15 Ιουνίου

Καλησπέρα......
(Μπορεί να είναι παλιά μου εικόνα, αλλά το ύφος είναι αυτό που με αντιπροσωπεύει)

Πέρασαν πολλές μέρες από την τελευταία μου ανάρτηση. Κάποιοι φίλοι αναρωτήθηκαν τι μπορεί να μου συμβαίνει, μερικοί γνώριζαν τον αγώνα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε με τα παιδιά της φετινής ΣΤ’ τάξης του Δημοτικού μας και άλλοι δε νοιάστηκαν καθόλου και καλά έκαναν.
Συνέβησαν πολλά και ο λόγος που με κάνει να «εμφανιστώ» σήμερα, ήταν η βροχή που έριξε το μεσημέρι… Βροχή που βλέπαμε για την περασμένη Κυριακή στις διάφορες ιστοσελίδες για την πρόβλεψη του καιρού και που μας είχε φτάσει την αδρεναλίνη στα όρια της εκτόξευσής της!!! Η αγωνία των παιδιών και η δική μου δεν μπορούσε να μετρηθεί.
«Σας υπόσχομαι, θα κινήσω γη και ουρανό, θα φέρω τα πάνω κάτω, αλλά αν βρέξει και δεν μπορέσουμε να παίξουμε, θα βρούμε χώρο να μας φιλοξενήσει…»
Λόγια δικά μου. Λόγια ψυχής με έλλειψη σκέψης και λογικής. Και πώς να βάλεις τη λογική μπροστά, όταν 17 ζευγάρια παιδικά μάτια, έτοιμα να κλάψουν, σε κοιτάζουν με απορία και αγωνία και η απόγνωση να έχει ζωγραφιστεί στα προσωπάκια τους. Και δεν είχαν άδικο. Από τον Δεκέμβρη πάλεψαν, δούλεψαν, κουράστηκαν και περίμεναν να κάνουμε την «τεχνική» πρόβα την Κυριακή το πρωί, όταν έπεσαν οι πρώτες ψιχάλες και σε λίγο η σκηνή μας είχε μετατραπεί σε «τσουλήθρα»…
«Και όλοι μαζί, κάντε μια προσευχή να μη βρέξει το βράδυ!», τους παρήγγειλα το μεσημέρι. Και έκαναν. Είμαι βέβαιη γι αυτό, γιατί ο καλός Θεούλης ακούει πάντα τα παιδιά!!! Και δεν έβρεξε. Κι η παράσταση έγινε. Κι η δική μου ψυχή γέμισε με αγάπη κι ευγνωμοσύνη! Και για άλλη μια φορά, εκείνη η τεράστια αγκαλιά τους, μου έδωσε δύναμη και κουράγιο, μου επιβεβαίωσε την αιτία ύπαρξης.
Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω, παιδάκια μου και θα επανέλθω με «αποδεικτικά» στοιχεία της υπέροχης παρουσίας σας!!!!!!!!!
Συνέβησαν, όμως, και άλλα… Ν’ αρχίσω από τον «Μεγάλο Αδελφό», που φίλοι και γνωστοί καμαρώνουν πως μπορεί ο καθένας, μέσα από το Φατσοβιβλίο, να δει το σπίτι τους; Όταν, κάποτε, χρόνια πριν, είχα πληροφορηθεί γι’ αυτή τη δυνατότητα της Ελληνικής Αστυνομίας και του Υπουργείου Εσωτερικών, με είχε πιάσει πανικός, γιατί έβλεπα τον Όργουελ μπροστά μου να με χλευάζει. Και τώρα;;;
Να πω για το περιβόητο Μουντιάλ, που δεν είδα καμία ομάδα, καμία χώρα ν’ αποσύρεται από αυτή την εμποροπανήγυρη, μετά τις τραγικές εικόνες που έχουμε όλοι «απολαύσει» μέσα από τις διάφορες σελίδες; Για τις παραλίες μας που ξεπουλιούνται, όπως και τόσα άλλα, για τις αγωνίστριες που ξυλοκοπούνται και μας έχουν κάνει ρόμπα όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, για την ανυπαρξία του κράτους στην υγεία, για το κλείσιμο της δημόσιας παιδείας που ετοιμάζουν για να προωθηθεί το παλιό ρητό: Έχεις λεφτά; Ζεις και μορφώνεσαι. Δεν έχεις; «Ζεις» και πεθαίνεις δούλος. Για τους προδότες της πατρίδας μας που θα μείνουν ατιμώρητοι με βάση νόμο που ψηφίστηκε στη Βουλή; Για τους δόλιους εκείνους που χρωστάνε στην εφορία κάποια ψίχουλα και «στολίζουν» τα κελιά των φυλακών, ενώ εκείνοι που χρωστούν τα μαλλιοκέφαλά τους, ανάμεσά τους και πολιτικά μας μαργαριτάρια, απολαμβάνουν «τους κόπους» και την ελευθερία τους;
Γι’ αυτό, φίλοι μου, καλά έκανα και δε σας ζάλιζα με τέτοιου είδους προβλήματα… και σκέφτομαι να συνεχίσω…