Από την Σταυρούλα Κουγιουμτσιάδη
«ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ…» Ταινία μικρού μήκους της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΧΑΤΖΙΚΟΥ.
Η αφιέρωση σ’ έναν άντρα, τον πιο σημαντικό στη ζωή μιας γυναίκας, στο ΓΙΟ, απόδειξη πως στο βάθος ακόμα ελπίζουμε, οι του «γένους θηλυκού…»
Γένους θηλυκού…..Που αλυσοδένεται σε μια κοινωνία πατριαρχική από τη γέννησή του σε «πρέπει» και «μη» και που ελάχιστα έχουν αλλάξει επί της ουσίας, για το πλήθος των γυναικώνστον 21ο αιώνα. Ρεαλιστική απεικόνιση μιας πραγματικότητας που γνωρίζουμε, ανεχόμαστε, αποσιωπούμε. Εικόνες άλλοτε τρυφερές, άλλοτε μελαγχολικές και κάποιες φορές σκληρές μέσα από τα αποσιωπητικά τους, στοιχειοθετούν τη Δωρική κραυγή της σκηνοθέτιδας, «Δεν είμαστε αυτό που μας ορίζετε! Είμαστε αυτό που ΕΜΕΙΣ ορίζουμε!» Μέσα από αποσπάσματα θηλυκής γραφής δίνονται οπτικοποιημένα, λιτά και «αφτιασίδωτα», οι «ράγες» όπου προγραμματισμένα και πειθαρχημένα πορεύονται αιώνες τώρα οι του γένους θηλυκού…. Γενναίες θηλυκές γραφές, που κραυγάζουν τα «Σ» της Σιωπής και της Σωτηρίας, τα «Α» απ’ το «γεννήθηκα για ν’ αγαπώ» της στωικής Αντιγόνης, τα «Ρ» του Έρωτα μα και τα «Λ» της Λύπης, της Λήθης και του… Λάθους, τα αιχμηρά «Ε» της Ελπίδας αλλά και της Εγκατάλειψης μες στην οργή της Μήδειας, μεσα στη μανιασμένη για εκδίκηση ψυχή της αδικημένης Ηλέκτρας, τα ολοστρόγγυλα «Ο» τ’ ονείρου μας κομμάτια, απ’ τα «Οϊμέ!» της σεβαστής Εκάβης, τα «Π» από το Πάθος και τον Πόθο της πολύπαθης ομορφιάς της τραγικής Ελένης.
«Με αλυσόδεσε κάτι που έγινε πριν από χρόνια. Δεν είμαι ελεύθερη»! Γρήγορος γάμος κι από τη «Σκύλα» της αυστηρής πατρικής οικογένειας στη «Χάρυβδη» της συζυγικής, αδιάφορης και βίαιης πολλές φορές, οικογένειας. Όμως δεν είναι αυτά τα πρότυπα που, οι του γένους θηλυκού, ορίζουν. «ΟΧΙ ΠΟΝΟΣ! ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ!» Ως τα βαθιά γεράματα, με ρυτίδες παράσημα προσφοράς και αφοσίωσης σ’ ένα κόσμο που δεν αναγνωρίζει συντροφικότητα, μητρότητα, μικρά όνειρα που κάποτε καθίστανται πόθοι διακαείς, για μια «κανονική» ζωή. Ο παραλληλισμός των ηλικιών, εικόνα την εικόνα, καταδεικνύει το άπιαστο του ονείρου αυτής της «κανονικότητας». Τραγούδια που μοιάζουν ύμνοι και προσευχές. Εικόνες που μαρτυρούν μια βαθιά θρησκευτικότητα και ξεσκεπάζουν κυνικά, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά, την εντέχνως καλλιεργούμενη υπομονή. Την υποταγή στην προδιαγεγραμμένη μοίρα, που επιβάλει ανοχή στην εκμετάλλευση. Γένους θηλυκού…. Η σεξουαλική παρενόχληση….. Η σεξουαλική εκμετάλλευση και η βία…. Ο φόβος και η ενοχή σε κάθε βήμα, που κάποτε οδηγούν σε Μήδειες επιλογές για να εκλιπαρούν στη συνέχεια αλύτρωτη άφεση και αμετανόητη συγγνώμη.
Ως τη στιγμή της συνειδητοποίησης. «Είμαι απαραίτητη! Είμαι η αυριανή γενιά! Να με δηλητηριάσουν μπόρεσαν με αρσενικό». Διπλή αλληγορική έννοια. Κυριολεκτική και μεταφορική. Η Αθηνά Μαραβέγια, χαμίνι αισθαντικό στην ταινία, με τη θλίψη των θηλυκών του κόσμου όλου μέσα στα μάτια της. Με τη δύναμη όλων των στοιχειών της φύσης μες στην απόφασή της.
Με εξαιρετική τέχνη και τεχνική δοσμένη η κατακλείδα. Η Μάνα Γη κι η πρώτη μήτρα, η Θάλασσα. Γένους Θηλυκού…. Η Τέχνη! Η Κίνηση! Που παραπέμπουν στους πολλαπλούς θηλυκούς ρόλους, σε μια έξοχη χορογραφία της HELEN ADAMS, σε απόκοσμη, λες, μουσική του ΜΙΧΑΛΗ ΤΟΥΛΙΑΤΟΥ και εκπληκτικά ερμηνευμένη από τη ΜΑΡΙΑ ΤΣΟΥΒΑΛΑ. Γένους Θηλυκού…. Στην καθημερινή ασίγαστη πάλη με τη φύση του και κόντρα σ’ αυτήν. Με τα στερεότυπα…. Τα δεσμά…. Στον αγώνα για την κατάκτηση της δίκαιης αλλά πάντα αμφισβητούμενης ισοτιμίας. Οι βράχοι και οι ρωγμές στο τελευταίο πλάνο. Οι γρανίτες και οι τρυφερές εσοχές της θηλυκής φύσης, σαν μια κραυγή Γένους Θηλυκού: «Δεν είμαστε αυτό που μας ορίζετε! Είμαστε αυτό που ΕΜΕΙΣ ορίζουμε»!
Αγαπητή κυρία ΧΑΤΖΙΚΟΥ, Αθηνά μου αγαπημένη, ήταν τιμή μου!
Athina Maravegia, αισθαντικό χαμίνι στην ταινία της κυρίας ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΧΑΤΖΙΚΟΥ "Γένους θηλυκού".
Γένους θηλυκού…..Που αλυσοδένεται σε μια κοινωνία πατριαρχική από τη γέννησή του σε «πρέπει» και «μη» και που ελάχιστα έχουν αλλάξει επί της ουσίας, για το πλήθος των γυναικώνστον 21ο αιώνα. Ρεαλιστική απεικόνιση μιας πραγματικότητας που γνωρίζουμε, ανεχόμαστε, αποσιωπούμε. Εικόνες άλλοτε τρυφερές, άλλοτε μελαγχολικές και κάποιες φορές σκληρές μέσα από τα αποσιωπητικά τους, στοιχειοθετούν τη Δωρική κραυγή της σκηνοθέτιδας, «Δεν είμαστε αυτό που μας ορίζετε! Είμαστε αυτό που ΕΜΕΙΣ ορίζουμε!» Μέσα από αποσπάσματα θηλυκής γραφής δίνονται οπτικοποιημένα, λιτά και «αφτιασίδωτα», οι «ράγες» όπου προγραμματισμένα και πειθαρχημένα πορεύονται αιώνες τώρα οι του γένους θηλυκού…. Γενναίες θηλυκές γραφές, που κραυγάζουν τα «Σ» της Σιωπής και της Σωτηρίας, τα «Α» απ’ το «γεννήθηκα για ν’ αγαπώ» της στωικής Αντιγόνης, τα «Ρ» του Έρωτα μα και τα «Λ» της Λύπης, της Λήθης και του… Λάθους, τα αιχμηρά «Ε» της Ελπίδας αλλά και της Εγκατάλειψης μες στην οργή της Μήδειας, μεσα στη μανιασμένη για εκδίκηση ψυχή της αδικημένης Ηλέκτρας, τα ολοστρόγγυλα «Ο» τ’ ονείρου μας κομμάτια, απ’ τα «Οϊμέ!» της σεβαστής Εκάβης, τα «Π» από το Πάθος και τον Πόθο της πολύπαθης ομορφιάς της τραγικής Ελένης.
«Με αλυσόδεσε κάτι που έγινε πριν από χρόνια. Δεν είμαι ελεύθερη»! Γρήγορος γάμος κι από τη «Σκύλα» της αυστηρής πατρικής οικογένειας στη «Χάρυβδη» της συζυγικής, αδιάφορης και βίαιης πολλές φορές, οικογένειας. Όμως δεν είναι αυτά τα πρότυπα που, οι του γένους θηλυκού, ορίζουν. «ΟΧΙ ΠΟΝΟΣ! ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ!» Ως τα βαθιά γεράματα, με ρυτίδες παράσημα προσφοράς και αφοσίωσης σ’ ένα κόσμο που δεν αναγνωρίζει συντροφικότητα, μητρότητα, μικρά όνειρα που κάποτε καθίστανται πόθοι διακαείς, για μια «κανονική» ζωή. Ο παραλληλισμός των ηλικιών, εικόνα την εικόνα, καταδεικνύει το άπιαστο του ονείρου αυτής της «κανονικότητας». Τραγούδια που μοιάζουν ύμνοι και προσευχές. Εικόνες που μαρτυρούν μια βαθιά θρησκευτικότητα και ξεσκεπάζουν κυνικά, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά, την εντέχνως καλλιεργούμενη υπομονή. Την υποταγή στην προδιαγεγραμμένη μοίρα, που επιβάλει ανοχή στην εκμετάλλευση. Γένους θηλυκού…. Η σεξουαλική παρενόχληση….. Η σεξουαλική εκμετάλλευση και η βία…. Ο φόβος και η ενοχή σε κάθε βήμα, που κάποτε οδηγούν σε Μήδειες επιλογές για να εκλιπαρούν στη συνέχεια αλύτρωτη άφεση και αμετανόητη συγγνώμη.
Ως τη στιγμή της συνειδητοποίησης. «Είμαι απαραίτητη! Είμαι η αυριανή γενιά! Να με δηλητηριάσουν μπόρεσαν με αρσενικό». Διπλή αλληγορική έννοια. Κυριολεκτική και μεταφορική. Η Αθηνά Μαραβέγια, χαμίνι αισθαντικό στην ταινία, με τη θλίψη των θηλυκών του κόσμου όλου μέσα στα μάτια της. Με τη δύναμη όλων των στοιχειών της φύσης μες στην απόφασή της.
Με εξαιρετική τέχνη και τεχνική δοσμένη η κατακλείδα. Η Μάνα Γη κι η πρώτη μήτρα, η Θάλασσα. Γένους Θηλυκού…. Η Τέχνη! Η Κίνηση! Που παραπέμπουν στους πολλαπλούς θηλυκούς ρόλους, σε μια έξοχη χορογραφία της HELEN ADAMS, σε απόκοσμη, λες, μουσική του ΜΙΧΑΛΗ ΤΟΥΛΙΑΤΟΥ και εκπληκτικά ερμηνευμένη από τη ΜΑΡΙΑ ΤΣΟΥΒΑΛΑ. Γένους Θηλυκού…. Στην καθημερινή ασίγαστη πάλη με τη φύση του και κόντρα σ’ αυτήν. Με τα στερεότυπα…. Τα δεσμά…. Στον αγώνα για την κατάκτηση της δίκαιης αλλά πάντα αμφισβητούμενης ισοτιμίας. Οι βράχοι και οι ρωγμές στο τελευταίο πλάνο. Οι γρανίτες και οι τρυφερές εσοχές της θηλυκής φύσης, σαν μια κραυγή Γένους Θηλυκού: «Δεν είμαστε αυτό που μας ορίζετε! Είμαστε αυτό που ΕΜΕΙΣ ορίζουμε»!
Αγαπητή κυρία ΧΑΤΖΙΚΟΥ, Αθηνά μου αγαπημένη, ήταν τιμή μου!
Athina Maravegia, αισθαντικό χαμίνι στην ταινία της κυρίας ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΧΑΤΖΙΚΟΥ "Γένους θηλυκού".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου