανηγύρι!
Ο καθένας νοιαζόταν για τους άλλους. Από τον ογδοντάχρονο μπαρμπα-Θανάση, μέχρι τη δίχρονη Κατερίνα.
Με τα χρόνια, μετά τον πόλεμο περίπου, στη θέση των περιβολιών στήθηκαν δύο μεγάλα εργοστάσια, της Αθηναϊκής Χαρτοποιίας και της Τεχνητής Μετάξης. Γύρω-τριγύρω συνεργεία κατασκευής και επισκευής μηχανημάτων, όπου σήμερα - εγκαταλειμμένα πια – «φιλοξενούν» άτυχους λαθρομετανάστες, που ήρθαν για μια καλύτερη ζωή κι έχουν στήσει ολόκληρη συνοικία που θα ζήλευε ο καλύτερος σκηνοθέτης για να ζωντανέψει έργα του Βίκτορα Ουγκώ και του Ντίκενς.
Τα τότε πιτσιρίκια του Βοτανικού, εξηντάρηδες πια σήμερα, αναπολούν τη γειτονιά τους, νοιάζονται ο ένας για τον άλλο και σκέφτονται:
- Τώρα με τη νέα «αναβάθμιση» της περιοχής μας, θα γίνουν όμορφοι δρόμοι, όμορφα κτίρια, ωραίες πολυκατοικίες…, χωρίς αυλές…, χωρίς γειτονιές…»”
Το καλύτερο παιδί
Στα μπουζούκια, στις ταβέρνες
Πια κανείς δε θα το δει…
Προφητικός στίχος;
Θα ’λεγα: «Ναι»
«Επ! Αμέρικαν μπαρ γίναμε;» όπως έλεγε κι ο αξέχαστος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος. Κάτι μεταξύ Χάρλεμ και Σικάγο…
Ο Βοτανικός της αρχαίας Αθήνας – που ίσως το όνομά του πήρε από τα βότανα ή το ρήμα βοτανίζω – απέχει από την Ακρόπολη μόλις 1500 μέτρα. Διασχίζεται από τον επίσης αρχαιότερο δρόμο, την Ιερά Οδό. Η πομπή, με τα άρματα και τα ρωμαλέα παλληκάρια που συνόδευαν στα Παναθήναια τις παρθένες με το αραχνοΰφαντο πέπλο της θεάς Αθηνάς, περνούσε από αυτή την Οδό. Εδώ ξαπόστασε και ο Απόστολος Παύλος όταν ήρθε στην Ελλάδα να διδάξει τον Χριστιανισμό.
Αυτά, για όσους αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν την ιστορία.
Ο χώρος, μέχρι τα 1950, ήταν διάσπαρτος περιβόλια, στάβλους, σπίτια με αυλές, γειτονιές. Λογιών-λογιών μυρωδιές ξεχύνονταν στον αέρα και στήναν τρελό χορό. Τοποθεσία ονειρική.
Ο κυρ-Αντρέας καβαλούσε τη σούστα του, φορτωμένη οπωροκηπευτικά καλούδια κι ανηφόριζε στην αγορά – Πειραιώς και Ιερά Οδό – να πουλήσει την πραμάτεια του μαζί με τους άλλους περιβολάρηδες. Η γυναίκα του Σταυρούλα φρόντιζε τα ζωντανά – άρμεγμα, τάισμα – μαγείρευε για τους εργάτες που ήταν στα περιβόλια και παρέα με τη φιλενάδα της Νότα μεγάλωναν τα παιδιά τους. Και κάθε τόσο φόραγαν τα καλά τους, πιάνονταν αγκαζέ και ανηφόριζαν την Ερμού να ψωνίσουν απ’ τα εμπορικά, υφάσματα, κλωστές, νήματα, για τα ρούχα και τα κεντήματά τους. Τα πιτσιρίκια, όλα μια μεγάλη παρέα, πρώτα στις σκανταλιές. Ο Νικολής και ο Γιώργος με τον Μίμη από την πέρα γειτονιά, ο Θανάσης με τα αδέρφια του, ο Βασίλης, ο Μίμης και πολλοί άλλοι, έπαιζαν μπάλα στις αλάνες, κάθε Κυριακή παπαδοπαίδια στον Άγιο Πολύκαρπο, στην Αγία Μαρκέλλα, στον Άγιο Βασίλη ή στις Τρεις Παρθένες. Και στα θελήματα έτρεχαν αγόγγυστα όπου τους έστελναν οι μεγάλοι. Μάθαιναν κολύμπι στη στέρνα του γιατρού και όταν καλοκαίριαζε, όσοι είχαν αυτοκίνητα, τα φόρτωναν για το Φάληρο.
Οι πόρτες των σπιτιών ποτέ δεν κλείδωναν και σπάνια στο τραπέζι, που στρωνόταν μεσημέρι και βράδυ, καθόταν μόνο η οικογένεια. Κάθε μέρα στηνόταν ένα μικρό γλέντι σε κάθε γειτονιά. Αν πει κανείς για τις γιορτές; Εκεί γινόταν αληθινό πανηγύρι!
Ο καθένας νοιαζόταν για τους άλλους. Από τον ογδοντάχρονο μπαρμπα-Θανάση, μέχρι τη δίχρονη Κατερίνα.
Με τα χρόνια, μετά τον πόλεμο περίπου, στη θέση των περιβολιών στήθηκαν δύο μεγάλα εργοστάσια, της Αθηναϊκής Χαρτοποιίας και της Τεχνητής Μετάξης. Γύρω-τριγύρω συνεργεία κατασκευής και επισκευής μηχανημάτων, όπου σήμερα - εγκαταλειμμένα πια – «φιλοξενούν» άτυχους λαθρομετανάστες, που ήρθαν για μια καλύτερη ζωή κι έχουν στήσει ολόκληρη συνοικία που θα ζήλευε ο καλύτερος σκηνοθέτης για να ζωντανέψει έργα του Βίκτορα Ουγκώ και του Ντίκενς.
Τα τότε πιτσιρίκια του Βοτανικού, εξηντάρηδες πια σήμερα, αναπολούν τη γειτονιά τους, νοιάζονται ο ένας για τον άλλο και σκέφτονται:
- Τώρα με τη νέα «αναβάθμιση» της περιοχής μας, θα γίνουν όμορφοι δρόμοι, όμορφα κτίρια, ωραίες πολυκατοικίες…, χωρίς αυλές…, χωρίς γειτονιές…»”
Αυτό το κείμενο είχε δημοσιευτεί σε μια τοπική εφημερίδα – που δεν υπάρχει πια – κάπου στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας και είχε γραφεί ύστερα από μια συνάντηση κάποιων φίλων, που έχουν φύγει πια από την περιοχή.
Από τότε «κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι», που λένε. Η «γραφική» αυτή γειτονιά των λαθρομεταναστών – καταυλισμός των Ρομά μετέπειτα- έγινε άντρο κλοπιμαίων και διακίνησης ουσιών και με την ευκαιρία της εγκατάστασης του γηπέδου του Παναθηναϊκού, τους έδιωξαν από το χώρο αυτό κι εγκαταστάθηκαν στην ευρύτερη περιοχή. (Το γήπεδο δεν έχει γίνει και κανείς δεν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι. Σ’ αυτό βοήθησαν «οι φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι μας έταζαν μια περιοχή καταπράσινη, με αθλητικά κέντρα, πάρκα και άλλα άπιαστα όνειρα και τελικά μάθαμε ότι όλα παίχτηκαν επειδή το έργο της ανάπλασης του Βοτανικού δεν ανατέθηκε σε κάποιον "συγγενή" μηχανικό-εργολάβο). Πολυκατοικίες ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια και η περιοχή γύρω από το Γκάζι γέμισε καφετέριες, φαγάδικα, ξενυχτάδικα και studio, η νέα ονομασία για τους οίκους ανοχής που δε χρειάζονται και ιδιαίτερη άδεια(!). Δυο βήματα από το Δημοτικό Σχολείο του Βοτανικού υπάρχουν τρία τέτοια!
Πέρασαν Δήμαρχοι και Δήμαρχοι, με συμβούλους Βοτανικιώτες, αλλά μπρος στο χρήμα, ΚΑΝΕΙΣ δεν έσκυψε πάνω από τα προβλήματα των κατοίκων της περιοχής. Όλα για το φαίνεσθαι και τα οφίτσια, και τίποτα για την ουσία.
Τα παιδιά, ξεκινώντας από την έκτη του Δημοτικού, όπου παρουσιάζουν θεατρικές παραστάσεις που θα ζήλευαν επαγγελματίες ηθοποιοί, διψούν για πολιτισμό. Ανάμεσά τους – πολλά από αυτά σήμερα έχουν τελειώσει και την τριτοβάθμια εκπαίδευσή τους – δεν έχει παρουσιαστεί παραβατικότητα. Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μια θεατρική ομάδα και λόγω έλλειψης χώρου (αποθήκες και εγκαταλειμμένα οικήματα υπάρχουν άφθονα), δυστυχώς διελήθη εξ ων συνετέθη. Υπάρχουν γυμνασιόπαιδα και λυκειόπαιδα που δε θα ήθελαν να ασχοληθούν με τη σκηνή, αλλά με τις «εργασίες». Έχουν δηλώσει ενδιαφέρον για την κατασκευή των σκηνικών, των ηλεκτρολογικών, που απαιτεί μία παράσταση. Ο χώρος αυτός θα είναι ο δικός τους χώρος, όπου θα ακούσουν και θα παίξουν μουσική, θ’ ακούσουν – και γιατί όχι – θα γράψουν ποίηση και λογοτεχνία. Θα είναι οι αυριανοί σπουδαίοι άνθρωποι. Ακόμα και οι γονείς θα συμμετέχουν στα «δρώμενα», είτε για να «ελέγξουν» ή να βοηθήσουν. Μ’ αυτό τον τρόπο θα «μάθουν» καλύτερα τα βλαστάρια τους, θα έρθουν πιο κοντά οι μεν με τους δε. Καλή η τεχνολογία, αλλά σαν την πραγματική επαφή (άγγιγμα, μυρωδιά, γεύση), δεν υπάρχει.
Τα τελευταία 3-4 χρόνια, ο ιδιόκτητος Παιδικός Σταθμός της περιοχής έχει κλείσει λόγω ακαταλληλότητας, με το σκεπτικό να επιδιορθωθεί και να μαζευτούν και πάλι τα νήπια – που έχουν μοιραστεί γύρω τριγύρω – και να επαναλειτουργήσει. Αντικαταστάθηκε η οροφή, αλλά ο Σταθμός παραμένει κλειστός, με τζάμια σπασμένα, ελλιπή φωτισμό στην περιοχή, όπου εκεί γίνεται χρήση ουσιών μέχρι και μαχαιρώματα… Η ίδια απαξίωση, εγκατάλειψη και αθλιότητα παρατηρείται και στην πλατεία Γεωργιάδη.
Ο μεγαλύτερος Δήμος της χώρας, ο Δήμος Αθηναίων, ΚΛΕΙΝΕΙ μάτια και αυτιά σε όλα αυτά και σε κείνο που ζητάμε: ένα στέκι ΝΕΩΝ, που αυτοί είναι το μέλλον, τόσο του τόπου, όσο και της γειτονιάς μας. Και είναι τόσο, μα τόσο ΑΝΟΗΤΟΙ… Δε σκέφτονται πως όποιος μπει μπροστάρης στην πραγματοποίηση αυτού του «ονείρου», θα έχει και τα ψηφουλάκια του!!! Διπλό το κέρδος! Άλλοι, μικρότεροι Δήμοι, νοιάζονται πραγματικά για το μέλλον, για τα παιδιά.
Παραπονιόμαστε γιατί οι νέοι μένουν αδιάφοροι. Αναρωτηθήκαμε ποτέ ποιος φταίει γι’ αυτό; Σίγουρα όχι τα παιδιά…
Και για να τελειώνω, πριν μέρες συνέβη το παρακάτω περιστατικό, το οποίο με οδήγησε να γράψω το ακόλουθο κείμενο:
Ο ΒΟΤΑΝΙΚΟΣ του 2014
ΚΥΡΙΕ ΔΕΝΔΙΑ
ΚΥΡΙΕ ΚΑΜΙΝΗ
Που αύριο θα έρθετε να ζητήσετε την ψήφο μας.
Δευτέρα, 17 Μάρτη, ώρα 11μμ, επί της Σπύρου Πάτση έξω από το Δημοτικό μας σχολείο, περιπολικό με 4 μηχανές «μάζεψε» τα «κακοποιά» στοιχεία, τους «εγκληματίες» της περιοχής!!!
Ε Υ Γ Ε !!!
Παιδιά του Λυκείου, της γειτονιάς μας, που μαζεύονται να κουβεντιάσουν, να χαλαρώσουν από το διάβασμα, που κάνουν πλάκες μεταξύ τους, γελούν, πειράζονται, άλλοτε παίζουν και μπάλα, παιδιά που τα γνωρίζουμε από τα πρώτα τους σχολικά βήματα και όχι μόνο, βρέθηκαν στο περιπολικό, ποιος ξέρει με ποιες κατηγορίες ή ποιος καλός μας συντοπίτης «έκανε την καλή του πράξη», με τα όργανα της τάξης να τους φέρονται σαν σε παραβατικά άτομα…., όταν, δυο βήματα από το Δημοτικό είναι το Πέτρινο, η πλατεία όπου στεγάζεται-στεγαζόταν ο Παιδικός Σταθμός και λίγο παραπέρα η πλατεία Γεωργιάδη…
Και πού; Σε μια περιοχή που σφύζουν οι κλοπές, που οι ουσίες περνάνε από χέρι σε χέρι με μεγάλη άνεση, που «γύφτοι» και άλλοι δεν έχουν αφήσει σπίτι για σπίτι «χωρίς να το επισκεφτούν» και που η καλή μας αστυνομία και οι «λατρευτοί» μας δημοτικοί άρχοντες μας αγνοούν συστηματικά…
ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ ΤΟΥΣ.
Ελάτε, λοιπόν, «φίλοι», χθεσινοί, σημερινοί και εποφθαλμιούντες αυριανοί δημοτικοί σύμβουλοι του Δήμου Αθηναίων του 3ου Διαμερίσματος, μετά από όλα αυτά
ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΜΑΣ
Από τότε «κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι», που λένε. Η «γραφική» αυτή γειτονιά των λαθρομεταναστών – καταυλισμός των Ρομά μετέπειτα- έγινε άντρο κλοπιμαίων και διακίνησης ουσιών και με την ευκαιρία της εγκατάστασης του γηπέδου του Παναθηναϊκού, τους έδιωξαν από το χώρο αυτό κι εγκαταστάθηκαν στην ευρύτερη περιοχή. (Το γήπεδο δεν έχει γίνει και κανείς δεν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι. Σ’ αυτό βοήθησαν «οι φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι μας έταζαν μια περιοχή καταπράσινη, με αθλητικά κέντρα, πάρκα και άλλα άπιαστα όνειρα και τελικά μάθαμε ότι όλα παίχτηκαν επειδή το έργο της ανάπλασης του Βοτανικού δεν ανατέθηκε σε κάποιον "συγγενή" μηχανικό-εργολάβο). Πολυκατοικίες ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια και η περιοχή γύρω από το Γκάζι γέμισε καφετέριες, φαγάδικα, ξενυχτάδικα και studio, η νέα ονομασία για τους οίκους ανοχής που δε χρειάζονται και ιδιαίτερη άδεια(!). Δυο βήματα από το Δημοτικό Σχολείο του Βοτανικού υπάρχουν τρία τέτοια!
