Στον και για τον Φίλο μου Αντρέα...,
που μέρες τώρα προσπαθώ να διαχειριστώ αυτό που συνέβη...
Διάλεξα τις φωτογραφίες που είναι "μόνο για ρομαντικούς"
και ας με συγχωρήσουν τα κορίτσια του, που είμαι βέβαιη πως δεν έχουν ανάγκη τις δικές μας αναρτήσεις, αφού γνωρίζουν πολύ καλά τι ήταν εκείνες για κείνον...
09.07.2014
Και παίχτηκε η τελευταία πράξη… Ήμαστε όλοι εκεί ή τουλάχιστον όλοι… Και κοιταζόμαστε και περιμέναμε να πει κάποιος πως ήταν ένα κακόγουστο αστείο… Και δεν ήταν, γιατί κανείς δε γελούσε… Οι πανέμορφες και πολυαγαπημένες κόρες σου πέφταν από αγκαλιά σε αγκαλιά, γνωστών τους και αγνώστων, ζαλισμένες από τον πόνο κι από το ξαφνικό που τους συνέβη… Η λατρεμένη σου αδελφή απαρηγόρητη προσπαθούσε να δείχνει ψύχραιμη… Κι εμείς οι φίλοι σου αγκαλιαζόμαστε με δάκρυα και αναφιλητά και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι μας συγκέντρωσες όλους μαζί, όλους γύρω σου γιατί; Για να σου πούμε το στερνό αντίο;;;
Από πότε σε γνωρίζω, ούτε που θυμάμαι, διότι από τότε που ανακαλώ τη μνήμη μου, από τα παιδικά μου χρόνια, εκεί, στην αγαπημένη μας Αφρική, στην λατρεμένη μας Αντίς Αμπέμπα, στην αξέχαστή μας Αιθιοπία, είστε οικογενειακώς παρόντες!!!
Ο ωραίος του σχολείου! Ε καλά, μην το παίρνεις και πάνω σου! Είχαμε ωραία παιδιά! Ένας από τους ωραίους, λοιπόν! Μόνο που εσύ δεν «άλλαξες». Παρέμεινες ωραίος, παρέμεινες όμορφος, γιατί αυτό εξέπεμπε η ψυχή και η προσωπικότητά σου!
Περάσαν χρόνια κι εσύ εκεί, με το χαμόγελο, με την τεράστια υπομονή και ο μόνιμος «καβγάς» μας. Αναρωτιόμουν και πολλές φορές σε είχα ρωτήσει:
- Δε νευριάζεις ποτέ σου; Δεν έχεις νεύρα μέσα σου;
Και η απάντησή σου, εκείνο το αφοπλιστικό χαμόγελο!!!
Οι ζωές μας, για κάποιον άγνωστο λόγο, είχαν μια παράλληλη πορεία. Ήξερες ν’ αγαπάς, ν’ αγαπάς με πάθος. Ήξερες να δίνεις, να δίνεις χωρίς να ξέρει κανείς. Ήξερες να σκορπάς απλόχερα τη χαρά, ειδικά από τότε που ανακαλύψαμε όλοι αυτό το «πράγμα», από τότε που γίναμε κοινωνοί του φατσοβιβλίου. Τα ανέκδοτα, οι γυναίκες «σου» με τα λευκά, μετά με τα μαύρα και τα κόκκινα, οι πανέμορφες γυναίκες της Αιθιοπίας, οι μουσικές σου επιλογές με DJ τον γάτο σου και τα αφιερώματα σε ακούσματα που μας γύριζαν πίσω, σε κείνα τα χρόνια της εφηβείας, στα νιάτα μας!
Νοιαζόσουν για τους ανθρώπους που αγαπούσες, αλλά και για τους άλλους. Ήθελες τους γύρω σου χαρούμενους. Η μουσική, ο μόνιμος σύντροφός σου. Θύμωνες για πράγματα και καταστάσεις και πολλές φορές, ακόμα κι από μένα, είχες παρεξηγηθεί.
Κρατάω φυλαχτό τα μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει και την επιμονή σου ν’ αλλάξω τη φωτογραφία μου κι εκεί «μαλώναμε»…
Είναι δυνατόν να μιλάω για σένα σε χρόνο παρελθόντα; Κι όμως… Και ξέρεις; Πίστευα πως έχω συνηθίσει τους αποχωρισμούς, αλλά έκανα λάθος… Με θύμωσες, με πόνεσες, μου πήρες ένα κομμάτι – το πιο τρυφερό – από τη ζωή μου.
Ποτέ, όλα αυτά τα χρόνια, δε σου είχα πει με λόγια το πόσο σε εκτιμούσα και σ’ αγαπούσα, αλλά αυτό το καταλάβαινες, γιατί το ίδιο εισέπραττα από σένα!
Σε μια από τις τελευταίες σου αναρτήσεις, συνοδευόμενη από πανέμορφες φωτογραφίες τις οποίες κι «έκλεψα» - όπως κάνω όλα αυτά τα χρόνια – είχες γράψει:
«17/6/2014
Σε λίγο ο ήλιος θα μας αφήσει
Στο πέρασμά του για να ξεκουραστεί, θα ζωγραφίσει στον ορίζοντα πανέμορφες εικόνες
Βέβαια αυτές οι φωτογραφίες αφορούν μόνο ρομαντικούς»
Αυτές οι φράσεις σου χαρακτηρίζουν αυτό που ήσουν κι αυτό που θα παραμείνεις να είσαι για όλους εμάς… Τώρα είσαι με τους γονείς σου που λάτρευες, που τους μνημόνευες όλα αυτά τα χρόνια και που είναι τόσο περήφανοι για τα παιδιά τους, εσένα και τη Λίτσα, για την αγάπη που είχατε μεταξύ σας, για το δέσιμο και τη στήριξη ο ένας στον άλλο. Τώρα εκείνη θα πρέπει να μάθει να πορεύεται με τη σκέψη σου και είμαι βέβαιη πως από κει που είσαι θα εξακολουθήσεις να βρίσκεσαι πλάι της, όπως και στα αγγελούδια σου. Όπως είμαι βέβαιη ότι η «θέση» σου δεν είναι αλλού, παρά μόνο στον Παράδεισο, πλάι σε αγγέλους, για να μπορείς κι από κει να προσφέρεις…
Είναι πολύ δύσκολο να πεις «αντίο» σ’ ένα φίλο, σ’ ένα τέτοιο άνθρωπο, σε μία τόση καλοσύνη… Τελικά μένουμε πίσω μόνο οι κακοί, γι αυτό κι έχει ασχημύνει τούτη η ζωή…
ΑΝΤΙΟ, λοιπόν, για την ώρα, Φίλε μου Αντρέα… (6 φωτογραφίες)
που μέρες τώρα προσπαθώ να διαχειριστώ αυτό που συνέβη...
Διάλεξα τις φωτογραφίες που είναι "μόνο για ρομαντικούς"
και ας με συγχωρήσουν τα κορίτσια του, που είμαι βέβαιη πως δεν έχουν ανάγκη τις δικές μας αναρτήσεις, αφού γνωρίζουν πολύ καλά τι ήταν εκείνες για κείνον...
09.07.2014
Και παίχτηκε η τελευταία πράξη… Ήμαστε όλοι εκεί ή τουλάχιστον όλοι… Και κοιταζόμαστε και περιμέναμε να πει κάποιος πως ήταν ένα κακόγουστο αστείο… Και δεν ήταν, γιατί κανείς δε γελούσε… Οι πανέμορφες και πολυαγαπημένες κόρες σου πέφταν από αγκαλιά σε αγκαλιά, γνωστών τους και αγνώστων, ζαλισμένες από τον πόνο κι από το ξαφνικό που τους συνέβη… Η λατρεμένη σου αδελφή απαρηγόρητη προσπαθούσε να δείχνει ψύχραιμη… Κι εμείς οι φίλοι σου αγκαλιαζόμαστε με δάκρυα και αναφιλητά και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι μας συγκέντρωσες όλους μαζί, όλους γύρω σου γιατί; Για να σου πούμε το στερνό αντίο;;;
Από πότε σε γνωρίζω, ούτε που θυμάμαι, διότι από τότε που ανακαλώ τη μνήμη μου, από τα παιδικά μου χρόνια, εκεί, στην αγαπημένη μας Αφρική, στην λατρεμένη μας Αντίς Αμπέμπα, στην αξέχαστή μας Αιθιοπία, είστε οικογενειακώς παρόντες!!!
Ο ωραίος του σχολείου! Ε καλά, μην το παίρνεις και πάνω σου! Είχαμε ωραία παιδιά! Ένας από τους ωραίους, λοιπόν! Μόνο που εσύ δεν «άλλαξες». Παρέμεινες ωραίος, παρέμεινες όμορφος, γιατί αυτό εξέπεμπε η ψυχή και η προσωπικότητά σου!
Περάσαν χρόνια κι εσύ εκεί, με το χαμόγελο, με την τεράστια υπομονή και ο μόνιμος «καβγάς» μας. Αναρωτιόμουν και πολλές φορές σε είχα ρωτήσει:
- Δε νευριάζεις ποτέ σου; Δεν έχεις νεύρα μέσα σου;
Και η απάντησή σου, εκείνο το αφοπλιστικό χαμόγελο!!!
Οι ζωές μας, για κάποιον άγνωστο λόγο, είχαν μια παράλληλη πορεία. Ήξερες ν’ αγαπάς, ν’ αγαπάς με πάθος. Ήξερες να δίνεις, να δίνεις χωρίς να ξέρει κανείς. Ήξερες να σκορπάς απλόχερα τη χαρά, ειδικά από τότε που ανακαλύψαμε όλοι αυτό το «πράγμα», από τότε που γίναμε κοινωνοί του φατσοβιβλίου. Τα ανέκδοτα, οι γυναίκες «σου» με τα λευκά, μετά με τα μαύρα και τα κόκκινα, οι πανέμορφες γυναίκες της Αιθιοπίας, οι μουσικές σου επιλογές με DJ τον γάτο σου και τα αφιερώματα σε ακούσματα που μας γύριζαν πίσω, σε κείνα τα χρόνια της εφηβείας, στα νιάτα μας!
Νοιαζόσουν για τους ανθρώπους που αγαπούσες, αλλά και για τους άλλους. Ήθελες τους γύρω σου χαρούμενους. Η μουσική, ο μόνιμος σύντροφός σου. Θύμωνες για πράγματα και καταστάσεις και πολλές φορές, ακόμα κι από μένα, είχες παρεξηγηθεί.
Κρατάω φυλαχτό τα μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει και την επιμονή σου ν’ αλλάξω τη φωτογραφία μου κι εκεί «μαλώναμε»…
Είναι δυνατόν να μιλάω για σένα σε χρόνο παρελθόντα; Κι όμως… Και ξέρεις; Πίστευα πως έχω συνηθίσει τους αποχωρισμούς, αλλά έκανα λάθος… Με θύμωσες, με πόνεσες, μου πήρες ένα κομμάτι – το πιο τρυφερό – από τη ζωή μου.
Ποτέ, όλα αυτά τα χρόνια, δε σου είχα πει με λόγια το πόσο σε εκτιμούσα και σ’ αγαπούσα, αλλά αυτό το καταλάβαινες, γιατί το ίδιο εισέπραττα από σένα!
Σε μια από τις τελευταίες σου αναρτήσεις, συνοδευόμενη από πανέμορφες φωτογραφίες τις οποίες κι «έκλεψα» - όπως κάνω όλα αυτά τα χρόνια – είχες γράψει:
«17/6/2014
Σε λίγο ο ήλιος θα μας αφήσει
Στο πέρασμά του για να ξεκουραστεί, θα ζωγραφίσει στον ορίζοντα πανέμορφες εικόνες
Βέβαια αυτές οι φωτογραφίες αφορούν μόνο ρομαντικούς»
Αυτές οι φράσεις σου χαρακτηρίζουν αυτό που ήσουν κι αυτό που θα παραμείνεις να είσαι για όλους εμάς… Τώρα είσαι με τους γονείς σου που λάτρευες, που τους μνημόνευες όλα αυτά τα χρόνια και που είναι τόσο περήφανοι για τα παιδιά τους, εσένα και τη Λίτσα, για την αγάπη που είχατε μεταξύ σας, για το δέσιμο και τη στήριξη ο ένας στον άλλο. Τώρα εκείνη θα πρέπει να μάθει να πορεύεται με τη σκέψη σου και είμαι βέβαιη πως από κει που είσαι θα εξακολουθήσεις να βρίσκεσαι πλάι της, όπως και στα αγγελούδια σου. Όπως είμαι βέβαιη ότι η «θέση» σου δεν είναι αλλού, παρά μόνο στον Παράδεισο, πλάι σε αγγέλους, για να μπορείς κι από κει να προσφέρεις…
Είναι πολύ δύσκολο να πεις «αντίο» σ’ ένα φίλο, σ’ ένα τέτοιο άνθρωπο, σε μία τόση καλοσύνη… Τελικά μένουμε πίσω μόνο οι κακοί, γι αυτό κι έχει ασχημύνει τούτη η ζωή…
ΑΝΤΙΟ, λοιπόν, για την ώρα, Φίλε μου Αντρέα… (6 φωτογραφίες)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου