Ανάρτηση για τον νέο χρόνο 2014 στο Φατσοβιβλίο!!!

Καλημέρα, καλή μας χρονιά
Κι επειδή "έλειψα" τόσο καιρό, σκέφτηκα να μας ανταμείψω
με το κατιτίς μου, έτσι, για να σας ευχαριστήσω ΟΛΟΥΣ και ΟΛΕΣ
για την αγάπη και τον νοιάξιμό σας!!!!!!!!!!!!

Δώστε όποιον τίτλο σας αρέσει.... Το έχω αφήσει άτιτλο... Θα μπορούσε να είναι και μια απλή "Καλημέρα"!!!!

"Η νύχτα τούτη είναι πολύ σκοτεινή. Άναστρη. Και κρύο. Παγωνιά. Δεκέμβρης. Κι ο κόσμος δεν κυκλοφορεί όπως άλλοτε…, όπως άλλες χρονιές…
Πρέπει να φτάσει εκεί, εκεί που αχνοφαίνονται κάποια φώτα. Σφίγγεται ακόμη περισσότερο στο χοντρό του πανωφόρι. Σηκώνει μέχρι τα αυτιά το γιακά του. Τα χέρια μέσα στις τσέπες, οι μπότες που αγκαλιάζουν το παντελόνι, …τώρα του φαίνονται σαν να έχει σίδερα στα πόδια…
Κάθε χρόνο κάνει την ίδια διαδρομή, μόνο που αυτή τη φορά νοιώθει πως κάτι περίεργο συμβαίνει…
Πού έχουν πάει όλοι; Γιατί δε φαίνεται ψυχή γεννημένη στο διάβα του;… Άλλοτε συναντούσε καμιά παρέα από νέα παιδιά… Σήμερα, κανένα… Και όσο προχωράει, τόσο, θαρρεί, να ξεμακραίνουν τα φώτα…
Είναι η διαδρομή αυτή που προσμένουν τόσοι και τόσοι κι εκείνος – κάθε χρόνο – με ευχάριστη διάθεση… Μα τώρα… Μοιάζει μ’ εκείνα τα κινηματογραφικά έργα που παρουσιάζουν «την άλλη μέρα», τη μέρα μετά την «καταστροφή». Όμως εκείνος ξέρει πολύ καλά πως δεν είναι τούτη η μέρα…
Ναι, ναι, ξέρει… Απ’ άκρη σ’ άκρη τούτη η πλάση βρίσκεται σε αναβρασμό. Κόσμος σκοτώνεται, άλλοι λιμοκτονούν, κράτη διαλύονται, τα συμφέροντα και το κακό προσπαθούν να επιβληθούν. Αξίες χρόνων και χρόνων πολεμούνται. Γενιές ξεκληρίζονται. Αρρώστιες, ανέχεια, ασιτία, όλα με το στερητικό άλφα μπροστά, τείνουν να κυριαρχήσουν. Κάθε πόρτα και πρόβλημα, κάθε γειτονιά και πόνος, κάθε ομάδα – χωριό, πόλη ή κράτος λέγεται – ματώνει. Κι εκείνος; Τι πρέπει να κάνει; Πώς να τους δείξει ότι τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμα; Ο κόσμος δεν κυκλοφορεί. Κλεισμένοι στα σπίτια τους. Ναι, το ήξερε. Είναι από κείνες τις χρονιές που οι άνθρωποι βρίσκονται σε αδιέξοδα και η δουλειά του θα πρέπει να είναι πολύ πιο σημαντική…
Το κεφάλι του βουίζει. Προσπαθεί να πιάσει ένα χαρούμενο σκοπό, να σιγοτραγουδήσει, μήπως και αλλάξει η διάθεσή του. Μήπως και κάποιος ακούσει αυτό το σκοπό και ξεσηκωθεί και ξεσηκώσει και τους άλλους. Άδικος κόπος. Ένα μουρμουρητό ακούγεται μονάχα από το λαρύγγι του. Ένα μουγκρητό, σαν αυτό που βγάζουν οι ηλικιωμένοι που τους βαραίνουν τα χρόνια και τα προβλήματά τους, ενώ εκείνος είναι τόσο νέος ακόμα. Παιδί, σχεδόν…
Κατεβάζει το κεφάλι κάτω, αρχίζει να σκέφτεται τι θα πει στον πρώτο που θα συναντήσει, πώς θα τον κάνει να νοιώσει όμορφα, πώς θα τον παρηγορήσει, πώς θα του δώσει αυτή την ελπίδα που προσμένουν όλοι…, και τότε αντιλαμβάνεται, χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει, ότι έχει σταματήσει να περπατάει, πως έχει καθίσει κατάχαμα και νοιώθει να τον τυλίγει αυτή η γλύκα του ύπνου…
- Όχι. Μη. Σήκω και περπάτα. Με τόσο κρύο, θα σε βρουν το πρωί παγωμένο, σαν εκείνο το παραμύθι. Σήκω, σήκω…!!!
Ήταν η δική του φωνή που τον πρόσταζε να κάνει αυτό που πρέπει. Με μεγάλη δυσκολία σηκώθηκε, τέντωσε τα μουδιασμένα πόδια του, χουχούλασε στο χνώτο του και άρχισε να τραγουδά, σιγανά στην αρχή και όσο προχωρούσε, δυνάμωνε…
- Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε, παιδιά
Και το χωρισμού ο πόνος, ας κοιμάται στην καρδιά…
Γέρε χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά
Ήρθ’ ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια και χαρά…
Ωωωωωωχ, τα δώρα; Πού είναι τα δώρα; Τι δώρα θα τους πάω με άδεια χέρια;
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη σκέψη του και την αγωνία που τον κυρίεψε, όταν συνάντησε μια παρέα από κορίτσια και αγόρια, μαύρα, άσπρα, κίτρινα, όμορφα και «άσχημα», που τραγουδούσαν κι εκείνα μαζί του. Είχαν γίνει μια παρέα, τον είχαν αγκαλιάσει και τραγουδούσαν.
- Καλά, δεν ακούτε; Δεν έχω φέτος δώρα ….
- Τι λες, καλέ μου; Εσύ είσαι το καλύτερο δώρο! Δεν το έχεις μάθει πια αυτό;
Ήταν δεν ήταν δεκαοχτώ χρονών η Μαρία. Δε θα την έλεγε κανείς όμορφη, αλλά εκείνη η φλογερή, γεμάτη ζωντάνια ματιά της, την έκανε ν’ αστράφτει!
- Καθετί καινούριο, κάθε νέο, να, όπως η άνοιξη, ας πούμε, είναι η ελπίδα. Εμείς οι άνθρωποι και ειδικά οι νέοι, δε θέλουμε μαυρίλα στη ζωή μας. Φως θέλουμε. Και το φως το δίνει μόνο κάτι νέο. Μην ξεχνάς πως, όπου να ’ναι, ξημερώνει. Ξημερώνει μια νέα μέρα, ένας νέος μήνας – και μάλιστα ο πρώτος του χρόνου – κι ένας νέος χρόνος.
- Ξέρεις εσύ, πετάγεται ο Χρήστος, ένα παλληκαράκι με χοντρά γυαλιά, τι κουβαλάς στις πλάτες σου για τις 365 μέρες που σε ακολουθούν; Όχι, ξέρεις; Ούτε κι εσύ δεν ξέρεις. Άρα; Εμείς έχουμε κάθε δικαίωμα να προσμένουμε!!!
Χάρμα ήχων ήταν τα τιτιβίσματα τούτων των παιδιών. Και τα περισσότερα – αν όχι όλα – φορούσαν φόρμες, γαλότσες και χοντρά μπουφάν κι ένα κασκόλ περασμένο στο λαιμό. Το καθένα από ένα διαφορετικό κασκόλ. Να, σαν αυτό που λένε «σημαία», που δηλώνει «την καταγωγή» του. Και κανένα, μα κανένα, δεν ήταν, αυτό που λέμε «όμορφο» κι όμως, η μορφή τους δεν έπαιζε καμία σημασία!!! Και όσο τούτα δω τραγουδούσαν, σαν από το πουθενά, εμφανίζονταν κι άλλα, κι άλλα…, μικρότερα ή και μεγαλύτερα. Κάποια από αυτά ήταν και «παιδιά με ειδικές ικανότητες», όπως συχνά χαρακτηρίζονται. Και ναι, τούτα δω, έχουν μεγαλύτερη λαχτάρα για τη ζωή, μεγαλύτερη προσμονή και πείσμα. Και όλα μαζί αγκαλιασμένα, πειράζονται, γελούν και τραγουδούν. Δεν έχουν ανάγκη τις ψευδαισθήσεις που χρησιμοποιούν κάποιοι για να ευθυμήσουν. Ζητωκραυγάζουν, με τον τρόπο τους, τη ζωή. Κι εκείνος ανάμεσά τους ζαλίζεται από τη χαρά τους, σαν να έχει πιεί ένα καράβι κρασί.
Τώρα τα φώτα φαίνονταν πιο έντονα. Από το πρώτο σπίτι που συναντάνε, ακούγονται γέλια και τραγούδια:
- Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, χρυσή μου δεντρολιβανιά… Καλή χρονιά, καλή χρονιά, χαρούμενη, χρυσή Πρωτοχρονιά…"

Για την επιλογή της εικόνας είχα αρωγό τη Μαρίκα μου και είναι από τη σελίδα Non-Compliant / www.flickr.com / Explore Regina Holidays on Flickr

Για όσους δεν αναφέρονται στην εικόνα, φταίει η άγνοιά μου και δε σημαίνει ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ λόγο πως δεν είστε μέσα στους 20