Πέρασαν Δήμαρχοι και Δήμαρχοι, με συμβούλους Βοτανικιώτες, αλλά μπρος στο χρήμα, ΚΑΝΕΙΣ δεν έσκυψε πάνω από τα προβλήματα των κατοίκων της περιοχής. Όλα για το φαίνεσθαι και τα οφίτσια, και τίποτα για την ουσία.
Τα παιδιά, ξεκινώντας από την έκτη του Δημοτικού, όπου παρουσιάζουν θεατρικές παραστάσεις που θα ζήλευαν επαγγελματίες ηθοποιοί, διψούν για πολιτισμό. Ανάμεσά τους – πολλά από αυτά σήμερα έχουν τελειώσει και την τριτοβάθμια εκπαίδευσή τους – δεν έχει παρουσιαστεί παραβατικότητα. Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μια θεατρική ομάδα και λόγω έλλειψης χώρου (αποθήκες και εγκαταλειμμένα οικήματα υπάρχουν άφθονα), δυστυχώς διελήθη εξ ων συνετέθη. Υπάρχουν γυμνασιόπαιδα και λυκειόπαιδα που δε θα ήθελαν να ασχοληθούν με τη σκηνή, αλλά με τις «εργασίες». Έχουν δηλώσει ενδιαφέρον για την κατασκευή των σκηνικών, των ηλεκτρολογικών, που απαιτεί μία παράσταση. Ο χώρος αυτός θα είναι ο δικός τους χώρος, όπου θα ακούσουν και θα παίξουν μουσική, θ’ ακούσουν – και γιατί όχι – θα γράψουν ποίηση και λογοτεχνία. Θα είναι οι αυριανοί σπουδαίοι άνθρωποι. Ακόμα και οι γονείς θα συμμετέχουν στα «δρώμενα», είτε για να «ελέγξουν» ή να βοηθήσουν. Μ’ αυτό τον τρόπο θα «μάθουν» καλύτερα τα βλαστάρια τους, θα έρθουν πιο κοντά οι μεν με τους δε. Καλή η τεχνολογία, αλλά σαν την πραγματική επαφή (άγγιγμα, μυρωδιά, γεύση), δεν υπάρχει.
Τα τελευταία 3-4 χρόνια, ο ιδιόκτητος Παιδικός Σταθμός της περιοχής έχει κλείσει λόγω ακαταλληλότητας, με το σκεπτικό να επιδιορθωθεί και να μαζευτούν και πάλι τα νήπια – που έχουν μοιραστεί γύρω τριγύρω – και να επαναλειτουργήσει. Αντικαταστάθηκε η οροφή, αλλά ο Σταθμός παραμένει κλειστός, με τζάμια σπασμένα, ελλιπή φωτισμό στην περιοχή, όπου εκεί γίνεται χρήση ουσιών μέχρι και μαχαιρώματα… Η ίδια απαξίωση, εγκατάλειψη και αθλιότητα παρατηρείται και στην πλατεία Γεωργιάδη.
Ο μεγαλύτερος Δήμος της χώρας, ο Δήμος Αθηναίων, ΚΛΕΙΝΕΙ μάτια και αυτιά σε όλα αυτά και σε κείνο που ζητάμε: ένα στέκι ΝΕΩΝ, που αυτοί είναι το μέλλον, τόσο του τόπου, όσο και της γειτονιάς μας. Και είναι τόσο, μα τόσο ΑΝΟΗΤΟΙ… Δε σκέφτονται πως όποιος μπει μπροστάρης στην πραγματοποίηση αυτού του «ονείρου», θα έχει και τα ψηφουλάκια του!!! Διπλό το κέρδος! Άλλοι, μικρότεροι Δήμοι, νοιάζονται πραγματικά για το μέλλον, για τα παιδιά.
Παραπονιόμαστε γιατί οι νέοι μένουν αδιάφοροι. Αναρωτηθήκαμε ποτέ ποιος φταίει γι’ αυτό; Σίγουρα όχι τα παιδιά…
Και για να τελειώνω, πριν μέρες συνέβη το παρακάτω περιστατικό, το οποίο με οδήγησε να γράψω το ακόλουθο κείμενο:
Ο ΒΟΤΑΝΙΚΟΣ του 2014
ΚΥΡΙΕ ΔΕΝΔΙΑ
ΚΥΡΙΕ ΚΑΜΙΝΗ
Που αύριο θα έρθετε να ζητήσετε την ψήφο μας.
Δευτέρα, 17 Μάρτη, ώρα 11μμ, επί της Σπύρου Πάτση έξω από το Δημοτικό μας σχολείο, περιπολικό με 4 μηχανές «μάζεψε» τα «κακοποιά» στοιχεία, τους «εγκληματίες» της περιοχής!!!
Ε Υ Γ Ε !!!
Παιδιά του Λυκείου, της γειτονιάς μας, που μαζεύονται να κουβεντιάσουν, να χαλαρώσουν από το διάβασμα, που κάνουν πλάκες μεταξύ τους, γελούν, πειράζονται, άλλοτε παίζουν και μπάλα, παιδιά που τα γνωρίζουμε από τα πρώτα τους σχολικά βήματα και όχι μόνο, βρέθηκαν στο περιπολικό, ποιος ξέρει με ποιες κατηγορίες ή ποιος καλός μας συντοπίτης «έκανε την καλή του πράξη», με τα όργανα της τάξης να τους φέρονται σαν σε παραβατικά άτομα…., όταν, δυο βήματα από το Δημοτικό είναι το Πέτρινο, η πλατεία όπου στεγάζεται-στεγαζόταν ο Παιδικός Σταθμός και λίγο παραπέρα η πλατεία Γεωργιάδη…
Και πού; Σε μια περιοχή που σφύζουν οι κλοπές, που οι ουσίες περνάνε από χέρι σε χέρι με μεγάλη άνεση, που «γύφτοι» και άλλοι δεν έχουν αφήσει σπίτι για σπίτι «χωρίς να το επισκεφτούν» και που η καλή μας αστυνομία και οι «λατρευτοί» μας δημοτικοί άρχοντες μας αγνοούν συστηματικά…
ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ ΤΟΥΣ.
Ελάτε, λοιπόν, «φίλοι», χθεσινοί, σημερινοί και εποφθαλμιούντες αυριανοί δημοτικοί σύμβουλοι του Δήμου Αθηναίων του 3ου Διαμερίσματος, μετά από όλα αυτά
ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΜΑΣ
Στις φωτογραφίες - που δεν είναι δικές μου - δείχνουν τον Βοτανικό ΤΟΤΕ (οι δύο πρώτες) και ΣΗΜΕΡΑ οι καταυλισμοί του Βοτανικού.
Δεν κοινοποιώ εικόνες από το Γκάζι, τις πολυκατοικίες, τα ξενυχτάδικα, αυτά που ΔΗΛΩΝΟΥΝ τον "πολιτισμό", όπως τον αντιλαμβάνονται οι "άρχοντες".
Καλό σας βράδυ.
Αθηνά Μαραβέγια. (Βλέπετε, δε μου χρειάζεται το μικρόφωνο του σχολείου για να βγάλω τα "απωθημένα" μου)....
Δεν κοινοποιώ εικόνες από το Γκάζι, τις πολυκατοικίες, τα ξενυχτάδικα, αυτά που ΔΗΛΩΝΟΥΝ τον "πολιτισμό", όπως τον αντιλαμβάνονται οι "άρχοντες".
Καλό σας βράδυ.
Αθηνά Μαραβέγια. (Βλέπετε, δε μου χρειάζεται το μικρόφωνο του σχολείου για να βγάλω τα "απωθημένα" μου)....
Και φυσικά, κύλησε αρκετό νερό στ' αυλάκι από τότε που το κοινοποίησα μέχρι σήμερα. Ο αξιότιμος, κατά τα άλλα, κύριος Καμίνης και η κουστωδία του επανεκλέγησαν. Άντε να δούμε τι θα αποκάνουν με τον Βοτανικό...
Χρόνια τώρα ζητάμε ένα χώρο για "να αποθηκεύσουν" τα παιδιά τα όνειρά τους, να δημιουργήσουν, να μπορούν να βρουν διεξόδους...
Εγώ θα περιμένω, όσο μου το επιτρέψει Εκείνος από κει πάνω...
Και θα μιλάω. ΠΑΝΤΑ θα μιλάω....
Χρόνια τώρα ζητάμε ένα χώρο για "να αποθηκεύσουν" τα παιδιά τα όνειρά τους, να δημιουργήσουν, να μπορούν να βρουν διεξόδους...
Εγώ θα περιμένω, όσο μου το επιτρέψει Εκείνος από κει πάνω...
Και θα μιλάω. ΠΑΝΤΑ θα μιλάω....
- Παναγιώτα Καραγιαννίδη Αληθινό, για μένα αυτό λέει τα περιασότερα..
Maria Maranti "Απωθημένα" αποκαλούνται η αγάπη και το νοιάξιμο για την γειτονιά σου???? Δυστυχώς Αθηνά μου, πρωτίστως φταίνε οι διαμερισματικοί σύμβουλοι που ξέρουν τα προβλήματα, αλλά δεν κάνουν κάτι για την λύση τους. Δεν είναι πάντα το πρόβλημα κεντρικού σχεδιασμού. Υπάρχουν τοπικά συμβούλια. Πάντως δεν λειτουργεί η αυτοδιοίκηση όπως πρέπει. Τίποτε δεν λειτουργεί όπως πρέπει, ούτε εμείς οι πολίτες ούτε οι άρχοντες (!) μας.
Τανια Βαποριδη Αθηνούλα μου σου στέλνω την αγάπη μου κι' ευχές για καλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα από αύριο.- Τανια Βαποριδη Καλημέρα και καλή εβδομάδα Αθηνά μου. Σου στέλνω την αγάπη μου.
Nionia G. Vallianatou Παρέμεινες ευγενκή απέναντι σε ορισμένες καταστάσεις, οι οποίες μόνο ευγένειες δεν χρειάζονται!!!! Εγώ βέβαια, θέλω και την συνέχεια αυτού!!!- Athina Maravegia Nionia G. Vallianatou μου, λες να έχουν το ΘΑΡΡΟΣ ή και το θράσος - από αυτό έχουν μπόλικο - να πάρουν θέσεις αυτές οι "κυρίες" 'η "κύριοι" "διαμερισματικοί" και άλλοι όσους αφορά;
Αμφιβάλλω. Και ο λόγος; Για να το κάνεις, πρέπει να έχεις τσίπα, λέξη άγνωστη για τους καρεκλοκένταυρους και κομματόσκυλα!!!!!!!!!!
Να αξιωθείς να δεις τη πόλη σου, σαν την τελευταία φωτογραφία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη βρίσεις...είμαι αιθεροβάμων.
Οι "βιτρίνες" πρέπει να φαίνονται στον τουρίστα.. και να ήταν και αυτές φροντισμένες!
Να "σηκωθεί" του Βοτανικού ο μάγκας να αρχίσει τις ξανάστροφες...
Καλό δρόμο στο blog σου, να έχουμε να διαβάζουμε μια φωνή που δεν κλείνει!!!!
Που στηλιτεύει τα κακώς κείμενα!
Σ' ευχαριστώ, Καρμελίτα μου!!!!!!!!!!!!
ΔιαγραφήΣΑΣ ευχαριστώ!!!!!!!!!!!