13.02.2014
Μ’ ευλόγησε ο Θεός να έχω δύο μανάδες, δύο μητέρες, δύο μήτρες που δημιούργησαν αυτό που είμαι σήμερα. η μία είναι η βιολογική μου μητέρα και η άλλη η πνευματική μου. Η μία μου έδωσε τη ζωή και η άλλη τη γνώση. Η μία μου έμαθε τα πρώτα βήματα και η άλλη μου έμαθε ΤΑ βήματα. Γι αυτή την άλλη θέλω να μιλήσω σήμερα: για τη μαμά μου Βέρα…
Εκείνη με παρέλαβε, παιδάκι ακόμα, στο οικοτροφείο της Αντίς Αμπέμπα και μέχρι σήμερα, στα 60 φεύγα μου, δεν έπαψε ποτέ να μου προσφέρει απλόχερα πνευματική τροφή, χωρίς να ζητά ανταλλάγματα, όπως κάθε μάνα. Εκείνη μ’ έμαθε να διαβάζω πίσω και ανάμεσα από τις λέξεις, εκείνη με μάλωνε, όταν κάτι ήταν ενάντια στο ήθος, το ύψος, το είναι την ουσία την ανθρώπινη. Εκείνη με παρότρυνε, παιδί ακόμα, να γράφω, να γράφω «και κάπου, κάποτε, θα σου χρειαστούν». Μ’ εκείνη ξεδιψούσα για μάθηση, σκέψη, αγάπη…
Ξέρω πως τώρα που μιλώ για κείνη, θυμώνει, διότι πάντοτε ήταν χαμηλών τόνων. Είναι, ίσως, η πρώτη φορά που θα την παρακούσω. Της το οφείλω!
Της χρωστώ να διαλαλήσω πόσο καλό μου έκανε, πόση ψηλά με σήκωνε και μ’ άφηνε να πετάω με τα δικά μου φτερά κι εκείνη, άλλοτε να με μαλώνει κι άλλοτε να καμαρώνει. Της οφείλω τις σκέψεις, τα συναισθήματα, το πείσμα και τα θέλω.
«Να έχεις πάντα ένα χαρτί κι ένα μολύβι. Όποια σκέψη σου έρχεται, σημείωνε. Σημείωνε και κάπου θα το βρεις…»
«Ποτέ μην ξεχνάς ότι τα γραπτά μένουν… Πρόσεχε πάντοτε να μη θίγεις κανένα… Μην εγκαταλείψεις το μυαλό σου… Να το γυμνάζεις…»
Λόγια, συμβουλές, νοιάξιμο, αγάπη…
Πώς μπορώ να πω «αντίο» σε τούτη τη μάνα μου;
Μαμά-Βέρα, θέλω να ξέρεις πως μόνο όταν χάσω το μυαλό μου, μόνο και μόνο τότε θα ξεχάσω τις συμβουλές, τα λόγια και την αγάπη σου!!!
Καλή αντάμωση, γλυκειά μου μαμά!!!!!!!!!!!!!Αυτό το γεφυράκι διάβηκες απόψε, καλή μου μαμά-Βέρα..
Ποια ήταν η Βέρα Βαγγελάτου, από την Μαρίκα Ταταλιά
Maria Maranti Ποια ήταν η Βέρα Βαγγελάτου
Η Βέρα Βαγγελάτου γεννήθηκε στη Σάμο και σπούδασε στην Αθήνα, στο Χαροκόπειο Διδασκαλείο οικοκυρικής εκπαιδεύσεως. Εργάστηκε μερικά χρόνια ώς καθηγήτρια της Οικοκυρικής σε Γυμνάσια και μετά εγκαταστάθηκε στην Αβησσυνία, στην Αντίς Αμπέμπα. Στα Γράμματα παρουσιάστηκε με τη νουβέλλα «Ξένα Χώματα» στα 1959, που την εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος «Δίφρος». Στα 1960 εξέδωσε το μυθιστόρημα «Dar es Salam», το λιμάνι της Ειρήνης. Στα 1962 εξέδωσε το μυθιστόρημα «Οι κυνηγημένοι». Επίσης πολλά διηγήματα της δημοσίευσε στο περιοδικό «Νέα Εστία». Το έργο της Βέρας Βαγγελάτου έχει τη σφραγίδα του περιβάλλοντος στο οποίο ζει και αποθησαυρίζει εμπειρίες. Η ζωή των λευκών και των Αιθιόπων παρουσιάζεται στις νουβέλλες και στα διηγήματα της. Ο αγώνας του ανθρώπου να καταδαμάση τις αντικειμενικές συνθήκες της ζωής, τις τόσο αντίδρομες στις περισσότερες περιπτώσεις. Η λαχτάρα της ψυχής, της ψυχής του όποιου χρώματος ανθρώπου να σταθή κάτω απ' τον ήλιο λικνίζοντας στα χείλια του το χαμόγελο της χαράς.
Από την Βιογραφική εγκυκλοπαίδεια Ελλήνων Λογοτεχνών - Εκδ. Παγουλάτου
Εκείνη με παρέλαβε, παιδάκι ακόμα, στο οικοτροφείο της Αντίς Αμπέμπα και μέχρι σήμερα, στα 60 φεύγα μου, δεν έπαψε ποτέ να μου προσφέρει απλόχερα πνευματική τροφή, χωρίς να ζητά ανταλλάγματα, όπως κάθε μάνα. Εκείνη μ’ έμαθε να διαβάζω πίσω και ανάμεσα από τις λέξεις, εκείνη με μάλωνε, όταν κάτι ήταν ενάντια στο ήθος, το ύψος, το είναι την ουσία την ανθρώπινη. Εκείνη με παρότρυνε, παιδί ακόμα, να γράφω, να γράφω «και κάπου, κάποτε, θα σου χρειαστούν». Μ’ εκείνη ξεδιψούσα για μάθηση, σκέψη, αγάπη…
Ξέρω πως τώρα που μιλώ για κείνη, θυμώνει, διότι πάντοτε ήταν χαμηλών τόνων. Είναι, ίσως, η πρώτη φορά που θα την παρακούσω. Της το οφείλω!
Της χρωστώ να διαλαλήσω πόσο καλό μου έκανε, πόση ψηλά με σήκωνε και μ’ άφηνε να πετάω με τα δικά μου φτερά κι εκείνη, άλλοτε να με μαλώνει κι άλλοτε να καμαρώνει. Της οφείλω τις σκέψεις, τα συναισθήματα, το πείσμα και τα θέλω.
«Να έχεις πάντα ένα χαρτί κι ένα μολύβι. Όποια σκέψη σου έρχεται, σημείωνε. Σημείωνε και κάπου θα το βρεις…»
«Ποτέ μην ξεχνάς ότι τα γραπτά μένουν… Πρόσεχε πάντοτε να μη θίγεις κανένα… Μην εγκαταλείψεις το μυαλό σου… Να το γυμνάζεις…»
Λόγια, συμβουλές, νοιάξιμο, αγάπη…
Πώς μπορώ να πω «αντίο» σε τούτη τη μάνα μου;
Μαμά-Βέρα, θέλω να ξέρεις πως μόνο όταν χάσω το μυαλό μου, μόνο και μόνο τότε θα ξεχάσω τις συμβουλές, τα λόγια και την αγάπη σου!!!
Καλή αντάμωση, γλυκειά μου μαμά!!!!!!!!!!!!!Αυτό το γεφυράκι διάβηκες απόψε, καλή μου μαμά-Βέρα..
Ποια ήταν η Βέρα Βαγγελάτου, από την Μαρίκα Ταταλιά
Maria Maranti Ποια ήταν η Βέρα Βαγγελάτου
Η Βέρα Βαγγελάτου γεννήθηκε στη Σάμο και σπούδασε στην Αθήνα, στο Χαροκόπειο Διδασκαλείο οικοκυρικής εκπαιδεύσεως. Εργάστηκε μερικά χρόνια ώς καθηγήτρια της Οικοκυρικής σε Γυμνάσια και μετά εγκαταστάθηκε στην Αβησσυνία, στην Αντίς Αμπέμπα. Στα Γράμματα παρουσιάστηκε με τη νουβέλλα «Ξένα Χώματα» στα 1959, που την εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος «Δίφρος». Στα 1960 εξέδωσε το μυθιστόρημα «Dar es Salam», το λιμάνι της Ειρήνης. Στα 1962 εξέδωσε το μυθιστόρημα «Οι κυνηγημένοι». Επίσης πολλά διηγήματα της δημοσίευσε στο περιοδικό «Νέα Εστία». Το έργο της Βέρας Βαγγελάτου έχει τη σφραγίδα του περιβάλλοντος στο οποίο ζει και αποθησαυρίζει εμπειρίες. Η ζωή των λευκών και των Αιθιόπων παρουσιάζεται στις νουβέλλες και στα διηγήματα της. Ο αγώνας του ανθρώπου να καταδαμάση τις αντικειμενικές συνθήκες της ζωής, τις τόσο αντίδρομες στις περισσότερες περιπτώσεις. Η λαχτάρα της ψυχής, της ψυχής του όποιου χρώματος ανθρώπου να σταθή κάτω απ' τον ήλιο λικνίζοντας στα χείλια του το χαμόγελο της χαράς.
Από την Βιογραφική εγκυκλοπαίδεια Ελλήνων Λογοτεχνών - Εκδ. Παγουλάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου