ΦΙΛΕΣ και ΦΙΛΟΙ
Ο κουμπαράς γέμισε χάρη σε σας!!!!!!!!!!
Ένα ΜΕΓΑΛΟ ευχαριστώ που θα κάνετε να χαμογελάσουν παιδιά!!!
Χρειάστηκαν πάνω από 24 ώρες μέχρι να καταλαγιάσει ο χείμαρρος συναισθημάτων που με έχουν πλημμυρήσει από την Κυριακή το βράδυ. Θέατρο ELIART, Κωνσταντινουπόλεως 127 και ώρα 7μμ είχε προγραμματιστεί η παρουσίαση του βιβλίου «Τρεις Μέρες… Μια Ζωή».
Από την πρώτη στιγμή που ρώτησα την Αννέτα και τον Γιώργο, τον Γιώργο και την Αννέτα, αν μπορώ να κάνω την παρουσίαση στο θέατρό τους, η απάντησή τους ήταν θετική! Μου παραχωρούσαν το «σπίτι» τους αφιλοκερδώς και με γνώρισαν και με την «ψυχή» αυτού του χώρου, την Άννα! Με τα δύο αυτά παιδιά – γιατί, όσο κι αν μεγαλώνουμε, πάντα παιδιά μένουμε, μεταξύ μας τουλάχιστον – γνωριζόμαστε από τα χρόνια που σπουδάζαμε τη μαγεία του θεάτρου, στη σχολή της αγαπημένης μας Ευγενίας Χατζίκου! Με τον Γιώργο, μάλιστα, είχαμε δουλέψει και κάποιες περιόδους, σαν «μαθητές», σε θέατρα και το δέσιμό μας ήταν δυνατό – από όσο φάνηκε και με την πάροδο των χρόνων – και πολύ τρυφερό. Η δε Άννα, το επόμενο λεπτό που γνωριστήκαμε, άπλωσε ένα χαμόγελο φωτεινό στο πρόσωπό της και μια αληθινή αγκαλιά!
Κάποιες μέρες πριν, μήνα περίπου, καθώς κάναμε τις πρόβες του Σαββατοκύριακου, όπου ο Νεκτάριος εκτελεί «χρέη δημιουργίας και χρήσης» των ηχητικών της παράστασης που ετοιμάζουμε για τον Ιούνιο, λέγοντάς του για την παρουσίαση «Θέλεις να σου το παρουσιάσω εγώ;» προσφέρθηκε αμέσως!!! Ο Νεκτάριος Ανδριόπουλος είναι, εκτός από ένας αξιόλογος δημοσιογράφος, πατέρας ενός από τα παιδιά το θεατρικού μας, αγωνιστής και μπροστάρης για την περιοχή μας, μα και για τα ίδια τα παιδιά. Άνθρωπος που δε μασάει τα λόγια του και χωρίς πολλές φιοριτούρες στις κουβέντες του!
Το βιβλίο αυτό το είχα στο «συρτάρι» μια δεκαετία περίπου. Σαν «πόρνη» το πήγαινα δώθε-κείθε σε εκδοτικούς οίκους και ένοιωθα τόσο άβολα, όταν άλλοι μου έλεγαν πως δεν ανήκει στη θεματολογία τους, άλλοι δεν απαντούσαν καθόλου, κάποιοι πως είναι πλήρεις ή ζητούσαν ποσά που ένοιωθα πως «ξεπουλιόμουν» για να το δω στις προθήκες των βιβλιοπωλείων… Κι εκεί, σαν από μηχανής Θεός, η παιδική μου Φίλη Μαρίκα, με έφερε σε επαφή με τον Κώστα Θερμογιάννη και τον Δήμο Χλωπτσιούδη, με τον Δήμο και τον Κώστα, που νοιάστηκαν πραγματικά, το διάβασαν κι αποφασίσαμε να «βγει» διαδικτυακά.
Όλα αυτά τα χρόνια, κατά καιρούς, το έβγαζα από το συρτάρι, το διόρθωνα και το ξαναδιόρθωνα και κάθε φορά το αγαπούσα ακόμη περισσότερο. Έτσι έγινε το αγαπημένο μου παιδί, το παιδί που ποτέ δε θα μου αντιμιλήσει, που δε θα μου ζητήσει, δε θα απαιτήσει το οτιδήποτε, από το οποίο δεν έχω προσδοκίες – πέρα από το να το διαβάσουν όσο περισσότεροι γίνεται – και θα είναι πάντα εκεί, όταν νοιώθω κάπως, να το ξεφυλλίζω και να ταξιδεύω!
Πείσμωσα, λοιπόν, και αφού αποφασίσαμε, μετά την επιμέλεια που έκανε ο Δήμος και το εξώφυλλο που τόσο όμορφα συνέθεσε και επιμελήθηκε ο Κώστας και αφού «κυκλοφόρησε» στον ιστότοπο «τοβιβλίο.net», να εκτυπώσω και κάποια βιβλία για όσους είτε δεν έχουν καμία σχέση με τους υπολογιστές και το διαδίκτυο ή για κείνους – όπως κι εγώ – που τους αρέσει η αφή του χαρτιού κι ας μη μυρίζει όπως μύριζαν παλιά τα έντυπα… Υπήρχε, όμως, και κάτι το οποίο με βασάνιζε: Θα δεχθώ να το «πουλήσω»; Όταν με ρώτησε ο Δήμος ποια τιμή θα βάλουμε στο βιβλίο, χωρίς καν να το σκεφτώ, του απάντησα «μηδενική». Με κάποιο τρόπο όμως – κι επειδή τούτη την εποχή δεν περισσεύουν σε κανένα τα λεφτά – ΕΠΡΕΠΕ, αν κάποιος ήθελε να «πληρώσει» για να αποκτήσει την έντυπη μορφή του, το ποσό που ο ίδιος θα μπορούσε να διαθέσει, να πάει στο Χαμόγελο Του Παιδιού, έναν χώρο που φλέρταρα από το πρώτο μου βιβλίο. Ένα βιβλίο που για πολλούς λόγους δεν «περπάτησε», όπως θα έπρεπε, για να βγάλει και τα έξοδά του αυτός ο Υπέροχος Άνθρωπος με την επίσης Υπέροχη οικογένειά του, ο Γιάννης Βασδέκης, ο Εκδότης του «Φωκίων μου,… αγαπημένε μου…». Το βιβλίο που ξεκίνησε σαν φόρος τιμής στα γονικά μου και κατέληξε να «αντιπροσωπεύει» τους περισσότερους Έλληνες μετανάστες της άλλης μου πατρίδας, της Αιθιοπίας.
Εδώ ΟΦΕΙΛΩ να αναφερθώ στη δεύτερή μου μητέρα, στην αείμνηστη Βέρα Βαγγελάτου, που παιδάκι ακόμα, στο οικοτροφείο, με παρότρυνε να γράφω. «Κράτα ημερολόγιο, κράτα σημειώσεις και πού ξέρεις; Κάποια στιγμή μπορεί να σου χρειαστούν…» ΕΚΕΙΝΗ ήξερε, χωρίς καν να υποψιάζομαι. Όλα αυτά τα χρόνια, μέχρι που έφυγε από κοντά μας, δεν έπαψε ποτέ να μου προσφέρει απλόχερα πνευματική τροφή, μου έμαθε να διαβάζω ανάμεσα και πίσω από τις λέξεις, με μάλωνε, όταν κάτι ήταν ενάντια στο ήθος, το είναι, την ανθρώπινη ουσία. Της χρωστάω να διαλαλήσω πόσο καλό μου έκανε, πόσο ψηλά με σήκωνε και με άφηνε τα πετάω με τα δικά μου φτερά κι εκείνη να καμαρώνει…
Πρέπει να αναφέρω και τον παιδικό μου φίλο Σταύρο Βινιεράτο, που αγάπησε πολύ εκείνο το πρώτο βιβλίο και με παρότρυνε να το ανεβάσουμε σε «σειρές» στη σελίδα του Συλλόγου των Ελλήνων της Αιθιοπίας και να γίνει γνωστό, όπως του άξιζε, νομίζω.
