Επειδή τελευταία οι "αποχωρισμοί" έχουν πληθύνει,
άλλος ένας μικρός φόρος τιμής στην Ολυμπιακή Αεροπορία
και στους συναδέλφους που μοιραστήκαμε τόσα μαζί!!!
Είναι λίγο μεγάλο το κείμενο, αλλά, θαρρώ, πως αξίζει τον κόπο
«Αγαπητοί συνάδελφοι,
με την ευκαιρία της συνταξιοδότησής μου, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους για τη συνεργασία τόσων χρόνων και να ζητήσω από καθένα σας χωριστά συγγνώμη, για όσες φορές σας πίκρανα ή παραφέρθηκα.
Ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω τους εκάστοτε κυβερνητικά τοποθετημένους προϊστάμενους, υπηρεσιάρχες, τομεάρχες, διευθυντές, για την αναγνώρισή τους, τόσων χρόνων προσφοράς στην εταιρία και ειδικότερα τη σημερινή διοίκηση και διεύθυνση της ΔΠΕΛ (Διεύθυνση Πωλήσεων Ελλάδας), που επί δύο ολόκληρα χρόνια με κάλυψαν προφορικά, για τα χρέη προϊσταμένης τμήματος που εκτελούσα.
Εύχομαι να είμαι η τελευταία υπάλληλος της ΟΑ που της αναγνωρίστηκαν τόσα πολλά και που την μεταχειρίστηκαν και φόρτωσαν με τόσους τίτλους!!!
Ευχαριστώ επίσης και το μέχρι πρότινος προεδρείο της ΕΕΑΕ, όπως επίσης και προσωπικά τον κ. Πρόεδρο της ΟΣΠΑ, που με στήριξε τόσο πολύ, μα και τόσο αθόρυβα.
Με εκτίμηση
Αθηνά Μαραβέγια»
Με αυτό το «γράμμα» έκλεισα τους «λογαριασμούς» μου τότε, 1.4.1996 με την Ολυμπιακή Αεροπορία, την τότε αεροπορική εταιρία των 5 Θαλασσών και των 5 Ηπείρων… Την εταιρία που δημιούργησε ο Αριστοτέλης Ωνάσης και την οποία παρέλαβαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις τούτου του κακοποιημένου τόπου και την υπερκακοποίησαν, μέχρι που την διέλυσαν «εξ ών συνετέθη»…
Ο λόγος που γράφω τούτες τις αράδες, ύστερα από τόσα χρόνια, είναι ο απολογισμός που έκανα, για να αντιληφθώ πόσο τυχερός άνθρωπος υπήρξα!!! Και το εννοώ. Ξεφυλλίζοντας τις φωτογραφίες, βρήκα τούτες εδώ, όπως από τα εγκαίνια του Σταθμού Κεφαλλονιάς, από κάποιο σεμινάριο, από τα IT(οργανωμένες εκδρομές) και από το αγαπημένο μου τμήμα των PTA(προπληρωμένα εισιτήρια)…!!!
Η πρόσληψή μου – 1.6.1971 – υπήρξε επεισοδιακή. Έμαθα για τον διαγωνισμό – που είχε λήξει – το βράδυ των εγκαινίων του γραφείου της ΟΑ στο Αργοστόλι. Εκεί πρωτογνώρισα τον Μάνο Θεοδοσιάδη, ο οποίος μόλις του είπα πως μιλάω 4 γλώσσες, μου ζήτησε να πάω την άλλη μέρα για να εξεταστώ από τον Χρήστο Αναστασόπουλο (Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, μόνο Αιθιοπικά δεν εξετάστηκα, αφού δεν ήξερε κανείς τη γλώσσα). Οι αγαπημένοι μου συντοπίτες – ένα χρόνο πριν είχα έρθει στην Κεφαλλονιά, τόπο καταγωγής του πατέρα μου, από την Αιθιοπία όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα – έκαναν ότι μπορούσαν για να εμποδίσουν την πρόσληψή μου…
Στο διάστημα της εκπαίδευσή μου στην Αθήνα γνώρισα τον Μιχάλη Μακαρόνα, στο γραφείο της Όθωνος, τον Πέπο Σαλμάτζη, τον Μίλτο Αλευρά και τον Παρασκευά Ιωαννίδη.
Διευθυντής του Σταθμού Κεφαλλονιάς ήταν ο Θόδωρος Κυπραίος – στον οποίο οφείλω όλη την γκάμα των γνώσεών μου, τόσο στην οργάνωση και την αλληλογραφία, αλλά και στην έκδοση όχι μόνον εισιτηρίων, μα και των εγγράφων ενός αεροσκάφους – και συνάδελφοι η γυναίκα του Πίτσα, οι Βαγγέλης Δελαπόρτας, Δημήτρης Χοϊδάς, Αλέκος Σπυράτος, Γεράσιμος Αλεξάτος, Δημήτρης Δελακάς και Νικόλας Βουτσινάς. Αερολιμενάρχης ήταν ο Πέτρος Σπυράτος και μας φρόντιζε σαν την πιο γλυκιά μάνα η Κυρία Μαριάνθη…!!!
Στα τρία χρόνια που έμεινα στην Κεφαλλονιά, γνώρισα αξιόλογους Κεφαλλονίτες, όπως ο ποιητής Βουνάς και η Κυρία Αλιβιζάτου που με τίμησαν με τη φιλία τους παρά τη διαφορά ηλικίας, αλλά και άλλους που, δυστυχώς, δικαιώνουν όσους λένε «μακριά από Κεφαλλονίτη», των οποίων τα ονόματα ΔΕ θα αναφέρω, όχι γιατί τους φοβάμαι, αλλά δε μου φταίνε σε τίποτα τα παιδιά τους… Πώς να μην αναφέρω τους «καπετάνιους» που γνώρισα – και οι περισσότεροι με αποκαλούσαν καναρινάκι λόγω της στολής – όπως ο Πάτροκλος Θωμαδάκης, ο Μαρίνης κι ο Μαρινάκης, ο Ζάχος, ο Φραγκιάς και όλους όσους πετούσαν με τα YS-11, των οποίων τα ονόματα η μνήμη μου θέλει να τα έχει αχνογραμμένα, αλλά και τις ιπτάμενες συνοδούς, οι δύο Δέσποινες – που ας με συγχωρήσουν που μου διαφεύγουν τα επίθετά τους – η Πόπη Γρίμπλα και άλλες.
Εκείνη την περίοδο μού έγινε και η πρώτη αναφορά! Τσεκάρω το δρομολόγιο και μπροστά μου στέκονται μια γιαγιά και πίσω της μια κοπέλα ετοιμόγεννη. Έρχεται ένας φαντάρος και μου ζητά να παρακάμψω τον κόσμο και να τσεκάρω τον Στρατιωτικό Διοικητή Γρόλλιο. Είχα το θράσος να του ζητήσω να περιμένει στη σειρά!!! Βγήκε ωρυόμενος ο αερολιμενάρχης, με κάλυψε ο διευθυντής μου και στην αναφορά που μου έκαναν και ζητούσαν την άμεση απομάκρυνσή μου από το δημόσιο χώρο του αεροδρομίου ως αναρχικό στοιχείο, η απάντηση του Ωνάση, ήταν πως «εγώ τέτοιους υπαλλήλους χρειάζομαι», στον δε δημοσιογράφο, αρκετά γνωστό σήμερα, του οποίου ο αδελφός είναι και πολιτικός, που δημοσίευσε το θέμα, έδωσε εντολή να του δώσουν ένα εισιτήριο για Παρίσι, για να το «ξεχάσει»…!!!
Ο Κούρκουλος ήταν ο επόμενος διευθυντής του Σταθμού και η Πολυξένη Γαρμπή η «αντικαταστάτης» μου, αφού είχα ζητήσει να μετατεθώ στην Αθήνα. Εκεί, βρέθηκα στο Πρακτορείο της Όθωνος: στα εσωτερικά με προϊστάμενο τον Γ. Παναγάκο και μετά στα PTA, με προϊστάμενο στον Σπύρο Ασμάνη. Ήμουν άγνωστη μεταξύ αγνώστων, αλλά δεν άργησα να γνωριστώ με πολλές και πολλούς συναδέλφους, στα εκδοτήρια εσωτερικού, εξωτερικού και προπληρωμένων, αξιόλογοι οι περισσότεροι και η συνεργασία μας ήταν πολύ καλή. Αν ξεχάσω κάποιους δεν θα το κάνω επίτηδες…
Και ας ξεκινήσω από τα εσωτερικά: Αμαλία Ζιάκρη, Μαρία Κυριακάκη, Αλεξάντρα Πρόκου, Μαίρη Μιχαηλίδου, Αντρέας Χριστοδούλου, Σοφία Αγαπητού…
Από τα PTA: Κλειώ Λιόσση, Σωσώ Διαμαντίδου, Νίκος Βούλγαρης, Ντον Μακφαίηλ, Φαίδων Βαφειάδης, Χαρά Τσόγκα, Τζέλη Αγγελοπούλου, Νίκη Χρυσοπούλου, Έλση Συμηριώτη, Βάνα Ροζάκου, Λεωνίδας Χριστοδουλίδης, Φαίδων Βαφειάδης…
Και από τα εξωτερικά, όπου προϊστάμενος ήταν ο Γιάννης Ταπεινός με την Νέλλη Βενίδου, οι: Κάτια Ανδριτσάκη, Ιωάννα Μεγεντισίδου, Γιώργος Αγγελόπουλος, Μέμη Τσελεκούνη, Λίλα Κωνσταντινίδου, Μίνως Χατζηδάκης, Μάκης Ιωακειμίδης, Λυδία Διαμαντή, Μπενής Βερβενιώτης, Γιώργος Θωμόπουλος, Κώστα Λοσίδης και άλλοι.
Στα τηλέτυπα, που ήταν το τμήμα που είχε άμεση συνεργασία με τα PTA, ήταν η Μαίρη Κολόμβου, η Αντωνία Ζαχαροπούλου και η Ελένη Δαμιανάκη.
Και πώς να ξεχάσω το «καμαράκι» με τον Νίκο Δημόπουλο, στα εισιτήρια, αλλά και την Κυρία Ρόη και τη Μαύρα, των οποίων, επίσης, τα επίθετα μου διαφεύγουν τούτη την ώρα που γράφω, που ήξεραν πώς πίνει ο καθένας και η καθεμιά μας τον καφέ τους!!!…
Ο Στέφανος Ρωμαίος με την Λίνα Κατσαΐτη, όταν πρωτοδημιούργησαν το Rate Desk της Ολυμπιακής και μετά η Λόλα Αστεριάδη και η Καίτη Κυρτάτα. Στο ταμείο ήταν ο Λευτέρης Ιωαννίδης, ο Νίκος Δημόπουλος και ο Αλέκος Φραγκιάς.
Πόσες ιστορίες θυμάμαι από τα χρόνια αυτά: Τη Γεωργία Βασιλειάδου, που όταν της ζήτησαν ταυτότητα – τότε μόνο με επίδειξη της ταυτότητας εκδίδαμε εισιτήρια – και είπε με το χιούμορ που τη χαρακτήριζε: «Γιατί, κορίτσι μου; Έχεις δει πιο άσχημη γυναίκα; Πασίγνωστη η ασχήμια μου!!! (γελώντας)» ή την Άννα (αν δεν κάνω λάθος), πάντα στην τρίχα ντυμένη, που πίστευε ότι ήταν ο μεγάλος έρωτας του Ωνάση και ήταν καθημερινά στο γραφείο…, τον Μιχάλη τον κωφό, με το χαμόγελο πάντα και την καλοσύνη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του…!!! (Οι μόνιμοι και καθημερινοί μας επισκέπτες…!!!)
Θυμάμαι τον Μπενή, που όποτε φορούσα το μαντήλι της στολής στα μαλλιά σαν τουρμπάνι, με αποκαλούσε Βέμπο!!! Τη Λίλα που με παρότρυνε να αποφασίσω να φοιτήσω σε σχολή θεάτρου, τα παιδιά του PTA, που με κάποια από αυτά, με τα χρόνια, μας έδεσε Φιλία άρρηκτη!!!
Από κει βρέθηκα στα IT (Inclusive Tours, Οργανωμένες εκδρομές) στην Συγγρού, με προϊστάμενο τον Νίκο Λάσκα και τον Θόδωρο Ζωντανό, τη Μαίρη Γεωργοπούλου, τη Σάντη Κουτάκη, τη Χριστίνα Γεωργακοπούλου, την Ντέπη Παπάζογλου, τον Αρίστο Ροβάκη, τον Γιάννη Μαρκαντωνάτο και τον Χαρούλη Χατζηπέτρου, αν δεν κάνω λάθος…. Είχαμε μια πολύ όμορφη συνεργασία και τους θυμάμαι όλους και όλες με αγάπη.
Στο χώρο αυτό μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω και τους Αλέκο Ανδριτσάκη, ως διευθυντή, τον Στέργιο Καραπάλη, τα παιδιά των Sales (Πωλήσεων) που κάποιοι απ’ αυτούς – ευτυχώς πολύ λίγοι – νόμιζαν ότι βρίσκονταν ένα σκαλοπάτι πριν το θώκο του Γενικού(!!!), εφόσον από τα εκδοτήρια βρέθηκαν στο πόστο αυτό, αλλά και τους εκάστοτε Γενικούς Διευθυντές, με τους οποίους δεν είχα και τις καλύτερες σχέσεις!!!
Ύστερα από καιρό κατέβηκα στο Terminal με προϊστάμενο τον Μιχάλη Μακαρώνα, τον Νίκο Δακορώνια και τη Δήμητρα Ψηφία – συνεργάστηκα άριστα με τους συναδέλφους εκεί, όπως με τη Λούλη Κοκκινάκη, τον Βασίλη Καζάκο, τη Λίλα Στάθη και πολλούς άλλους... (συγχωρέστε μου την ελλιπή μνήμη…), τους οδηγούς, αλλά και τις/τους συναδέλφους από τα Εμπορεύματα (θέλω εδώ να μνημονεύσω τον λατρεμένο μου Τάκη Λάσκαρη) – για να καταλήξω και πάλι στα PTA, στη Μητροπόλεως, με μπόλικους προϊστάμενους, όπως: Δημήτρης Ξανθόπουλος, Βασίλης Φιλιππίδης, Σούλα Τσαμαδού, Αντρέας Χριστοδούλου, Ρούλα Κοτσιοβού, Ρένα Λαούδη, Θανάσης Μπουρσινός και με συναδέλφους όπως οι Βάνα Ροζάκου, Χαρά Τσόγκα, Δώρα Μπαλαμπάνη, Έφη Βαϊναλή, Καίτη Γούβαλη, Αμαλία Γουδέλα, Ευγενία Γουμαλάτσου, Άντα Δουβάρα, Φαίδωνα Βαφειάδη και άλλους, που κατά καιρούς έρχονταν ως κομίτες κι έφευγαν, αλλά και παιδιά που είχαν έρθει λίγο πριν συνταξιοδοτηθώ και των οποίων τα ονόματα, ε και λόγω ηλικίας (!!!), με ξεγελά και πάλι η μνήμη μου… Επίσης στον ίδιο χώρο, στο ημιόροφο, ήταν τα εκδοτήρια των Κρατικών εισιτηρίων με συναδέλφους όπως η γλυκύτατη Κική Σορίλλου, η Καίτη Κυρτάτα, η Ντέπη Παπάζογλου, η Ρίτα Φορτσάκη, η Μαρία Κάκκα, η Λίζα Αρβανίτη, η Μαρία Μπεκιάρη, η Μαρία Κυριακάκη, η Ρούλα Μουστάκα. Παρέα μας πάλι τα τηλέτυπα με τις ίδιες κοπέλες και τα «σεντόνια» από τα σήματα – πριν έρθουν οι υπολογιστές – ο Νίκος Δημόπουλος και ο Δημήτρης, του οποίου το επίθετο μου διαφεύγει, στο ταμείο και μετά και ο Μιχάλης Κατσιγαράκης. Πώς να μην αναφερθώ στις Υπέροχες Αγγελική Παπανίκα και Ντίνα Πόθου που όχι μόνο μας φρόντιζαν, αλλά όταν «έπεφτε» πολλή δουλειά, βοηθούσαν, η καθεμιά με τον τρόπο της.
Πόσες αναμνήσεις όμορφες και τρυφερές από τούτο το χώρο!!! Την Έφη που την ταλαιπωρούσα, ειδικά όταν μιλούσε στο τηλέφωνο και την «έδενα» με το χαρτί τουαλέτας ή κάποια παραμονή Απόκριας, όπου θα πήγαινα σε κάποιο πάρτι μασκέ και λίγο πριν το σχόλασμα, κατέβηκα με το κοστούμι της χανούμισσας από τον ημιόροφο!!! Η αλήθεια είναι ότι έκανα ΤΑ τέρατα, χωρίς, όμως, να είναι σε βάρος της παραγωγικότητας του γραφείου ή συναδέλφων. Να θυμηθώ το υπόγειο με τις αμέτρητες κούτες, γεμάτες φακέλους, όπου έπρεπε να «ξεθάψουμε» κάποιο παλιό φάκελο – ειδικά του Υπουργείου Εξωτερικών – όπου αρνιούνταν να πληρώσουν κάποια μεταφορά, αξίας, ας πούμε, 600.000δρχ, επειδή ο φόρος που είχαμε χρεώσει δεν ήταν ίδιος με τον αναγραφόμενο στα εισιτήρια (αυτοί οι έρημοι φόροι άλλαζαν σε καθημερινή βάση) και υπήρχε μια διαφορά 40δρχ(!!!)
Αυτό το τμήμα των PTA ήταν ευλογημένο. Επικοινωνούσαμε σε καθημερινή βάση με συναδέλφους τόσο στο εσωτερικό – Αθήνα (πρακτορεία-αεροδρόμια) και Σταθμούς σε νησιά και πόλεις όλης της Ελλάδας – αλλά και στο εξωτερικό.
Με πολλούς και πολλές συναδέλφους ήρθαμε πολύ κοντά όλα αυτά τα χρόνια. Μοιραστήκαμε χαρές, λύπες, ανησυχίες και προβληματισμούς, αγωνίες προσωπικές, κοινωνικές και εργασιακές. Και πώς να μη συμβεί αυτό, όταν 8 ολόκληρες ώρες την ημέρα από τη ζωή μας ο καθένας, τις περνούσαμε μαζί. Άλλοτε στην ίδια βάρδια, άλλοτε στην αλλαγή, πολλές φορές στις υπερωρίες. Υπερωρίες!!! Η λέξη κλειδί!!! Θυμάμαι μια φορά, όταν τα PTA ήταν ακόμη στην Όθωνος, μπήκα στο γραφείο Τρίτη απόγευμα και έφυγα Πέμπτη μεσημέρι!!! Ή στη Μητροπόλεως, στις τελευταίες εκλογές πριν τη συνταξιοδότησή μου, που πήγαινα το πρωί στις 5:30 – για να προλάβουμε τους σταθμούς του εξωτερικού, λόγω της διαφοράς ώρας – και έφευγα στις 2 ή τις 3 το πρωί!!! Θυμάμαι τον τότε διευθυντής μας Δαλιάκα να λέει, πως ήμουν η πρώτη του φροντίδα το πρωί και η τελευταία το βράδυ!!! Να θυμηθώ από αυτές τις εκλογές τον πόλεμο που δέχτηκα από τους συναδέλφους που είχαν μετατεθεί στα γραφεία των κομμάτων;;; Όχι, δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος… Εκείνες και εκείνοι ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΛΥ καλά!!! Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω και τα «εύσημα» που πήραμε σαν τμήμα από τον τότε προϊστάμενο του λογιστηρίου.
Αυτό που διαπίστωσα όλα τα χρόνια, ήταν πως η Ολυμπιακή μας αντιπροσώπευε μια μικρογραφία της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας τούτου του τόπου. Επί Χούντας, ας πούμε, τότε που μπήκα κι εγώ στην οικογένεια της ΟΑ, κουμάντο έκανε μεν ο Ωνάσης, αλλά και οι «πολιτικοί-στρατιωτικοί» της άρχουσας τάξης. Μετά την μεταπολίτευση, επί Νέας Δημοκρατίας, αν δεν είχες «μπάρμπα απ’ την Κορώνη», που λένε, δεν έμπαινες στην ΟΑ ή δεν είχες κάποιο προβιβασμό. Ε, δε χρειάζεται να πω τι έγινε όταν ανέβηκε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση με τις κλαδικές του… Μετά πάλι Νέα Δημοκρατία, όπου οι Πασοκίτες μπήκαν στα «ψυγεία» - γραφεία χωρίς αντικείμενο όπου είχαν προηγηθεί οι Νεοδημοκράτες – και μετά, ξανά το ίδιο, όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν πάλι στην αρχηγία τούτου του τόπου. Και οι δύο αυτές παρατάξεις μιλούσαν προεκλογικά για αξιοκρατίες, τις οποίες ΟΥΔΕΠΟΤΕ τήρησαν. Βλέπαμε να αναρριχώνται σε αξιώματα άνθρωποι που οι βασικές τους γνώσεις ήταν έως και μέτριες και άλλους με γνώσεις αλλά ακομμάτιστους να παραμένουν στάσιμοι. Έπρεπε οι κλαδικές των δύο κομμάτων να ξεπληρώσουν τις «υπηρεσίες» που τους πρόσφεραν…
Όλοι αυτοί, μαζί με τους εργατοπατέρες – οι οποίοι τα τελευταία χρόνια είχαν τόσο αποθρασυνθεί, που απ’ όσο λένε οι «κακές γλώσσες», η κάθε πρόσληψη κόστιζε στον προσλαμβανόμενο από κάποια εξαψήφια νούμερα δραχμών…!!! – είναι οι ΑΠΟΛΥΤΑ υπεύθυνοι για το ξεπούλημα και τη διάλυση της δικής μας Αεροπορικής Εταιρίας, της δικής μας ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ και δεν είδα ΚΑΝΕΝΑ να κάθεται στο σκαμνί… ή έστω, να πληρώνει τα σπασμένα…
Και κλείνοντας όλη τούτη την Ολυμπιακή αναδρομή, θέλω να «καταθέσω», χωρίς φόβο και πάθος, πως στα 25 συναπτά έτη που υπηρέτησα με συνείδηση και αγάπη στην εταιρία που μου χάρισε, πέρα από το ψωμί-παντεσπάνι (με βάση τα σημερινά δεδομένα), γνώρισα και ανθρώπους με τους οποίους δεθήκαμε με άρρηκτη φιλία, ανθρώπους που θυμάμαι με αγάπη και τρυφερότητα και τους οποίους ευχαριστώ πολύ που έπαιξαν, και ορισμένοι εξακολουθούν να παίζουν, σημαντικό ρόλο στη ζωή μου.
ΥΓ. Όσων τα ονόματα λείπουν από τη «λίστα», δε σημαίνει ότι σας έχω ξεχάσει ή δε θέλω να σας θυμάμαι… Απλά, το κείμενο θα γινόταν βιβλίο!!!!!!!!!!! — με την Eugenia Leoussi-goumalatsou και 6 ακόμη. (5 φωτογραφίες)
Και μία άλλη δημοσίευση:
άλλος ένας μικρός φόρος τιμής στην Ολυμπιακή Αεροπορία
και στους συναδέλφους που μοιραστήκαμε τόσα μαζί!!!
Είναι λίγο μεγάλο το κείμενο, αλλά, θαρρώ, πως αξίζει τον κόπο
«Αγαπητοί συνάδελφοι,
με την ευκαιρία της συνταξιοδότησής μου, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους για τη συνεργασία τόσων χρόνων και να ζητήσω από καθένα σας χωριστά συγγνώμη, για όσες φορές σας πίκρανα ή παραφέρθηκα.
Ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω τους εκάστοτε κυβερνητικά τοποθετημένους προϊστάμενους, υπηρεσιάρχες, τομεάρχες, διευθυντές, για την αναγνώρισή τους, τόσων χρόνων προσφοράς στην εταιρία και ειδικότερα τη σημερινή διοίκηση και διεύθυνση της ΔΠΕΛ (Διεύθυνση Πωλήσεων Ελλάδας), που επί δύο ολόκληρα χρόνια με κάλυψαν προφορικά, για τα χρέη προϊσταμένης τμήματος που εκτελούσα.
Εύχομαι να είμαι η τελευταία υπάλληλος της ΟΑ που της αναγνωρίστηκαν τόσα πολλά και που την μεταχειρίστηκαν και φόρτωσαν με τόσους τίτλους!!!
Ευχαριστώ επίσης και το μέχρι πρότινος προεδρείο της ΕΕΑΕ, όπως επίσης και προσωπικά τον κ. Πρόεδρο της ΟΣΠΑ, που με στήριξε τόσο πολύ, μα και τόσο αθόρυβα.
Με εκτίμηση
Αθηνά Μαραβέγια»
Με αυτό το «γράμμα» έκλεισα τους «λογαριασμούς» μου τότε, 1.4.1996 με την Ολυμπιακή Αεροπορία, την τότε αεροπορική εταιρία των 5 Θαλασσών και των 5 Ηπείρων… Την εταιρία που δημιούργησε ο Αριστοτέλης Ωνάσης και την οποία παρέλαβαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις τούτου του κακοποιημένου τόπου και την υπερκακοποίησαν, μέχρι που την διέλυσαν «εξ ών συνετέθη»…
Ο λόγος που γράφω τούτες τις αράδες, ύστερα από τόσα χρόνια, είναι ο απολογισμός που έκανα, για να αντιληφθώ πόσο τυχερός άνθρωπος υπήρξα!!! Και το εννοώ. Ξεφυλλίζοντας τις φωτογραφίες, βρήκα τούτες εδώ, όπως από τα εγκαίνια του Σταθμού Κεφαλλονιάς, από κάποιο σεμινάριο, από τα IT(οργανωμένες εκδρομές) και από το αγαπημένο μου τμήμα των PTA(προπληρωμένα εισιτήρια)…!!!
Η πρόσληψή μου – 1.6.1971 – υπήρξε επεισοδιακή. Έμαθα για τον διαγωνισμό – που είχε λήξει – το βράδυ των εγκαινίων του γραφείου της ΟΑ στο Αργοστόλι. Εκεί πρωτογνώρισα τον Μάνο Θεοδοσιάδη, ο οποίος μόλις του είπα πως μιλάω 4 γλώσσες, μου ζήτησε να πάω την άλλη μέρα για να εξεταστώ από τον Χρήστο Αναστασόπουλο (Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, μόνο Αιθιοπικά δεν εξετάστηκα, αφού δεν ήξερε κανείς τη γλώσσα). Οι αγαπημένοι μου συντοπίτες – ένα χρόνο πριν είχα έρθει στην Κεφαλλονιά, τόπο καταγωγής του πατέρα μου, από την Αιθιοπία όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα – έκαναν ότι μπορούσαν για να εμποδίσουν την πρόσληψή μου…
Στο διάστημα της εκπαίδευσή μου στην Αθήνα γνώρισα τον Μιχάλη Μακαρόνα, στο γραφείο της Όθωνος, τον Πέπο Σαλμάτζη, τον Μίλτο Αλευρά και τον Παρασκευά Ιωαννίδη.
Διευθυντής του Σταθμού Κεφαλλονιάς ήταν ο Θόδωρος Κυπραίος – στον οποίο οφείλω όλη την γκάμα των γνώσεών μου, τόσο στην οργάνωση και την αλληλογραφία, αλλά και στην έκδοση όχι μόνον εισιτηρίων, μα και των εγγράφων ενός αεροσκάφους – και συνάδελφοι η γυναίκα του Πίτσα, οι Βαγγέλης Δελαπόρτας, Δημήτρης Χοϊδάς, Αλέκος Σπυράτος, Γεράσιμος Αλεξάτος, Δημήτρης Δελακάς και Νικόλας Βουτσινάς. Αερολιμενάρχης ήταν ο Πέτρος Σπυράτος και μας φρόντιζε σαν την πιο γλυκιά μάνα η Κυρία Μαριάνθη…!!!
Στα τρία χρόνια που έμεινα στην Κεφαλλονιά, γνώρισα αξιόλογους Κεφαλλονίτες, όπως ο ποιητής Βουνάς και η Κυρία Αλιβιζάτου που με τίμησαν με τη φιλία τους παρά τη διαφορά ηλικίας, αλλά και άλλους που, δυστυχώς, δικαιώνουν όσους λένε «μακριά από Κεφαλλονίτη», των οποίων τα ονόματα ΔΕ θα αναφέρω, όχι γιατί τους φοβάμαι, αλλά δε μου φταίνε σε τίποτα τα παιδιά τους… Πώς να μην αναφέρω τους «καπετάνιους» που γνώρισα – και οι περισσότεροι με αποκαλούσαν καναρινάκι λόγω της στολής – όπως ο Πάτροκλος Θωμαδάκης, ο Μαρίνης κι ο Μαρινάκης, ο Ζάχος, ο Φραγκιάς και όλους όσους πετούσαν με τα YS-11, των οποίων τα ονόματα η μνήμη μου θέλει να τα έχει αχνογραμμένα, αλλά και τις ιπτάμενες συνοδούς, οι δύο Δέσποινες – που ας με συγχωρήσουν που μου διαφεύγουν τα επίθετά τους – η Πόπη Γρίμπλα και άλλες.
Εκείνη την περίοδο μού έγινε και η πρώτη αναφορά! Τσεκάρω το δρομολόγιο και μπροστά μου στέκονται μια γιαγιά και πίσω της μια κοπέλα ετοιμόγεννη. Έρχεται ένας φαντάρος και μου ζητά να παρακάμψω τον κόσμο και να τσεκάρω τον Στρατιωτικό Διοικητή Γρόλλιο. Είχα το θράσος να του ζητήσω να περιμένει στη σειρά!!! Βγήκε ωρυόμενος ο αερολιμενάρχης, με κάλυψε ο διευθυντής μου και στην αναφορά που μου έκαναν και ζητούσαν την άμεση απομάκρυνσή μου από το δημόσιο χώρο του αεροδρομίου ως αναρχικό στοιχείο, η απάντηση του Ωνάση, ήταν πως «εγώ τέτοιους υπαλλήλους χρειάζομαι», στον δε δημοσιογράφο, αρκετά γνωστό σήμερα, του οποίου ο αδελφός είναι και πολιτικός, που δημοσίευσε το θέμα, έδωσε εντολή να του δώσουν ένα εισιτήριο για Παρίσι, για να το «ξεχάσει»…!!!
Ο Κούρκουλος ήταν ο επόμενος διευθυντής του Σταθμού και η Πολυξένη Γαρμπή η «αντικαταστάτης» μου, αφού είχα ζητήσει να μετατεθώ στην Αθήνα. Εκεί, βρέθηκα στο Πρακτορείο της Όθωνος: στα εσωτερικά με προϊστάμενο τον Γ. Παναγάκο και μετά στα PTA, με προϊστάμενο στον Σπύρο Ασμάνη. Ήμουν άγνωστη μεταξύ αγνώστων, αλλά δεν άργησα να γνωριστώ με πολλές και πολλούς συναδέλφους, στα εκδοτήρια εσωτερικού, εξωτερικού και προπληρωμένων, αξιόλογοι οι περισσότεροι και η συνεργασία μας ήταν πολύ καλή. Αν ξεχάσω κάποιους δεν θα το κάνω επίτηδες…
Και ας ξεκινήσω από τα εσωτερικά: Αμαλία Ζιάκρη, Μαρία Κυριακάκη, Αλεξάντρα Πρόκου, Μαίρη Μιχαηλίδου, Αντρέας Χριστοδούλου, Σοφία Αγαπητού…
Από τα PTA: Κλειώ Λιόσση, Σωσώ Διαμαντίδου, Νίκος Βούλγαρης, Ντον Μακφαίηλ, Φαίδων Βαφειάδης, Χαρά Τσόγκα, Τζέλη Αγγελοπούλου, Νίκη Χρυσοπούλου, Έλση Συμηριώτη, Βάνα Ροζάκου, Λεωνίδας Χριστοδουλίδης, Φαίδων Βαφειάδης…
Και από τα εξωτερικά, όπου προϊστάμενος ήταν ο Γιάννης Ταπεινός με την Νέλλη Βενίδου, οι: Κάτια Ανδριτσάκη, Ιωάννα Μεγεντισίδου, Γιώργος Αγγελόπουλος, Μέμη Τσελεκούνη, Λίλα Κωνσταντινίδου, Μίνως Χατζηδάκης, Μάκης Ιωακειμίδης, Λυδία Διαμαντή, Μπενής Βερβενιώτης, Γιώργος Θωμόπουλος, Κώστα Λοσίδης και άλλοι.
Στα τηλέτυπα, που ήταν το τμήμα που είχε άμεση συνεργασία με τα PTA, ήταν η Μαίρη Κολόμβου, η Αντωνία Ζαχαροπούλου και η Ελένη Δαμιανάκη.
Και πώς να ξεχάσω το «καμαράκι» με τον Νίκο Δημόπουλο, στα εισιτήρια, αλλά και την Κυρία Ρόη και τη Μαύρα, των οποίων, επίσης, τα επίθετα μου διαφεύγουν τούτη την ώρα που γράφω, που ήξεραν πώς πίνει ο καθένας και η καθεμιά μας τον καφέ τους!!!…
Ο Στέφανος Ρωμαίος με την Λίνα Κατσαΐτη, όταν πρωτοδημιούργησαν το Rate Desk της Ολυμπιακής και μετά η Λόλα Αστεριάδη και η Καίτη Κυρτάτα. Στο ταμείο ήταν ο Λευτέρης Ιωαννίδης, ο Νίκος Δημόπουλος και ο Αλέκος Φραγκιάς.
Πόσες ιστορίες θυμάμαι από τα χρόνια αυτά: Τη Γεωργία Βασιλειάδου, που όταν της ζήτησαν ταυτότητα – τότε μόνο με επίδειξη της ταυτότητας εκδίδαμε εισιτήρια – και είπε με το χιούμορ που τη χαρακτήριζε: «Γιατί, κορίτσι μου; Έχεις δει πιο άσχημη γυναίκα; Πασίγνωστη η ασχήμια μου!!! (γελώντας)» ή την Άννα (αν δεν κάνω λάθος), πάντα στην τρίχα ντυμένη, που πίστευε ότι ήταν ο μεγάλος έρωτας του Ωνάση και ήταν καθημερινά στο γραφείο…, τον Μιχάλη τον κωφό, με το χαμόγελο πάντα και την καλοσύνη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του…!!! (Οι μόνιμοι και καθημερινοί μας επισκέπτες…!!!)
Θυμάμαι τον Μπενή, που όποτε φορούσα το μαντήλι της στολής στα μαλλιά σαν τουρμπάνι, με αποκαλούσε Βέμπο!!! Τη Λίλα που με παρότρυνε να αποφασίσω να φοιτήσω σε σχολή θεάτρου, τα παιδιά του PTA, που με κάποια από αυτά, με τα χρόνια, μας έδεσε Φιλία άρρηκτη!!!
Από κει βρέθηκα στα IT (Inclusive Tours, Οργανωμένες εκδρομές) στην Συγγρού, με προϊστάμενο τον Νίκο Λάσκα και τον Θόδωρο Ζωντανό, τη Μαίρη Γεωργοπούλου, τη Σάντη Κουτάκη, τη Χριστίνα Γεωργακοπούλου, την Ντέπη Παπάζογλου, τον Αρίστο Ροβάκη, τον Γιάννη Μαρκαντωνάτο και τον Χαρούλη Χατζηπέτρου, αν δεν κάνω λάθος…. Είχαμε μια πολύ όμορφη συνεργασία και τους θυμάμαι όλους και όλες με αγάπη.
Στο χώρο αυτό μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω και τους Αλέκο Ανδριτσάκη, ως διευθυντή, τον Στέργιο Καραπάλη, τα παιδιά των Sales (Πωλήσεων) που κάποιοι απ’ αυτούς – ευτυχώς πολύ λίγοι – νόμιζαν ότι βρίσκονταν ένα σκαλοπάτι πριν το θώκο του Γενικού(!!!), εφόσον από τα εκδοτήρια βρέθηκαν στο πόστο αυτό, αλλά και τους εκάστοτε Γενικούς Διευθυντές, με τους οποίους δεν είχα και τις καλύτερες σχέσεις!!!
Ύστερα από καιρό κατέβηκα στο Terminal με προϊστάμενο τον Μιχάλη Μακαρώνα, τον Νίκο Δακορώνια και τη Δήμητρα Ψηφία – συνεργάστηκα άριστα με τους συναδέλφους εκεί, όπως με τη Λούλη Κοκκινάκη, τον Βασίλη Καζάκο, τη Λίλα Στάθη και πολλούς άλλους... (συγχωρέστε μου την ελλιπή μνήμη…), τους οδηγούς, αλλά και τις/τους συναδέλφους από τα Εμπορεύματα (θέλω εδώ να μνημονεύσω τον λατρεμένο μου Τάκη Λάσκαρη) – για να καταλήξω και πάλι στα PTA, στη Μητροπόλεως, με μπόλικους προϊστάμενους, όπως: Δημήτρης Ξανθόπουλος, Βασίλης Φιλιππίδης, Σούλα Τσαμαδού, Αντρέας Χριστοδούλου, Ρούλα Κοτσιοβού, Ρένα Λαούδη, Θανάσης Μπουρσινός και με συναδέλφους όπως οι Βάνα Ροζάκου, Χαρά Τσόγκα, Δώρα Μπαλαμπάνη, Έφη Βαϊναλή, Καίτη Γούβαλη, Αμαλία Γουδέλα, Ευγενία Γουμαλάτσου, Άντα Δουβάρα, Φαίδωνα Βαφειάδη και άλλους, που κατά καιρούς έρχονταν ως κομίτες κι έφευγαν, αλλά και παιδιά που είχαν έρθει λίγο πριν συνταξιοδοτηθώ και των οποίων τα ονόματα, ε και λόγω ηλικίας (!!!), με ξεγελά και πάλι η μνήμη μου… Επίσης στον ίδιο χώρο, στο ημιόροφο, ήταν τα εκδοτήρια των Κρατικών εισιτηρίων με συναδέλφους όπως η γλυκύτατη Κική Σορίλλου, η Καίτη Κυρτάτα, η Ντέπη Παπάζογλου, η Ρίτα Φορτσάκη, η Μαρία Κάκκα, η Λίζα Αρβανίτη, η Μαρία Μπεκιάρη, η Μαρία Κυριακάκη, η Ρούλα Μουστάκα. Παρέα μας πάλι τα τηλέτυπα με τις ίδιες κοπέλες και τα «σεντόνια» από τα σήματα – πριν έρθουν οι υπολογιστές – ο Νίκος Δημόπουλος και ο Δημήτρης, του οποίου το επίθετο μου διαφεύγει, στο ταμείο και μετά και ο Μιχάλης Κατσιγαράκης. Πώς να μην αναφερθώ στις Υπέροχες Αγγελική Παπανίκα και Ντίνα Πόθου που όχι μόνο μας φρόντιζαν, αλλά όταν «έπεφτε» πολλή δουλειά, βοηθούσαν, η καθεμιά με τον τρόπο της.
Πόσες αναμνήσεις όμορφες και τρυφερές από τούτο το χώρο!!! Την Έφη που την ταλαιπωρούσα, ειδικά όταν μιλούσε στο τηλέφωνο και την «έδενα» με το χαρτί τουαλέτας ή κάποια παραμονή Απόκριας, όπου θα πήγαινα σε κάποιο πάρτι μασκέ και λίγο πριν το σχόλασμα, κατέβηκα με το κοστούμι της χανούμισσας από τον ημιόροφο!!! Η αλήθεια είναι ότι έκανα ΤΑ τέρατα, χωρίς, όμως, να είναι σε βάρος της παραγωγικότητας του γραφείου ή συναδέλφων. Να θυμηθώ το υπόγειο με τις αμέτρητες κούτες, γεμάτες φακέλους, όπου έπρεπε να «ξεθάψουμε» κάποιο παλιό φάκελο – ειδικά του Υπουργείου Εξωτερικών – όπου αρνιούνταν να πληρώσουν κάποια μεταφορά, αξίας, ας πούμε, 600.000δρχ, επειδή ο φόρος που είχαμε χρεώσει δεν ήταν ίδιος με τον αναγραφόμενο στα εισιτήρια (αυτοί οι έρημοι φόροι άλλαζαν σε καθημερινή βάση) και υπήρχε μια διαφορά 40δρχ(!!!)
Αυτό το τμήμα των PTA ήταν ευλογημένο. Επικοινωνούσαμε σε καθημερινή βάση με συναδέλφους τόσο στο εσωτερικό – Αθήνα (πρακτορεία-αεροδρόμια) και Σταθμούς σε νησιά και πόλεις όλης της Ελλάδας – αλλά και στο εξωτερικό.
Με πολλούς και πολλές συναδέλφους ήρθαμε πολύ κοντά όλα αυτά τα χρόνια. Μοιραστήκαμε χαρές, λύπες, ανησυχίες και προβληματισμούς, αγωνίες προσωπικές, κοινωνικές και εργασιακές. Και πώς να μη συμβεί αυτό, όταν 8 ολόκληρες ώρες την ημέρα από τη ζωή μας ο καθένας, τις περνούσαμε μαζί. Άλλοτε στην ίδια βάρδια, άλλοτε στην αλλαγή, πολλές φορές στις υπερωρίες. Υπερωρίες!!! Η λέξη κλειδί!!! Θυμάμαι μια φορά, όταν τα PTA ήταν ακόμη στην Όθωνος, μπήκα στο γραφείο Τρίτη απόγευμα και έφυγα Πέμπτη μεσημέρι!!! Ή στη Μητροπόλεως, στις τελευταίες εκλογές πριν τη συνταξιοδότησή μου, που πήγαινα το πρωί στις 5:30 – για να προλάβουμε τους σταθμούς του εξωτερικού, λόγω της διαφοράς ώρας – και έφευγα στις 2 ή τις 3 το πρωί!!! Θυμάμαι τον τότε διευθυντής μας Δαλιάκα να λέει, πως ήμουν η πρώτη του φροντίδα το πρωί και η τελευταία το βράδυ!!! Να θυμηθώ από αυτές τις εκλογές τον πόλεμο που δέχτηκα από τους συναδέλφους που είχαν μετατεθεί στα γραφεία των κομμάτων;;; Όχι, δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος… Εκείνες και εκείνοι ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΛΥ καλά!!! Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω και τα «εύσημα» που πήραμε σαν τμήμα από τον τότε προϊστάμενο του λογιστηρίου.
Αυτό που διαπίστωσα όλα τα χρόνια, ήταν πως η Ολυμπιακή μας αντιπροσώπευε μια μικρογραφία της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας τούτου του τόπου. Επί Χούντας, ας πούμε, τότε που μπήκα κι εγώ στην οικογένεια της ΟΑ, κουμάντο έκανε μεν ο Ωνάσης, αλλά και οι «πολιτικοί-στρατιωτικοί» της άρχουσας τάξης. Μετά την μεταπολίτευση, επί Νέας Δημοκρατίας, αν δεν είχες «μπάρμπα απ’ την Κορώνη», που λένε, δεν έμπαινες στην ΟΑ ή δεν είχες κάποιο προβιβασμό. Ε, δε χρειάζεται να πω τι έγινε όταν ανέβηκε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση με τις κλαδικές του… Μετά πάλι Νέα Δημοκρατία, όπου οι Πασοκίτες μπήκαν στα «ψυγεία» - γραφεία χωρίς αντικείμενο όπου είχαν προηγηθεί οι Νεοδημοκράτες – και μετά, ξανά το ίδιο, όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν πάλι στην αρχηγία τούτου του τόπου. Και οι δύο αυτές παρατάξεις μιλούσαν προεκλογικά για αξιοκρατίες, τις οποίες ΟΥΔΕΠΟΤΕ τήρησαν. Βλέπαμε να αναρριχώνται σε αξιώματα άνθρωποι που οι βασικές τους γνώσεις ήταν έως και μέτριες και άλλους με γνώσεις αλλά ακομμάτιστους να παραμένουν στάσιμοι. Έπρεπε οι κλαδικές των δύο κομμάτων να ξεπληρώσουν τις «υπηρεσίες» που τους πρόσφεραν…
Όλοι αυτοί, μαζί με τους εργατοπατέρες – οι οποίοι τα τελευταία χρόνια είχαν τόσο αποθρασυνθεί, που απ’ όσο λένε οι «κακές γλώσσες», η κάθε πρόσληψη κόστιζε στον προσλαμβανόμενο από κάποια εξαψήφια νούμερα δραχμών…!!! – είναι οι ΑΠΟΛΥΤΑ υπεύθυνοι για το ξεπούλημα και τη διάλυση της δικής μας Αεροπορικής Εταιρίας, της δικής μας ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ και δεν είδα ΚΑΝΕΝΑ να κάθεται στο σκαμνί… ή έστω, να πληρώνει τα σπασμένα…
Και κλείνοντας όλη τούτη την Ολυμπιακή αναδρομή, θέλω να «καταθέσω», χωρίς φόβο και πάθος, πως στα 25 συναπτά έτη που υπηρέτησα με συνείδηση και αγάπη στην εταιρία που μου χάρισε, πέρα από το ψωμί-παντεσπάνι (με βάση τα σημερινά δεδομένα), γνώρισα και ανθρώπους με τους οποίους δεθήκαμε με άρρηκτη φιλία, ανθρώπους που θυμάμαι με αγάπη και τρυφερότητα και τους οποίους ευχαριστώ πολύ που έπαιξαν, και ορισμένοι εξακολουθούν να παίζουν, σημαντικό ρόλο στη ζωή μου.
ΥΓ. Όσων τα ονόματα λείπουν από τη «λίστα», δε σημαίνει ότι σας έχω ξεχάσει ή δε θέλω να σας θυμάμαι… Απλά, το κείμενο θα γινόταν βιβλίο!!!!!!!!!!! — με την Eugenia Leoussi-goumalatsou και 6 ακόμη. (5 φωτογραφίες)
Και μία άλλη δημοσίευση:
"Ήταν μια φορά κι' έναν καιρό, η Ολυμπιακή Αεροπορία.
Μωρό ενός εξυπνοπάμπλουτου Έλληνα που αφού τη μοσχομεγάλωσε, χάνοντας τον μονάκριβό του, την έδωσε για υιοθεσία.
Οι θετοί γονείς της ήταν σαν αυτούς τους κακούς στα παραμύθια.
Την κακομεταχειρίζονταν, την έβαζαν και ξενοδούλευε χωρίς να πληρώνεται ή της έπαιρναν αυτοί το μεροκάματο.
Παρ' όλα αυτά, η Ολυμπιακή έγινε μια καθωσπρέπει κυρά ξακουστή για τα χαρίσματά της.
Την ασφάλεια των πτήσεων, τα καλύτερα πληρώματα στον κόσμο, την πλήρως εξοπλισμένη και καταρτισμένη τεχνική της βάση και άλλα αεροπορικά μυστικά, που δεν ήξερε ο πολύς κόσμος.
Πρόσφερε το νοστιμότερο φαγητό στους πελάτες της και φρόντιζε να μεταφέρει με κάθε τρόπο όλους τους Έλληνες του πλανήτη στη χώρα τους.
Καμάρωναν οι θετοί γονείς τα βραβεία της και έτριβαν τα χέρια τους σαν τον Δήμο Σταρένιο στις ελληνικές ταινίες.
Είχε πολύ φαϊ ακόμη, γι αυτό.
Οι "ευνοημένοι" υπάλληλοι τιμούσαν τις στολές που τους χάριζε με το που έμπαιναν στην οικογένειά της, άσχετα αν ήταν κοστούμι με σιρίτια ή μια απλή φόρμα εργασίας.
Κι αυτοί με τη σειρά τους, τής χάριζαν τις υπερωρίες τους σαν να ’ταν δικό τους το "μαγαζί".
Δούλευαν όλοι για τους περίφημους κύκλους της ουράς.
Οι υποχρεώσεις τους είχαν και απαιτήσεις.
Έτσι, για πολλά χρόνια ένα μεγάλο ποσοστό των υπαλλήλων της, ήταν παιδιά υπαλλήλων.
Παιδιά που την αγάπησαν από τους πατεράδες τους πριν την γνωρίσουν σαν εργοδότη και τη σεβάστηκαν για το ψωμί και ενίοτε, το παντεσπάνι που τους έδινε.
Οι θετοί γονείς της λύσσαγαν. Φώναξαν κάποια στιγμή και όλο τους το σόι να πάρει μέρος στο τσιμπούσι.
Αυτή εκεί, ακόμη κράταγε.
Πέταγε στους ουρανούς και τους κοιτούσε σαν να τους λυπόταν για τη μικροψυχία τους.
Αλλά μαζεύτηκαν πολλοί.
Τόσοι πολλοί, που δεν τους άντεξε η καημένη.
Τρώγανε, τρώγανε και δεν χορταίνανε, ώσπου της ήπιανε το αίμα.
Κι όταν λιπόθυμη την έσυραν στην εντατική, διέδωσαν ότι έφταιγαν οι υπάλληλοί της.
Μισοπεθαμένη και κομματιασμένη, παραδόθηκε.
Εγώ θα τη θυμάμαι πάντα σαν μια πανέμορφη κόρη και γυναίκα, μέσα κι έξω.
Και πάντα θα νιώθω τιμή μου που δούλεψα γι αυτήν......"
Μωρό ενός εξυπνοπάμπλουτου Έλληνα που αφού τη μοσχομεγάλωσε, χάνοντας τον μονάκριβό του, την έδωσε για υιοθεσία.
Οι θετοί γονείς της ήταν σαν αυτούς τους κακούς στα παραμύθια.
Την κακομεταχειρίζονταν, την έβαζαν και ξενοδούλευε χωρίς να πληρώνεται ή της έπαιρναν αυτοί το μεροκάματο.
Παρ' όλα αυτά, η Ολυμπιακή έγινε μια καθωσπρέπει κυρά ξακουστή για τα χαρίσματά της.
Την ασφάλεια των πτήσεων, τα καλύτερα πληρώματα στον κόσμο, την πλήρως εξοπλισμένη και καταρτισμένη τεχνική της βάση και άλλα αεροπορικά μυστικά, που δεν ήξερε ο πολύς κόσμος.
Πρόσφερε το νοστιμότερο φαγητό στους πελάτες της και φρόντιζε να μεταφέρει με κάθε τρόπο όλους τους Έλληνες του πλανήτη στη χώρα τους.
Καμάρωναν οι θετοί γονείς τα βραβεία της και έτριβαν τα χέρια τους σαν τον Δήμο Σταρένιο στις ελληνικές ταινίες.
Είχε πολύ φαϊ ακόμη, γι αυτό.
Οι "ευνοημένοι" υπάλληλοι τιμούσαν τις στολές που τους χάριζε με το που έμπαιναν στην οικογένειά της, άσχετα αν ήταν κοστούμι με σιρίτια ή μια απλή φόρμα εργασίας.
Κι αυτοί με τη σειρά τους, τής χάριζαν τις υπερωρίες τους σαν να ’ταν δικό τους το "μαγαζί".
Δούλευαν όλοι για τους περίφημους κύκλους της ουράς.
Οι υποχρεώσεις τους είχαν και απαιτήσεις.
Έτσι, για πολλά χρόνια ένα μεγάλο ποσοστό των υπαλλήλων της, ήταν παιδιά υπαλλήλων.
Παιδιά που την αγάπησαν από τους πατεράδες τους πριν την γνωρίσουν σαν εργοδότη και τη σεβάστηκαν για το ψωμί και ενίοτε, το παντεσπάνι που τους έδινε.
Οι θετοί γονείς της λύσσαγαν. Φώναξαν κάποια στιγμή και όλο τους το σόι να πάρει μέρος στο τσιμπούσι.
Αυτή εκεί, ακόμη κράταγε.
Πέταγε στους ουρανούς και τους κοιτούσε σαν να τους λυπόταν για τη μικροψυχία τους.
Αλλά μαζεύτηκαν πολλοί.
Τόσοι πολλοί, που δεν τους άντεξε η καημένη.
Τρώγανε, τρώγανε και δεν χορταίνανε, ώσπου της ήπιανε το αίμα.
Κι όταν λιπόθυμη την έσυραν στην εντατική, διέδωσαν ότι έφταιγαν οι υπάλληλοί της.
Μισοπεθαμένη και κομματιασμένη, παραδόθηκε.
Εγώ θα τη θυμάμαι πάντα σαν μια πανέμορφη κόρη και γυναίκα, μέσα κι έξω.
Και πάντα θα νιώθω τιμή μου που δούλεψα γι αυτήν......"
Και τα σχόλια:
"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου