25.07.2014

Κοινοποιήθηκε στο fb

έτσι για να υπάρχει...

Πώς να κοιτάξεις τον ήλιο κατάματα,
πώς να χαμογελάσεις στη ζωή που σου χαρίζεται απλόχερα,
πώς και γιατί να νοιώσεις καλά στον μικρόκοσμό σου,
ακόμα και σε τούτη τη χώρα,
που οι ΑΛΗΤΕΣ,
στους οποίους εμείς δώσαμε το δικαίωμα να μας κυβερνούν
και να μας ξεπουλάνε,
όταν "δυο βήματα" παρακεί γίνεται μια γενοκτονία;
Ποιος από τους "μεγάλους αφέντες" του κόσμου τούτου
μπορεί να νοιώσει τον πόνο που απεικονίζουν τούτες
- και είναι οι πιο "ακίνδυνες" και "εξ απαλών ονύχων -
οι εικόνες φρίκης;
Τελικά κανείς δεν έχει απαντήσει ή προσθέσει ερωτήσεις σε προηγούμενη
ανάρτησή μου μέσα από το blog μου...
Συγγνώμη, αλλά δε θα μπορέσω - και δεν ξέρω για πόσο -
να ακολουθήσω τις θάλασσες, τα μπάνια, τις διακοπές, τα όμορφα λόγια,
το τι κάνει η μία ή η άλλη "διασημότητα"
- λέμε τώρα, για να μη χρησιμοποιήσω μια πιο λαϊκή έκφραση -
τις πανέμορφες φωτογραφίες από ελληνικά τοπία και άλλες...
Σας εύχομαι να περνάτε όλοι καλά,
να μπορέσετε εσείς να χειριστείτε όλη αυτή την ασχήμια καλύτερα από μένα...
ΑΝΤΙΟ σας για την ώρα...............