Διάδρομοι... Άγγελοι...

Κατακαλόκαιρο. Ιούλιος μήνας. Το νοσοκομείο έχει εφημερία και κόσμος πάει κι έρχεται. Άνθρωποι κάθε ηλικίας και φύλλου. Εκφράσεις πόνου, αγωνίας, ανακούφισης και λύπης. Πότε-πότε, ευτυχώς σπάνια, ακούγεται και μία κραυγή. Κάποιοι υποβαστάζουν κάποια γυναίκα ή κάποιον άντρα και προσπαθούν να παρηγορήσουν, ενώ κι εκείνων τα μάτια έτοιμα να στάξουν αίμα…

Πώς μπορείς να μείνεις αδιάφορος στον πόνο του διπλανού σου, όσο κι αν πονάς κι εσύ; Όσο κι αν πονάς σαν ασθενής ή σαν συνοδός; Όσο κι αν εσύ βρίσκεσαι έξω από την πόρτα του χειρουργείου και κοιτάζεις κάθε δύο λεπτά το ρολόι σου, νομίζοντας πως έχουν περάσει ώρες; Κι είναι και άλλοι μαζί σου. Όχι δικοί σου, ξένοι. Που κι εκείνοι έχουν την ίδια αγωνία με σένα, την ίδια έκφραση. Ρωτούν τους διπλανούς, όσοι δεν κλείνονται στον εαυτό τους και στον πόνο του δικού τους ανθρώπου, μήπως έχει χαλάσει το ρολόι τους, γιατί οι δείκτες μένουν πεισματωμένοι και δεν προχωρούν. Και ανοίγει η πόρτα του χειρουργείου, πότε για να μπει ή να βγει κάποιος γιατρός -«Δεν είναι ο δικός μας» σκέφτονται- ή νοσοκόμος. Αχ, να μπορούσαν να τρυπήσουν τους τοίχους κι τις πόρτες με τη ματιά τους, να δουν πώς είναι το παιδί, η μάνα, ο πατέρας, ο αδελφός ή η αδελφή, ο φίλος ή η φίλη, το ταίρι τους. Ρωτούν με τα μάτια, μέχρι να δουν τον δικό τους νοσοκόμο και δειλά να προσπαθήσουν να μάθουν πώς είναι ο άνθρωπός τους. Και άθελά τους ακούν την ιστορία του καθενός, το μικρό ή μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ασθενής τους και πότε παίρνουν δύναμη κι άλλοτε, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουν, δίνουν εκείνοι. Κι απέναντι από την πόρτα του χειρουργείου, η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, όπου την ώρα του επισκεπτηρίου βλέπεις την ελπίδα στα μάτια ή βγαίνοντας, την απογοήτευση…

Ακόμα και στους θαλάμους, όπου οι νοσηλευόμενοι, άλλοι βρίσκονται στο στάδιο των εξετάσεων, άλλοι στο στάδιο της θεραπείας ή -και οι πιο τυχεροί- στο στάδιο της αποθεραπείας. Και στους διαδρόμους, εκεί που συναντούνται όλοι μαζί -ασθενείς, συνοδοί, γιατροί, νοσηλευτές- πάλι πρόσωπα με λογής-λογής συναισθήματα…

Σ’ αυτό το σκηνικό τους ισάξια πρωταγωνιστικούς ρόλους έχουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές. Οι ομάδες αυτές των ανθρώπων, που το μόνο που μπορεί να κάνει ο καθένας μας είναι να υποκλιθεί στη γνώση τους, στην αγάπη τους για τον συνάνθρωπο, στο νοιάξιμο, και μάλιστα στη σημερινή Ελλάδα ή πιο σωστά στη σημερινή Αθήνα, γιατί, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, πολλά σημεία της επαρχίας μας υστερούν τόσο από γιατρούς, όσο κι από νοσηλευτές.

Γιατροί, που τις περισσότερες φορές είναι ή προσπαθούν να είναι -άνθρωποι είναι κι αυτοί με όρια και αντοχές- με το χαμόγελο στα χείλη. Κι αν ακόμη δεν χαμογελούν, βλέπεις στα μάτια τους, στον τρόπο που κινούνται, στις χειρονομίες τους, τον αγώνα που κάνουν για τον συνάνθρωπό τους. Φυσικά, ξέρω, υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις, αλλά ΕΥΤΥΧΩΣ, είναι εξαιρέσεις.

Το τραγικότητά τους αντιλαμβάνεσαι όταν χάνουν τη μάχη, όταν τον ασθενή τους κερδίζει η αντίπερα όχθη. Πέρα από την δική τους «ήττα», έρχεται και η ώρα ν’ αντιμετωπίσουν τη μάνα και τον πατέρα -το δυσκολότερο κομμάτι- το παιδί, τον αδελφό ή την αδελφή, το ταίρι που μένει μόνο του…

Δεν είναι καθόλου εύκολη η ζωή ενός γιατρού ή νοσηλευτή σ’ ένα δημόσιο νοσοκομείο, με τις εφημερίες -μπορεί να μπαίνουν Δευτέρα και να φεύγουν Τετάρτη ή και Πέμπτη ακόμα- και με όλα τα παρελκόμενα. Και το σπουδαιότερο: η αμοιβή τους, όποτε και αν την παίρνουν, ειδικά στις μέρες μας, να είναι τόσο μηδαμινή, μπροστά στο έργο που παράγουν…

Και οι νοσηλευτές, που κατά το πλείστον είναι νοσηλεύτριες… Τι να πει κανείς γι’ αυτά τα κορίτσια, γι’ αυτές τις γυναίκες, που αφήνουν πίσω τα δικά τους προσωπικά προβλήματα, όπως όλοι έχουμε, για ν’ ασχοληθούν με εκείνα των άλλων. Προσπαθούν με το χαμόγελο στα χείλη, να μάθουν και τα μικρά ονόματα τόσο των ασθενών όσο και των συνοδών, να τους κάνουν να νοιώσουν πιο οικεία και να προσπαθήσουν να τους απαλύνουν τον πόνο, το δάκρυ, τον φόβο…

Ξέρω, ξέρω, θα πείτε πως υπάρχουν κι εκείνες ή εκείνοι που δεν σκάει το χείλι τους. Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί ποτέ, μήπως αυτό που εισπράττουν, αυτό κι επιστρέφουν πίσω;

Καλώς ή κακώς έχω επισκεφτεί πολλά νοσοκομεία, τόσο σαν ασθενής και σαν συνοδός, αλλά και σαν επισκέπτης. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα μπορούσα ν’ αγκαλιάσω ΟΛΟΥΣ αυτούς τους ανθρώπους που στάθηκαν στο πλάι μου, που μου χάρισαν το νοιάξιμό τους, που μου πρόσφεραν απλόχερα το χαμόγελό τους, την καλή τους κουβέντα και τις γνώσεις τους. Θαρρώ, πως κι εκατομμυριούχος να ήμουν, δεν θα μου έφταναν για ν’ αποτείσω Φόρο Τιμής σ’ αυτούς τους Ανθρώπους!