Ας γυρίσω, όμως, σε κείνη την Υπέροχη βραδιά που μου χαρίσατε όλοι ΕΣΕΙΣ, οι φίλες και οι φίλοι μου, όλες και όλοι εσείς που με το δικό σας τρόπο η καθεμιά και ο καθένας σας με έχει κατατάξει κάπου, όλες και όλους εσάς που γεμίσατε το θέατρο, που το ζεστάνατε με την αγάπη και την παρουσία σας, εσάς που με σφίξατε στην αγκαλιά σας με περίσσεια τρυφερότητα. Φίλες και φίλοι από την Αιθιοπία, από την Ολυμπιακή, από τη σχολή της Ευγενίας μας κι εσάς από τον Βοτανικό. Εσάς τους τελευταίους πρέπει να σας κατατάξω σε δύο κατηγορίες: στους μεγάλους και στα «παιδιά μου» που με τίμησαν ιδιαίτερα! Η συγκίνησή μου μεγάλη, η χαρά κι ευγνωμοσύνη ακόμα μεγαλύτερες.
Και εδώ θα σταματήσω ζητώντας σας συγγνώμη που δεν μπόρεσα ν’ αφιερώσω περισσότερο χρόνο στην καθεμιά και καθένα σας ξεχωριστά, αλλά και να πω ένα μεγάλο, τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στο Θεό που με ευλόγησε να νοιώσω όλα αυτά τα συναισθήματα και σε όλες και όλους εσάς που ήσαστε και είστε η αιτία αυτών των όμορφων συναισθημάτων!!! (5 φωτογραφίες)
Ο κουμπαράς γέμισε χάρη σε σας!!!!!!!!!!
Ένα ΜΕΓΑΛΟ ευχαριστώ που θα κάνετε να χαμογελάσουν παιδιά!!!
Χρειάστηκαν πάνω από 24 ώρες μέχρι να καταλαγιάσει ο χείμαρρος συναισθημάτων που με έχουν πλημμυρήσει από την Κυριακή το βράδυ. Θέατρο ELIART, Κωνσταντινουπόλεως 127 και ώρα 7μμ είχε προγραμματιστεί η παρουσίαση του βιβλίου «Τρεις Μέρες… Μια Ζωή».
Από την πρώτη στιγμή που ρώτησα την Αννέτα και τον Γιώργο, τον Γιώργο και την Αννέτα, αν μπορώ να κάνω την παρουσίαση στο θέατρό τους, η απάντησή τους ήταν θετική! Μου παραχωρούσαν το «σπίτι» τους αφιλοκερδώς και με γνώρισαν και με την «ψυχή» αυτού του χώρου, την Άννα! Με τα δύο αυτά παιδιά – γιατί, όσο κι αν μεγαλώνουμε, πάντα παιδιά μένουμε, μεταξύ μας τουλάχιστον – γνωριζόμαστε από τα χρόνια που σπουδάζαμε τη μαγεία του θεάτρου, στη σχολή της αγαπημένης μας Ευγενίας Χατζίκου! Με τον Γιώργο, μάλιστα, είχαμε δουλέψει και κάποιες περιόδους, σαν «μαθητές», σε θέατρα και το δέσιμό μας ήταν δυνατό – από όσο φάνηκε και με την πάροδο των χρόνων – και πολύ τρυφερό. Η δε Άννα, το επόμενο λεπτό που γνωριστήκαμε, άπλωσε ένα χαμόγελο φωτεινό στο πρόσωπό της και μια αληθινή αγκαλιά!
Κάποιες μέρες πριν, μήνα περίπου, καθώς κάναμε τις πρόβες του Σαββατοκύριακου, όπου ο Νεκτάριος εκτελεί «χρέη δημιουργίας και χρήσης» των ηχητικών της παράστασης που ετοιμάζουμε για τον Ιούνιο, λέγοντάς του για την παρουσίαση «Θέλεις να σου το παρουσιάσω εγώ;» προσφέρθηκε αμέσως!!! Ο Νεκτάριος Ανδριόπουλος είναι, εκτός από ένας αξιόλογος δημοσιογράφος, πατέρας ενός από τα παιδιά το θεατρικού μας, αγωνιστής και μπροστάρης για την περιοχή μας, μα και για τα ίδια τα παιδιά. Άνθρωπος που δε μασάει τα λόγια του και χωρίς πολλές φιοριτούρες στις κουβέντες του!
Το βιβλίο αυτό το είχα στο «συρτάρι» μια δεκαετία περίπου. Σαν «πόρνη» το πήγαινα δώθε-κείθε σε εκδοτικούς οίκους και ένοιωθα τόσο άβολα, όταν άλλοι μου έλεγαν πως δεν ανήκει στη θεματολογία τους, άλλοι δεν απαντούσαν καθόλου, κάποιοι πως είναι πλήρεις ή ζητούσαν ποσά που ένοιωθα πως «ξεπουλιόμουν» για να το δω στις προθήκες των βιβλιοπωλείων… Κι εκεί, σαν από μηχανής Θεός, η παιδική μου Φίλη Μαρίκα, με έφερε σε επαφή με τον Κώστα Θερμογιάννη και τον Δήμο Χλωπτσιούδη, με τον Δήμο και τον Κώστα, που νοιάστηκαν πραγματικά, το διάβασαν κι αποφασίσαμε να «βγει» διαδικτυακά.
Όλα αυτά τα χρόνια, κατά καιρούς, το έβγαζα από το συρτάρι, το διόρθωνα και το ξαναδιόρθωνα και κάθε φορά το αγαπούσα ακόμη περισσότερο. Έτσι έγινε το αγαπημένο μου παιδί, το παιδί που ποτέ δε θα μου αντιμιλήσει, που δε θα μου ζητήσει, δε θα απαιτήσει το οτιδήποτε, από το οποίο δεν έχω προσδοκίες – πέρα από το να το διαβάσουν όσο περισσότεροι γίνεται – και θα είναι πάντα εκεί, όταν νοιώθω κάπως, να το ξεφυλλίζω και να ταξιδεύω!
Πείσμωσα, λοιπόν, και αφού αποφασίσαμε, μετά την επιμέλεια που έκανε ο Δήμος και το εξώφυλλο που τόσο όμορφα συνέθεσε και επιμελήθηκε ο Κώστας και αφού «κυκλοφόρησε» στον ιστότοπο «τοβιβλίο.net», να εκτυπώσω και κάποια βιβλία για όσους είτε δεν έχουν καμία σχέση με τους υπολογιστές και το διαδίκτυο ή για κείνους – όπως κι εγώ – που τους αρέσει η αφή του χαρτιού κι ας μη μυρίζει όπως μύριζαν παλιά τα έντυπα… Υπήρχε, όμως, και κάτι το οποίο με βασάνιζε: Θα δεχθώ να το «πουλήσω»; Όταν με ρώτησε ο Δήμος ποια τιμή θα βάλουμε στο βιβλίο, χωρίς καν να το σκεφτώ, του απάντησα «μηδενική». Με κάποιο τρόπο όμως – κι επειδή τούτη την εποχή δεν περισσεύουν σε κανένα τα λεφτά – ΕΠΡΕΠΕ, αν κάποιος ήθελε να «πληρώσει» για να αποκτήσει την έντυπη μορφή του, το ποσό που ο ίδιος θα μπορούσε να διαθέσει, να πάει στο Χαμόγελο Του Παιδιού, έναν χώρο που φλέρταρα από το πρώτο μου βιβλίο. Ένα βιβλίο που για πολλούς λόγους δεν «περπάτησε», όπως θα έπρεπε, για να βγάλει και τα έξοδά του αυτός ο Υπέροχος Άνθρωπος με την επίσης Υπέροχη οικογένειά του, ο Γιάννης Βασδέκης, ο Εκδότης του «Φωκίων μου,… αγαπημένε μου…». Το βιβλίο που ξεκίνησε σαν φόρος τιμής στα γονικά μου και κατέληξε να «αντιπροσωπεύει» τους περισσότερους Έλληνες μετανάστες της άλλης μου πατρίδας, της Αιθιοπίας.
Εδώ ΟΦΕΙΛΩ να αναφερθώ στη δεύτερή μου μητέρα, στην αείμνηστη Βέρα Βαγγελάτου, που παιδάκι ακόμα, στο οικοτροφείο, με παρότρυνε να γράφω. «Κράτα ημερολόγιο, κράτα σημειώσεις και πού ξέρεις; Κάποια στιγμή μπορεί να σου χρειαστούν…» ΕΚΕΙΝΗ ήξερε, χωρίς καν να υποψιάζομαι. Όλα αυτά τα χρόνια, μέχρι που έφυγε από κοντά μας, δεν έπαψε ποτέ να μου προσφέρει απλόχερα πνευματική τροφή, μου έμαθε να διαβάζω ανάμεσα και πίσω από τις λέξεις, με μάλωνε, όταν κάτι ήταν ενάντια στο ήθος, το είναι, την ανθρώπινη ουσία. Της χρωστάω να διαλαλήσω πόσο καλό μου έκανε, πόσο ψηλά με σήκωνε και με άφηνε τα πετάω με τα δικά μου φτερά κι εκείνη να καμαρώνει…
Πρέπει να αναφέρω και τον παιδικό μου φίλο Σταύρο Βινιεράτο, που αγάπησε πολύ εκείνο το πρώτο βιβλίο και με παρότρυνε να το ανεβάσουμε σε «σειρές» στη σελίδα του Συλλόγου των Ελλήνων της Αιθιοπίας και να γίνει γνωστό, όπως του άξιζε, νομίζω.
Ας γυρίσω, όμως, σε κείνη την Υπέροχη βραδιά που μου χαρίσατε όλοι ΕΣΕΙΣ, οι φίλες και οι φίλοι μου, όλες και όλοι εσείς που με το δικό σας τρόπο η καθεμιά και ο καθένας σας με έχει κατατάξει κάπου, όλες και όλους εσάς που γεμίσατε το θέατρο, που το ζεστάνατε με την αγάπη και την παρουσία σας, εσάς που με σφίξατε στην αγκαλιά σας με περίσσεια τρυφερότητα. Φίλες και φίλοι από την Αιθιοπία, από την Ολυμπιακή, από τη σχολή της Ευγενίας μας κι εσάς από τον Βοτανικό. Εσάς τους τελευταίους πρέπει να σας κατατάξω σε δύο κατηγορίες: στους μεγάλους και στα «παιδιά μου» που με τίμησαν ιδιαίτερα! Η συγκίνησή μου μεγάλη, η χαρά κι ευγνωμοσύνη ακόμα μεγαλύτερες.
Και εδώ θα σταματήσω ζητώντας σας συγγνώμη που δεν μπόρεσα ν’ αφιερώσω περισσότερο χρόνο στην καθεμιά και καθένα σας ξεχωριστά, αλλά και να πω ένα μεγάλο, τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στο Θεό που με ευλόγησε να νοιώσω όλα αυτά τα συναισθήματα και σε όλες και όλους εσάς που ήσαστε και είστε η αιτία αυτών των όμορφων συναισθημάτων!!! (5 φωτογραφίες)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου