Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε - και γραφόταν - μέρες πριν...
Είναι ένας ύστατος φόρος τιμής στην Άννα Πολλάτου, στην Αννούλα όλων μας...
Τις φωτογραφίες δανείστηκα από τον κ. Σάκη Βούτο...
"Επιτάφιος
Του Γιάννη Ρίτσου
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,
άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω
Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης
Και με το δάχτυλο απλωτό μου τάδειχνες ένα-ένα
τα όσα γλυκά, τα όσα καλά κι αχνά και ροδισμένα
Και μούδειχνες τη θάλασσα να φέγγει πέρα, λάδι,
και τα δεντρά και τα βουνά στο γαλανό μαγνάδι
Και τα μικρά και τα φτωχά, πουλιά, μερμήγκια, θάμνα,
κι αυτές τις διαμαντόπετρες που ίδρωνε δίπλα η στάμνα.
Μα, γιόκα μου, κι αν μούδειχνες τ' αστέρια και τα πλάτια,
τάβλεπα εγώ πιο λαμπερά στα θαλασσιά σου μάτια.
Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκειά, ζεστή κι αντρίκια
τόσα όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια
Και μούλεες, γιε, πως όλ' αυτά τα ωραία θάναι δικά μας,
και τώρα εσβήστης κ' έσβησε το φέγγος κ' η φωτιά μας."
Τόσο λιτά, ο μεγάλος μας ποιητής, εκφράζει τον πόνο του μισεμού. Αυτούς τους στίχους δανείστηκα κι εγώ για ν’ αποχαιρετήσω έναν άγγελο που στάλθηκε στη γη πριν 31 χρόνια και που πήγε ν’ ανταμώσει τους άλλους αγγέλους…
Τόσες μέρες προσπαθώ να διαχειριστώ την είδηση, το γεγονός, για το «φευγιό» της Άννας, της Αννούλας, του κοριτσιού αυτού που μόνο χαρές χάρισε τόσο στην οικογένειά της, στην Κεφαλλονιά, μα και σε όλη την Ελλάδα… Στην Αννούλα όλων μας…
Ναι, ξέρω, είναι αβάσταχτος ο πόνος, ειδικά για τους γονείς και τα αδέλφια της, αλλά και για τους πολύ κοντινούς ανθρώπους της. Είναι από κείνους τους πόνους που θέλουν καιρό για να μάθεις να συμβιώνεις μαζί του. Να μάθεις να τον παίρνεις από το χέρι και να πορεύεσαι μαζί του. Είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο, μα δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς… Το ξέρω…
Καλό Παράδεισο να έχεις, Αννούλα μας, κι εκεί με τους αγγέλους, φροντίστε κι εμάς λιγάκι… Μα πιότερο, καρδούλα μου, φρόντισε να μπορέσουν η μάνα κι ο πατέρας, τ’ αδέρφια κι οι πολύ δικοί σου, να βρουν την παρηγοριά, ν’ αντέξουν, να πορευτούν μ’ αυτό που τους βρήκε… και να πραγματοποιήσουν τα όνειρα που τους άφησες κληρονομιά. Θα βρουν τον τρόπο… Είναι βέβαιο αυτό…
Μέρα Μαγιού μας μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάσαμε….
Είναι ένας ύστατος φόρος τιμής στην Άννα Πολλάτου, στην Αννούλα όλων μας...
Τις φωτογραφίες δανείστηκα από τον κ. Σάκη Βούτο...
"Επιτάφιος
Του Γιάννη Ρίτσου
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,
άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω
Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης
Και με το δάχτυλο απλωτό μου τάδειχνες ένα-ένα
τα όσα γλυκά, τα όσα καλά κι αχνά και ροδισμένα
Και μούδειχνες τη θάλασσα να φέγγει πέρα, λάδι,
και τα δεντρά και τα βουνά στο γαλανό μαγνάδι
Και τα μικρά και τα φτωχά, πουλιά, μερμήγκια, θάμνα,
κι αυτές τις διαμαντόπετρες που ίδρωνε δίπλα η στάμνα.
Μα, γιόκα μου, κι αν μούδειχνες τ' αστέρια και τα πλάτια,
τάβλεπα εγώ πιο λαμπερά στα θαλασσιά σου μάτια.
Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκειά, ζεστή κι αντρίκια
τόσα όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια
Και μούλεες, γιε, πως όλ' αυτά τα ωραία θάναι δικά μας,
και τώρα εσβήστης κ' έσβησε το φέγγος κ' η φωτιά μας."
Τόσο λιτά, ο μεγάλος μας ποιητής, εκφράζει τον πόνο του μισεμού. Αυτούς τους στίχους δανείστηκα κι εγώ για ν’ αποχαιρετήσω έναν άγγελο που στάλθηκε στη γη πριν 31 χρόνια και που πήγε ν’ ανταμώσει τους άλλους αγγέλους…
Τόσες μέρες προσπαθώ να διαχειριστώ την είδηση, το γεγονός, για το «φευγιό» της Άννας, της Αννούλας, του κοριτσιού αυτού που μόνο χαρές χάρισε τόσο στην οικογένειά της, στην Κεφαλλονιά, μα και σε όλη την Ελλάδα… Στην Αννούλα όλων μας…
Ναι, ξέρω, είναι αβάσταχτος ο πόνος, ειδικά για τους γονείς και τα αδέλφια της, αλλά και για τους πολύ κοντινούς ανθρώπους της. Είναι από κείνους τους πόνους που θέλουν καιρό για να μάθεις να συμβιώνεις μαζί του. Να μάθεις να τον παίρνεις από το χέρι και να πορεύεσαι μαζί του. Είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο, μα δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς… Το ξέρω…
Καλό Παράδεισο να έχεις, Αννούλα μας, κι εκεί με τους αγγέλους, φροντίστε κι εμάς λιγάκι… Μα πιότερο, καρδούλα μου, φρόντισε να μπορέσουν η μάνα κι ο πατέρας, τ’ αδέρφια κι οι πολύ δικοί σου, να βρουν την παρηγοριά, ν’ αντέξουν, να πορευτούν μ’ αυτό που τους βρήκε… και να πραγματοποιήσουν τα όνειρα που τους άφησες κληρονομιά. Θα βρουν τον τρόπο… Είναι βέβαιο αυτό…
Μέρα Μαγιού μας μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάσαμε….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου