Στον Φωκίο μου....

Σαν σήμερα, χρόνια πριν, αποφάσισες να πάρεις άλλο δρόμο.
Το δρόμο της αλήθειας, όπως λένε οι γραφές.
Και σου γράφω, σαν να είμαι σίγουρη ότι θα τα διαβάσεις,
πως θα διαβάσεις τον πόνο
που μ' αυτόν έμαθα να ζω όλα αυτά τα χρόνια...

Θα είχες κλείσει τώρα τα 30, μπορεί να είχες παντρευτεί, να είχες κάνει και κανένα
κουτσούβελο, που με λαχτάρα θα το έσφιγγα στην αγκαλιά μου και θα το κακομάθαινα...

"Πάρε την Παναγιά από το χέρι κι Εκείνη θα σε οδηγήσει..."
σου είχα πει όταν πάλευες από ποια μεριά να τραβήξεις...
Και ξάφνου, χάθηκε η αγωνία από το πρόσωπό σου και τη θέση της πήρε απέραντη γαλήνη...
Κι ήσουν τόσο όμορφος, όπως τότε, που ήρθες σε τούτη τη ζήση...

Και σαν ψίθυροι ακούστηκαν ψαλμωδίες από ολόλευκα ντυμένους αγγέλους, που με απλωμένα
τα χέρια σε βοηθούσαν ν'ανέβεις τη σκάλα... Εκεί στεκόταν Εκείνη, η μάνα όλων μας...
Και σε πήρε απ' το χέρι και σε οδήγησε στον Υιό της,
για να σε πάρει κι Εκείνος στην αγκαλιά Του...

Να είσαι καλά, παλληκάρι μου, εκεί που βρίσκεσαι...
Και σαν να παρηγοριέμαι τελευταία, που λυτρώθηκες από την ασχήμια
που βιώνουμε όλοι εμείς σε τούτη τη ζήση...
Έτσι έμαθα να πορεύομαι, κρατώντας σε από το χέρι, μέχρι ν' ανταμώσουμε...