Τρίτη 22 Ιουλίου 2014


04.07.2013
Για τον Φωκίο μου...

Σαν σήμερα, πάνε χρόνια πριν, αποφάσισες να πάρεις άλλο δρόμο. Το δρόμο της αλήθειας,
που λένε οι γραφές.
Και σου γράφω, σαν να τα διαβάζεις,
να διαβάζεις τον πόνο, που μ' αυτόν έμαθα να ζω όλα αυτά τα χρόνια...
Θα 'χες κλείσει τώρα τα 30, μπορεί να είχες παντρευτεί, να είχες και κανένα κουτσούβελο,
που με λαχτάρα θα κρατούσα...
"Πάρε την Παναγιά απ' το χέρι και Κείνη θα σε οδηγήσει..."
σου είχα πει όταν πάλευες από ποια μεριά να τραβήξεις.
Και ξάφνου χάθηκε η αγωνία από το πρόσωπό σου και τη θέση της πήρε μια απέραντη
γαλήνη...
Κι ήσουν τόσο όμορφος, όπως τότε, που ήρθες σε τούτη τη ζήση...
Και σαν ψίθυροι ακούστηκαν ψαλμωδίες από ολόλευκα ντυμένους αγγέλους, που με απλωμένα
τα χέρια σε βοηθούσαν ν' ανέβεις τη σκάλα... Εκεί στεκόταν Εκείνη, η μάνα όλων μας... Και σε πήρε
από το χέρι και σε οδήγησε στον Υιό της, για να σε πάρει κι Εκείνος με τη σειρά Του, αγκαλιά...
Να είσαι καλά, παλληκάρι μου, εκεί που βρίσκεσαι...
Και σαν να παρηγοριέμαι τελευταία, που λυτρώθηκες από την ασχήμια, αυτή που βιώνουμε όλοι
εμείς σε τούτη τη ζήση...
Έμαθα πια να "σε" παίρνω από το χέρι και να βαδίζουμε παρέα...
Τρομοκρατία;;;
«Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η τρομοκρατία (αγγλ. terrorism), εκ του τρόμος + κράτος, αν και δεν υπάρχει διεθνώς συμφωνημένος ορισμός, γενικά αποτελεί τη «συστηματική» χρήση ή την απειλή χρήσης βίας, που συμβαίνει πάντα ως αντίδραση ή άσκηση πίεσης, από οργανωμένες ομάδες με πολιτικά, θρησκευτικά ή άλλα ιδεολογικά κίνητρα (ως υπόβαθρο/βάση), αλλά ακόμη και από ολόκληρους κρατικούς μηχανισμούς, εναντίον ατόμων, ομάδων ή περιουσιών, με απώτερο στόχο τις κυβερνήσεις από τις οποίες προσδοκούν κάποια αντίστοιχα (των κινήτρων) οφέλη/κέρδη. Η κάθε πράξη επ' αυτού χαρακτηρίζεται τρομοκρατική πράξη και οι επιχειρούντες αυτήν τρομοκράτες.
…Η τρομοκρατία έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις ακόμη και από κυβερνήσεις, από τις μυστικές υπηρεσίες, καλούμενες γενικά στη περίπτωση αυτή κρατική τρομοκρατία που έχει παρατηρηθεί από την αρχαιότητα και που διαιωνίζεται μέχρι σήμερα. 
…Τα τρομοκρατικά πλήγματα γενικά προκαλούν πανικό και αποδιοργάνωση. Αποτελούν μεμονωμένα απρόβλεπτα πλήγματα εκφοβισμού, όπως δολοφονίες, βομβιστικές ενέργειες, αεροπειρατείες,  απαγωγές, κτλ. Δεν είναι σπάνιες οι φορές που τέτοιες πράξεις πλήττουν ακόμη και αθώους ανυποψίαστους πολίτες. (Ισραήλ-Γάζα)…
…Μόνο μέσα στον 20ο αιώνα μέχρι σήμερα, έχουν υπάρξει δεκάδες τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον του παγκόσμιου καπιταλισμού (και ανάλογη αντοχή των χρηματιστηριακών αγορών)»

Λεξικό Μπαμπινιώτη: «1. σειρά ενεργειών για την επιβολή του τρόμου με την άσκηση σωματικής ή και ψυχολογικής βίας 2. τρόπος διακυβέρνησης του λαού από μικρή μειοψηφία, η οποία εφαρμόζει σκληρά μέτρα βίας 4. η συστηματική χρήση βίας (δολοφονίες, βομβιστικές ενέργειες, απειλές για καταστροφές, αεροπειρατείες) εκ μέρους ομάδων, οργανώσεων, μειονοτήτων, ακόμα και στρατών ή μυστικών υπηρεσιών, με στόχο να τρομοκρατήσουν λαούς, κυβερνήσεις ή πολιτικούς αντιπάλους, προκειμένου να επιτύχουν τους πολιτικούς τους στόχους…»

Πάπυρος Λαρούς: « η δια του τρόμου επιβολή // η δια βιαίων και σκληρών μέσων διακυβέρνησις»

Αυτά είναι όσα αναγράφονται στα λεξικά που διαθέτω. Όχι πως δεν είναι γνωστά ή δεν έχουν ασχοληθεί και άλλοι πολλοί με το θέμα αυτό. Μόνο που αυτές τις μέρες, κάτι η σύλληψη του Μαζιώτη, κάτι οι τρομοκράτες που καταρρίπτουν αεροπλάνα στην Ουκρανία, λίγο η τρομοκράτες Παλαιστίνιοι με τους σπόρους τους που θα είναι οι αυριανοί τρομοκράτες και κάτι λίγο η πολιτικο-οικονομική κατάσταση στη χώρας μας, θέλω να θέσω κάποια ερωτήματα και όποιος θέλει, ας μου λύσει τις απορίες μου, γιατί είμαι και αγράμματη και πολύ κουτή, καταπώς φαίνεται…
1.     Τελικά ποιος είναι ο τρομοκράτης; Αυτός που αντιδρά στην υφαρπαγή της περιουσίας του, του τόπου του, της ζωής των παιδιών του; Ή μήπως είναι αυτός που εισβάλλει στη χώρα σου για να σε «σώσει», αφαιρώντας ό,τι βρίσκει στο διάβα του και μην υπολογίζοντας τίποτα πέρα από το δικό του όφελος; Κι εκείνος που αμύνεται με τα ίδια όπλα τον εισβολέα τι είναι;
2.     Από την «νεότερη» ιστορία, ας πάρουμε το Βιετνάμ, το Απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική, το Αφγανιστάν, τους – κατά τόπους και κατά καιρούς – εισβολείς στις χώρες της Αφρικής, στην ΚΥΠΡΟ μας, στο αιματοκύλισμα στην Αίγυπτο, στο Ιράκ και στο Ιράν, στη Συρία, για να φτάσουμε – γεωγραφικά τουλάχιστον – στην Παλαιστίνη, που τείνει να αφανιστεί, στην πάλαι ποτέ ενωμένη Γιουγκοσλαβία, στη γειτονιά μας… Ποιοι ήταν/ είναι οι τρομοκράτες; Αυτοί που υπερασπίζονταν και υπερασπίζονται τον τόπο, την ιστορία, την εδαφική τους ακεραιότητα ή οι άλλοι;
3.     Όταν τα τελευταία χρόνια, εδώ, στην Ελλάδα, επιχειρήσεις σφαλίζονται, οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει τα δύο εκατομμύρια (2.000.000), οι μισθοί και οι συντάξεις τείνουν να αφανιστούν, η εφορία και τα χαράτσια καλά κρατούν, οι νέοι ψάχνουν σε άλλες χώρες «ένα πιάτο φαΐ», τη χώρα κυβερνά μία ομάδα ανθρώπων που άλλοτε έβριζαν ο ένας τον άλλον, αποκαλώντας τον ΚΛΕΦΤΗ, η Παιδεία και η Υγεία βρίσκονται στη χειρότερη κατάσταση που θα μπορούσε να υπάρχει σε μία χώρα που, κατά την ιστορία, δώρισε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο και όταν αυτοί που έχουν αυτοκτονήσει – εξαιτίας όλων αυτών – φτάνουν τις έξι χιλιάδες (6000): ΠΟΙΟΣ τελικά είναι ο τρομοκράτης;
4.     Πόσο αθώος και φιλειρηνιστής μπορεί να είναι κάποιος που δολοφονεί εν ψυχρώ παιδάκια, καταρρίπτει και «εξαφανίζει» αεροπλάνα ή και εκείνος που δεν παίρνει θέση σε αυτά τα εγκλήματα; Πόσο ακριβοδίκαιος είναι εκείνος που αφανίζει έναν λαό, ακόμα και σαν κυβερνήτης του – Ελλάδα – ή σαν εισβολέας;
5.     Ποιοι ξεπούλησαν - τότε, αλλά και τώρα - την ελευθερία και την κυριαρχία της Κύπρου μας; Ποιοι ξεπουλάνε την Ελλάδα σήμερα; Γιατί οι φυλακές είναι γεμάτες από μικρο-οφειλέτες, ενώ των μεγαλο-οφειλετών τα χρέη διαγράφονται; Γιατί οι μεγαλέμποροι ναρκωτικών αποφυλακίζονται με νέο νόμο(!!!), μετά την έκτιση μέρους της ποινής τους, και οι άρρωστοι-ναρκομανείς πληρώνουν για μια ζωή την αρρώστια τους;
6.     Αυτούς όλους που ΔΕΝ είναι - καταπώς λένε - τρομοκράτες, ποιος θα τους κρίνει και ποιος θα αντρώσει παράστημα και θα τους τιμωρήσει;
Θα μου πείτε πως τα έχω κάνει όλα μια σαλάτα. Μπορεί να έχετε και δίκιο. Πως έχω μπερδέψει τον Μαζιώτη με την Χαμάς, τους Ταλιμπάν με τους Νοτιοαφρικανούς «Μαντέλα», την κάθε «αντίσταση» στην ηθική υπακοή προς την άρχουσα τάξη της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» - χαρά που θα έκανε, αλήθεια, ο Όργουελ αν ζούσε σήμερα!!! – τις φρικιαστικές εικόνες από τα κατασφαγιασμένα παιδάκια, τις άλλες εικόνες από το αεροπλάνο που καταρρίφθηκε από «αγνώστους», τα κατεβασμένα ρολά στην Αθήνα και όχι μόνο, τους «αλήτες-τρομοκράτες» που ψάχνουν στα σκουπίδια, αυτούς που έχουν το θράσος να κοιμούνται στους δρόμους, όσους αργοπεθαίνουν γιατί δεν έχουν να πάρουν τα φάρμακά τους, τους φοιτητές της Ελλάδας, που για να μπουν στα πανεπιστήμια έχουν φτύσει αίμα και οι συνθήκες φοίτησης είναι χειρότερες κι από «τριτοκοσμικές», τα ψέματα που διδάσκουν στα παιδιά πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας παιδείας, για να καταλήξω σε όλους αυτούς που έχουν βάλει τέρμα στη ζωή τους, μην αντέχοντας όλη αυτή την πίεση, την ανέχεια, την εξαθλίωση…
Αλήθεια, μπορεί κάποιος να μου απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα, αλλά να είναι πέρα για πέρα κατανοητός, γιατί, ΕΙΠΑΜΕ, είμαι και ολίγον αγράμματη και χαμηλής νοημοσύνης;

Αν θέλει κάποιος, που βρίσκεται στο δικό μου χαμηλό επίπεδο μόρφωσης και νόησης, να υποβάλλει και άλλα ερωτήματα, είναι ευπρόσδεκτος.

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014



-Μη, αγάπη μου, μη βλέπεις την ασχήμια του κόσμου...

Εικόνες, εικόνες, εικόνες που ματώνουν. Εικόνες από μια σκληρή πραγματικότητα. Εικόνες από έναν απάνθρωπο πόλεμο, από έναν πόλεμο χωρίς λογική, έναν πόλεμο που καλά κρατεί, χρόνια τώρα. Έναν άνισο πόλεμο, όπως αυτόν που ξέρουν να χειρίζονται «οι μεγάλες δυνάμεις» με μεγάλη μαεστρία και για τον οποίο οι άχρηστοι – και το εννοώ με όλη τη σημασία της λέξης και με ακεραία την ευθύνη όσων λέω – δημοσιογραφίσκοι της πεντάρας, γιατί αυτή είναι η πραγματική τους αξία, δεν ασχολούνται ή απλά παπαγαλίζουν τα όσα οι καναλάρχες και άλλοι «-άρχες» τους επιβάλλουν.
Μέρες τώρα, μην πω βδομάδες, ασχολούμαστε, όχι μόνο εμείς στην Ελλάδα, αλλά παγκόσμια, με το Μουντιάλ. Φανατιζόμαστε, μαλώνουμε, ανάμεσα σε φιλικές «συγκεντρώσεις» με μπύρες και πίτσες, υποστηρίζοντας με σθένος και μένος την ομάδα «μας». Φωνάζαν οι άμοιροι Βραζιλιάνοι για τη σπατάλη χρήματος που έγινε για τούτη τη φιέστα, αλλά κανείς δεν τους άκουγε. Οι δημοσιογραφίσκοι κι εκεί προσπαθούσαν να πείσουν τους τηλεθεατές πόσο «άδικοι» είναι οι αντίθετοι και πόσο κακή εικόνα «δημιουργούν» οι άνθρωποι στις φαβέλες, που δεν είναι τίποτα άλλο από: «…Στο βραζιλιάνικο λεξικό της πορτογαλικής γλώσσας η λέξη «φαβέλα», ορίζεται με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Πρώτα πρώτα ως θάμνος ή δέντρο από το οποίο παράγεται αλεύρι πλούσιο σε πρωτεΐνες και μεταλλικά άλατα. Ορίζεται επίσης ως σύνολο πρόχειρων και αυτοσχέδιων κατοικιών, στις οποίες κατοικούν άνθρωποι με χαμηλά εισοδήματα και τέλος ως επικίνδυνος τόπος ή κατάσταση, που θεωρείται δυσάρεστη.» (sportculture.gr)
Και το Μουντιάλ τελείωσε, την ώρα, όμως, που παραδίπλα μας, στη Λωρίδα της Γάζας, το αίμα βαφόταν κόκκινο… Και δε βαφόταν κόκκινο από τους πολεμιστές, αλλά από τον άμαχο πληθυσμό, από γυναίκες και παιδιά. Και θυμόμαστε πολύ καλά το «Ένα Καράβι για τη Γάζα» και τα όσα διαδραματίστηκαν, μόλις λίγα χρόνια πριν. Και εξακολουθούμε να είμαστε στο ίδιο θέατρο του παραλόγου θεατές… Και δε μιλά κανείς. Και δε θυμώνει κανείς. Και δε συμπαραστέκεται κανείς. Τόση πια αδιαφορία; Τόση αναισθησία; Τόσος «εαυτουλισμός»; Ναι, θα μου πείτε πως δεν υπάρχει τέτοια λέξη. Το ξέρω. Αλλά, επειδή μ’ αρέσει να «παίζω» με τις λέξεις κι η ελληνική γλώσσα, αν δεν κακοποιείται, δίνει το «δικαίωμα» του να δημιουργείς λέξεις, συγγνώμη, αλλά δε βρίσκω κάποια άλλη που να ορίζει το πόσο νοιάζεται ο καθένας μας για τον εαυτούλη του, για τον μικρόκοσμό του…
«….Εμείς οι Παλαιστίνιοι, που είμαστε παγιδευμένοι μέσα στη ματωμένη και πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας, καλούμε όλους τους ανθρώπους με συνείδηση σε όλο τον κόσμο να δράσουν, … έχουμε αφεθεί εδώ και τέσσερις μέρες στη Γάζα να αντιμετωπίζουμε σφαγή μετά την σφαγή. Καθώς διαβάζετε αυτές τις λέξεις, πάνω από 120 Παλαιστίνιοι είναι νεκροί, συμπεριλαμβανομένων 25 παιδιών. Πάνω από 1.000 έχουν τραυματιστεί συμπεριλαμβανομένων αμέτρητων τραυματιών με βλάβες που θα περιορίσουν για πάντα τις ζωές τους. Τα περισσότερα από τα δύο τρίτα των τραυματιών είναι γυναίκες και παιδιά. Γνωρίζουμε ότι πολλοί από εμάς δεν θα τα καταφέρουμε μέχρι αύριο. Ποιος από εμάς θα είναι ο επόμενος ενώ θα είμαστε απόψε ξαπλωμένοι τη νύχτα στα κρεβάτια μας, ξύπνιοι από τον ήχο του μακελειού; Ποια θα είναι η επόμενη φωτογραφία κάποιου από εμάς σε αγνώριστη κατάσταση από τη δολοφονική στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ;… Όποιος είναι πάνω από επτά χρονών, έχει μόνιμα χαραγμένα στο μυαλό του τα ποτάμια αίματος που έτρεξαν στους δρόμους της Γάζας, όταν για πάνω από τρεις εβδομάδες το 2009 πάνω από 1.400 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων πάνω από 330 παιδιών. Λευκός φώσφορος και άλλα χημικά όπλα χρησιμοποιήθηκαν σε κατοικημένες περιοχές και μόλυναν τη γη μας με αποτέλεσμα την αύξηση των καρκίνων… Πριν δυο χρόνια, στα τέλη Νοεμβρίου του 2012, 180 άνθρωποι σκοτώθηκαν από βομβαρδισμούς του Ισραήλ. Πριν ξεκινήσουν οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί, ένα μέλος της ισραηλινής Κνεσέτ, η Ayelet Shaked του ακροδεξιού κόμματος Εβραϊκό Σπίτι, ζήτησε τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. "Θα πρέπει να εξαφανιστούν, όπως και τα σπίτια που μεγαλώνουν τα φίδια τους", είπε. "Διαφορετικά, περισσότερα μικρά φίδια θα μεγαλώσουν εκεί."
…Καθώς όλο και περισσότερες ειδήσεις έρχονται, και καθώς οι ισραηλινοί ηγέτες δίνουν υποσχέσεις για τη μετάβαση σε ένα επόμενο στάδιο κτηνωδίας, ξέρουμε ότι η φρίκη δεν έχει τελειώσει. Γι 'αυτό σας καλούμε να μην γυρίσετε την πλάτη σας σε εμάς. Σας καλούμε να αγωνιστείτε για τη δικαιοσύνη και την ανθρωπότητα, να διαδηλώσετε και να υποστηρίξετε τους γενναίους άνδρες, γυναίκες και παιδιά που είναι εγκλωβισμένοι στη Λωρίδα της Γάζας και αντιμετωπίζουν μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές στην ιστορία.
Λωρίδα της Γάζας 12.07.2014»
Ένα κείμενο που έχει υπογραφεί από 22 Οργανώσεις, Ενώσεις, Κοινότητες και Ομάδες του πολύπαθου αυτού τόπου και που κοινοποίησε η Φίλη Σταυρούλα Κουγιουμτσιάδη χθες το βράδυ.
Και σας παρακαλώ, μην πει κανείς ότι οι Παλαιστίνιοι είναι Ισλαμιστές, γιατί θα απαντήσω πως και οι Εβραίοι ΔΕΝ είναι Χριστιανοί και είναι και μισέλληνες. Και το θέμα μας – η «μου» αν ποτιμάτε – δεν είναι η θρησκεία που πιστεύει ο καθένας. Θέλουν να πολεμήσουν; Με γεια τους και χαρά τους, που λέει ο λόγος. Να πολεμήσουν τους ένοπλους, να πολεμήσουν τα πολεμοφόδια του καθενός – που και των δύο έχουν τον ίδιο πάροχο – να τσακιστούν μεταξύ τους. Τα παιδιά, όμως, και οι γυναίκες τι σχέση έχουν; Εκτός κι αν όλοι μας πιστεύουμε στα λεγόμενα της Ayelet Shaked, γιατί κάτι παρόμοιο ισχύει και για τους Έλληνες. Και δεν το λέω, φυσικά, εγώ. Το βρήκα γραμμένο κι αν είναι λάθος, θα ζητήσω συγγνώμη. Σας παραθέτω κάποια από αυτά. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
ΒΙΒΛΙΟ: ΤΑΛΜΟΥΔ: ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Orach CHAIIM(225.10): Οι Έλληνες (Εθνικοί) και τα ζώα συναθροίζονται εις ομάδας προς σύγκρισην.
ZOHAR11 (64Β): Οι Έλληνες ειδωλολάτραι ομοιάζουν με αγελάδας και όνους.
KETHUBOTH(110B): Ο Ψάλτης (Δαυίδ) παρομοιάζει τους Εθνικούς Έλληνες με ακάθαρτα κτήνη.
SANHEDRIN (974B) TOS: Η σεξουαλική συνουσία του Έλληνος είναι ως του κτήνους (Γκόιμ)
SCHABATH(116A) TOS: Τα Ευαγγέλια (μυστικισμός των Ελλήνων), ονομαζόμενα τεύχη της ανομίας, είναι αιρετικά βιβλία.
ΚΕΤΗΘΒΟΤΗ(3Β): Το σπέρμα των Ελλήνων έχει την αυτήν αξίαν με το σπέρμα του κτήνους.
ABHODAH ZARACH(26B): Οι καλύτεροι των Ελλήνων πρέπει να φονεύονται.
SEPHER OR ISRAEL(177B): Εάν Εβραίος φονεύσει Έλλην, δεν διαπράττει έγκλημα.
BAHBA BATHRA(113A): Εβραίος δύναται να ψευσθεί και να ψευδορκήσει, ίνα καταδικασθή Χριστιανός.
MAKKOTH(7B): Αθώος δολοφονίας είναι κάθε Εβραίος, εφόσον ο σκοπός του είναι η δολοφονία Χριστιανού. (dionios.blogspot.com κείμενο του Γιώργου Τουλγερίδη)
Αν, λοιπόν, οι «πηγές» μου εν είναι σωστές, τότε θα πρέπει ν’ αναλογιζόμαστε τι είναι και τι δεν είναι σωστό στο διαδίκτυο.
Οι σκέψεις δικές μου με ακέραιη την ευθύνη, τόσο για το τι εισπράττω όλες τούτες τις μέρες από τις αποτρόπαιες εικόνες, αλλά και τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται. Τα υπόλοιπα, ΔΙΚΑ ΣΑΣ.

Κατά τα άλλα,
Καλή και ΕΙΡΗΝΙΚΗ βδομάδα να έχουμε...
Ποιοι;;;
A photo is worth a thousand words. #GazaUnderAttack #Gaza — μαζί μεMahmoud Ahmed AL Masri.

Φωτογραφία: A photo is worth a thousand words. #GazaUnderAttack #Gaza

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Και άλλη μια "ιστορία" που "φιλοξένησε" το "άλλο" μου σπίτι, τοβιβλίο.net, στις 23.05.2014


Κι ήμουν εκεί. Καθισμένη στην άκρη. Στο πεζούλι της μαρμάρινης σκάλας. Ώρες περίμενα. Με κοίταζαν περίεργα, μα δε μ’ ένοιαζε. Ήξεραν τη φάρα μου, και πάλι δε μ’ ένοιαζε.
-Βρωμοτσιγγάνα…!, είπε ο επιστάτης, περνώντας από μπροστά μου.
Και πάλι δε μ’ ένοιαξε. Ο ήλιος ήταν δυνατός, με έκαιγε, αλλά καιγόμουν από την αγωνία, ο ήλιος θα με πείραζε;
            Στο μεγάλο σπίτι οι ετοιμασίες για το μεγάλο γλέντι βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους. Οι γυναίκες έφερναν όλα τα καλούδια, ο αγέρας σκορπούσε τις μυρωδιές από τα φαγητά που μπερδεύονταν με τις ευωδιές της φύσης. Ρουφούσα τον αέρα με όλη μου τη δύναμη. Οι άντρες είχαν φορέσει τα καλά τους, είχαν στρώσει τα τραπέζια έξω και περίμεναν τους καλεσμένους, που είχαν αρχίσει να έρχονται σιγά-σιγά.
-Σε παρακαλώ, μην έρθεις…, μου είχες πει χθες το βράδυ.
            Χθες το βράδυ… Εκεί, πίσω από το μαντρότοιχο, κάτω από τα δέντρα και πάνω στο γρασίδι που νότιζε από την υγρασία και δίπλα στις τριανταφυλλιές που μοσχοβολούσαν! Ναι, εκεί που πρωτοσυναντηθήκαμε, εκεί που ενώσαμε για πρώτη φορά τα χείλη μας σ’ εκείνο το καυτό φιλί, που μέχρι σήμερα καίει τα σωθικά μου! Εκεί που συναντήθηκαν για πρώτη φορά και τα κορμιά μας, κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι και τα άστρα που τρεμόπαιζαν, όπως έτρεμα κι εγώ μέσα στην αγκαλιά σου.
            Ξέγνοιαστη παιδούλα ήμουν, τότε, θυμάσαι; Τότε που παίζαμε στην ακρολιμνιά, που με κυνηγούσες να με βρέξεις, τότε που η μητέρα κι ο πατέρας μου έρχονταν στο μεγάλο σπίτι, εκείνη για να πλύνει κι εκείνος για να περιποιηθεί τον κήπο με τις τριανταφυλλιές…
-Μόνο ο Στέλιος ξέρει να τις κλαδεύει σωστά, έλεγε η γιαγιά σου και ήθελε μόνον εκείνον. Και μονάχα στα χέρια της Μαρίας τα ασπρόρουχα λαμποκοπάνε…, έλεγε για τη μάνα μου.
            Και θυμάμαι, όταν σου έφερναν να φας, πάντα η «γιαγιά» είχε κάτι και για μένα. Με αγαπούσε, όπως την αγαπούσα κι εγώ κι όταν έφυγε, πόνεσα σαν να είχα χάσει τη δική μου γιαγιά…
            Μετά μεγαλώσαμε, εσύ έφυγες για να σπουδάσεις… Θυμάσαι που μου μαθαίνατε με τη γιαγιά να γράφω και να διαβάζω; Χάρη σε σας τους δυο μπορώ και διαβάζω όλα αυτά τα βιβλία που μου είχε αφήσει στη διαθήκη της. Σαν να ήθελε να με υποχρεώσει να «μορφωθώ», όπως μου έλεγε… Σχολείο δεν πήγα, αλλά ξέρω τόσα πολλά και σας το χρωστάω!
            Και όταν έφυγες για τις σπουδές σου, μου έγραφες και μου έστελνες και φωτογραφίες κι εγώ καμάρωνα για σένα! Και σε περίμενα…, όπως και τώρα...
            Από τότε που γύρισες, όμως, οι δικοί σου δεν καλόβλεπαν τη φιλία μας και μπορεί να φταίνε εκείνοι που «ανακαλύψαμε» πόσο αγαπιόμαστε. Μόλις βάλαν τους περιορισμούς, σε σένα περισσότερο, πως δεν έχεις πια καμμία δουλειά μαζί μου, πως είναι ντροπή να μας βλέπουν μαζί, τότε κατάλαβες πως δεν μπορούσες να τους υπακούσεις και τότε ήταν που μου έδωσες το πρώτο εκείνο φιλί…, γιατί εγώ σ’ αγαπούσα από τότε που ήμαστε παιδιά…
            Και σε ετοιμάζουν για γαμπρό, γι αυτό και όλες αυτές οι ετοιμασίες. Θα έρθει η νύφη με την οικογένειά της, για να κλείσει η «συμφωνία», όπως μου έλεγες ειρωνικά…
-Δε θα τους κάνω το χατίρι, μου είπες. Περίμενε και θα δεις τι τους περιμένει…, και γελούσε όλο σου το πρόσωπο και φωτιζόταν σαν τον υπέρλαμπρο ήλιο… Μόνο, σε παρακαλώ, μην εμφανιστείς εσύ. Δεν πρέπει να σε δουν. Έχω το λόγο μου…
            Κι εγώ δεν άντεξα και ήρθα. Και περίμενα εκεί, παράμερα, να σε δω, έστω, από μακριά, να χορτάσουν τα μάτια μου την όμορφη θωριά σου... Ήθελα να ξέρεις πως είμαι μαζί σου σε ό,τι αποφασίσεις. Ακόμη και να δεχόσουν αυτό το γάμο, πάλι δε θα μ’ ένοιαζε, γιατί εκείνο που ήθελα από πάντα ήταν να είσαι εσύ χαρούμενος κι ευτυχισμένος, έστω και χώρια μου…
            Και σαν πέρασαν οι ώρες και ο κόσμος είχε μαζευτεί, οι μουσικές στόλιζαν το όμορφο τοπίο, τα φαγητά πηγαινοέρχονταν, γέλια, χαρές, χοροί και τραγούδια, ξάφνου σωπαίνουν όλα. Σαν να είχε σταματήσει για λίγο ο χρόνος και αμέσως μετά φωνές θυμωμένες, αυτοκίνητα να φεύγουν, ο χώρος που πριν λίγο έσφυζε από ζωντάνια έμεινε σιωπηλός, λες και πλάκωσε μαύρο σύννεφο και σκοτείνιασαν όλα. Κι εμένα η καρδιά μου έτοιμη να ξεπεταρίσει από το στέρνο. Δε σε έβλεπα πουθενά. Μόνο τη μητέρα σου είδα κάποια στιγμή, υποβασταζόμενη από τον πατέρα σου, ν’ ανεβαίνουν τη σκάλα κι εσύ πουθενά…
            Είχε πια σουρουπώσει για τα καλά, όταν κίνησα να φύγω, μα τα πόδια μου δεν υπάκουαν στις εντολές. Πρέπει να σωριάστηκα, γιατί όταν συνήλθα βρισκόμουν στην αγκαλιά σου και νόμιζα πως είχα ζήσει έναν εφιάλτη…
-Όλα τελείωσαν, αγάπη μου…, μου ψιθύρισες. Τώρα είμαστε ελεύθεροι. Αύριο θα κάνουμε το γάμο μας, τα έχω κανονίσει όλα και σε μια βδομάδα φεύγουμε…
            Πενήντα χρόνια ζήσαμε μαζί, εκεί, στη φιλόξενη Αφρική, με σένα να γιατροπορεύεις ιθαγενείς και ξένους κι εγώ να είμαι η κυρία, η αδελφή, η αγκαλιά που μπορεί να είχαν ανάγκη. Κοντά σου έζησα όσα θα ζούσε άλλη σε πολλές ζωές, σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ κι ας μην καταλαβαίνεις τι σου λέω. Μετά από κείνον τον πυρετό που σε ταλαιπώρησε για μέρες, που έπαιζες με το θάνατο ζάρια, ξαφνικά όλα άλλαξαν. Τότε οι γιατροί του νοσοκομείου που εσύ ίδρυσες, με παρότρυναν ν’ αλλάξεις περιβάλλον. Έτσι σ’ έφερα πίσω στο πατρογονικό σου, μήπως και θυμηθείς κάτι από τα παλιά… Καθόμαστε στα μαρμάρινα σκαλοπάτια και το μόνο που θυμάσαι είναι να μ’ αγαπάς. Με κοιτάς στα μάτια, μου σφίγγεις το χέρι και κάθε τόσο μου ψιθυρίζεις «σ’ αγαπώ»…

30.12.2013
Από "τοβιβλίο.net"
Το πρώτο κείμενο που μου έκανα την τιμή να "φιλοξενήσουν" και τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ!!!

Το αντίο...
Καρδιά του χειμώνα. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα κι εκείνος καθόταν εκεί, στην ακρούλα του βράχου. Έβλεπε τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας. Είχε πολύ αέρα, αλλά δεν τον ένοιαζε. Δεν τον πάγωνε το κρύο, όχι. Κρύωνε η ψυχή του. Καιρό τώρα κρύωνε η ψυχή του. Από κείνη τη μέρα, στα μέσα του καλοκαιριού, εκείνου η καρδιά πάγωσε ξαφνικά…
Εκείνη, αχ, εκείνη…. Γελούσε. Πάντα γελούσε. Και τα μεγαλύτερα προβλήματα κι αν αντιμετώπιζαν, εκείνη γελούσε. Έβρισκε πάντα τον τρόπο να χαμογελά. Ακόμα κι όταν τα μάτια της γέμιζαν δάκρυα, στα χείλη της ζωγραφιζόταν εκείνο το χαμόγελο, που τον πρώτο καιρό τον θύμωνε, μα με τα χρόνια έμαθε πως ήταν το μοναδικό της όπλο.
Το καλοκαίρι που πέρασε, δυο μεσήλικες πια οι δυο τους, είχαν πάει τις ομορφότερες διακοπές τους. Για δύο ολόκληρους μήνες γύριζαν τα νησιά, αφού πήγαν πρώτα στην Κομοτηνή, που τόσο πολύ ήθελε εκείνος να πάει. Από κει πήγαν στην Καβάλα και μετά επισκέφτηκαν τη Μυτιλήνη, τη Λήμνο, την Πάτινο – όπως έλεγε εκείνος την Πάτμο, και ήταν το νησί που ήθελε εκείνη να προσκυνήσει, όπως έλεγε – την Πάρο, τη Σαντορίνη, βρέθηκαν στην Κρήτη, στη Ρόδο… Και πού δεν πήγαν!!! Τι όμορφες και ξένοιαστες μέρες και νύχτες!!! Ούτε όταν ήταν νέοι κι ερωτευμένοι δεν έκαναν τέτοιο ταξίδι!
Ερωτευμένοι… Μα έπαψαν ποτέ να είναι ερωτευμένοι; Σαν όλα τα ζευγάρια, είχαν κι εκείνοι τις διαφορές και τους καβγάδες τους, μα ποτέ δεν έπαψαν να είναι ερωτευμένοι. Πώς τον κοίταζε στα μάτια… Και τότε η καρδιά του πετάριζε, όπως τότε, όταν την είχε πρωτοσυναντήσει….
Σαν κινηματογραφική ταινία περνάει η ζωή τους από μπροστά του και στ’ αυτιά του φτάνει εκείνο το γέλιο της! Ακόμα κι όταν αρρώστησε το παιδί τους και όλους τους μήνες που πάλευε με την αρρώστια του και μετά, όταν εκείνο έχασε τη μάχη, την έβρισκε πάνω από τον τάφο να του μιλάει, να χαμογελάει, ακόμα-ακόμα και να γελά. Είχε φοβηθεί τόσο πολύ τότε, μην της σαλέψει το μυαλό. Πήγαινε, τον πρώτο καιρό κάθε μέρα και μετά πιο αραιά, και την έβρισκε να λέει εκεί, στο ανθοστόλιστο μνήμα, όλα τα νέα, για τις σκανταλιές των μικρών τους κοριτσιών, θύμωνε με την πολιτική κατάσταση, γελούσε με τα ευτράπελα…
Έτσι περνούσαν τα χρόνια, με κείνη πάντα να χαμογελά. Τα δύο τους παιδιά, σαν μεγάλωσαν, κι έγινα κοπέλες πανέμορφες, άνοιξαν τις φτερούγες τους κι έφτιαξαν τις δικές τους φωλιές. Έτσι του έλεγε, όταν εκείνος στενοχωριόταν που έφυγαν τα κορίτσια μακριά τους. Κι οι ευλογημένες, ήταν ανάγκη η μία να φύγει για την Αυστραλία κι η άλλη για τον Καναδά;…
Πόσο κρυώνει… Σαν να μην έχει στάλα αίμα μέσα του. Από κείνη τη μέρα, σαν να στέρεψε η καρδιά του. Τι κι αν ήρθαν τα κορίτσια τους και μαλώνανε ποια θα τον πάρει μαζί της… Εκείνος ανένδοτος.
«Εδώ θα μείνω. Δεν πάω πουθενά. Εκείνη, η μάνα σας, ποτέ δε μ’ εγκατέλειψε. Πώς θα την αφήσω εγώ;»
Πόσο χαρούμενη ήταν εκείνη τη μέρα. Είχαν επιστρέψει στην Αθήνα, πριν πάνε και μια βόλτα στα Ιόνια κι από κει είχαν σκοπό να πάνε μέχρι τα Γιάννενα, που ήταν η καταγωγή του. Είχαν ξαπλώσει για μεσημέρι, όταν τύλιξε τα χέρια της στο λαιμό του και του είπε ψιθυριστά:
«Σ’ ευχαριστώ πολύ για το υπέροχο ταξίδι μας. Ελπίζω κι εύχομαι να σου άρεσε και σένα..»
«Και το ρωτάς; Δεν περάσαμε όμορφα; Κάναμε και τα μπάνια μας, φάγαμε τα φρέσκα ψαράκια μας…»
«Δεν εννοώ αυτό το ταξίδι, χαζούλη μου εσύ. Το άλλο ταξίδι εννοώ…»
«Αυτό που δεν πήγαμε; Γι αυτό το ταξίδι, θ’ αργήσουμε ακόμα, αν εννοείς το μεγάλο ταξίδι. Πρώτα θα πάω εγώ και πολύ μετά εσύ…»
«Το ταξίδι της ζωής μας εννοώ. Κι αν σε πίκρανα, συγχώρα με.» και τον φίλησε.
«Εσύ να με πικράνεις;» και την έσφιξε στην αγκαλιά του. «Εσύ δε με πίκρανες ποτέ. Εσύ με έμαθες ν’ αγαπάω, εσύ με έμαθες να χαμογελάω, ακόμα και στα δύσκολα. Σε σένα χρωστάω αν έφτασα μέχρι εδώ σήμερα…»
Και άρχισε να της απαριθμεί τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν παρέα, χρόνια και χρόνια, ώσπου κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται πως δεν αντιδρά, όπως θα έκανε άλλοτε. Τον είχε αφήσει κι έλεγε, έλεγε – κάτι πολύ σπάνιο για κείνον – κι εκείνη δε σάλευε καν. Εκείνη ήταν εκεί, στην αγκαλιά του, με τα μάτια κλειστά, το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της και … άπνοη…
Πετάχτηκε πάνω σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Κόλλησε τα χείλη του στα δικά της και προσπαθούσε να της δώσει ζωή απ’ τη ζωή του. Τη φώναζε, την ικέτευε ν’ ανοίξει τα μάτια της, ξανακόλλησε τα χείλη του στα δικά της…, τίποτα.
Με μηχανικές κινήσεις τηλεφώνησε στον ανιψιό του που είναι γιατρός, ο οποίος και ήρθε αμέσως.
«Έφυγε, θείε. Έφυγε…» προσπάθησε να τον παρηγορήσει.
Όλα γίναν τόσο γρήγορα… Έτσι του φάνηκε τουλάχιστον. Ήρθαν τα κορίτσια, έγινε η κηδεία… Πού βρέθηκε τόσος κόσμος… Άλλους τους γνώριζε, άλλους όχι… Κάποιοι μάλιστα είχαν την καλοσύνη να πουν και δυο λόγια αποχαιρετιστήρια…

Και τώρα τι κάνει εδώ πάνω; Εκείνη θα τον μάλωνε, που δεν προσέχει τον εαυτό του. Τι να προσέξει, όμως; Πόσο να προστατέψεις ένα σώμα που απλά υπάρχει, έτσι, για να μην αδειάζει τη γωνιά…
Σηκώθηκε με αργά βήματα, έριξε μια τελευταία ματιά στην αγριεμένη θάλασσα, ένοιωσε την αλμύρα στα χείλη του και χωρίς να το καταλάβει, είχε αρχίσει να σουρουπώνει κιόλας, βρέθηκε πάνω από το ανθοστόλιστο μνήμα που φιλοξενούσε εκείνη και το παιδί τους. Πήρε τη φωτογραφία της στα χέρια του, τη φίλησε κι ένοιωσε τα υγρά της χείλη. Σαν άνοιξε τα μάτια του, την είδε να στέκεται εκεί, μπροστά του, όπως τότε, χρόνια πριν, με τα καστανά μαλλιά της ξέπλεκα στους ώμους και του ζητούσε να χορέψουν.
«Μα δεν ξέρω να χορεύω…, και μάλιστα βαλς.» της είπε.
«Τώρα ξέρεις. Έλα, πιάσε με, μόνη μου θα χορεύω;…»
Σηκώθηκε αργά, στο ρυθμό της μουσικής και ναι, ναι, ήξερε να χορεύει κι ένοιωθε, επιτέλους, τόση ζεστασιά ξανά!!!