ΞΥΠΝΑ ΒΑΣΙΛΗ
08.06.2014
Μπορεί ο οξαποδούλης να μου έχει μαυρίσει την ψυχή με τις στενοχώριες που με έχει γεμίσει, έρχεται, όμως, από την άλλη ο καλός Θεούλης και με ανταμοίβει με τόση ευλογία, όση είναι μια παιδική αγκαλιά!!! Κι εδώ δε μιλάμε για μια μόνο αγκαλιά, αλλά για 17 μεγάλες αγκαλιές, όσα και τα φετινά παιδιά μου!!!
Κάπου στα τέλη του Νοέμβρη – ίδια αγωνία κάθε χρόνο, για να βρούμε έργο – μαθαίνω πως τα παιδιά της ΣΤ τάξης που έχουν δηλώσει συμμετοχή στο θεατρικό είναι 17. Αρχίζει το ψάξιμο και καταλήγουμε, αφού ξέρουμε πόσα αγόρια και πόσα κορίτσια, στο έργο του Δημήτρη Ψαθά «Ξύπνα Βασίλη». Τον Δεκέμβρη γίνεται η πρώτη μας συνάντηση με γονείς και παιδιά, λέμε αυτά που πρέπει και μετά μένω με τους υποψήφιους «ηθοποιούς» μου, για να μπορέσω να κάνω τη διανομή. Κάποια από αυτά τα γνωρίζω, αφού πριν κάποια χρόνια είχα στη μεγάλη μου παρέα τα αδέλφια τους, αλλά αγνοώ τι μπορούν να κάνουν τα ίδια.
- Κυρία Αθηνά, πέστε μου, σας παρακαλώ, πώς κάθε χρόνο μπορείτε και δίνετε τους κατάλληλους ρόλους στα κατάλληλα παιδιά; Επειδή μοιάζουν με τους ηθοποιούς που έχουμε δει; Ποια είναι τα κριτήριά σας;
Ήταν η ερώτηση μιας μαμάς, μετά την παράσταση. Η απάντησή μου ήταν να της δείξω το αυτί μου. Ναι, γιατί, βάζοντάς τα να μου διαβάζουν τους ρόλους, χωρίς να βλέπω πρόσωπα, σημειώνω. Και πάντα παρακαλώ Τον Θεό να μ’ ευλογήσει μη στενοχωρήσω κανένα παιδί.
Έτσι έγινε και φέτος. Διάβασαν και λίγο πριν τα Χριστούγεννα είχαμε την πρώτη μας πρόβα! Κάποια χαρούμενα για τους ρόλους, άλλα λίγο λυπημένα, γιατί δεν είχαν «πρωταγωνιστικό» ρόλο, κάτι που καταλογίζω στους γονείς.
Πριν λίγες μέρες, σε μια Κυριακάτικη πρόβα μας – Σαββατοκύριακο κάνουμε όλο το έργο – συγκινήθηκα. Θυμήθηκα πώς ξεκίνησαν και αναγνώρισα πόσο ψηλά έχουν φτάσει!!!
Ξεκίνησαν φοβισμένα, ντροπαλά, χαμηλόφωνα… Με έβλεπαν με φόβο, σχεδόν. Αρχίσαμε με το αλφαβητάρι του θεατρικού ύφους και ήθους. Μάθανε λόγια κι σιγά-σιγά στήναμε σκηνές. Έπρεπε να προχωρήσουμε γοργά. Μεγάλο το έργο. Απαιτητικοί όλοι οι ρόλοι, σχεδόν. Έξι εικόνες, έξι σκηνικά. Έπρεπε οι κινήσεις να φαίνονται απόλυτα φυσιολογικές, όπως και σε κάθε έργο, άλλωστε.
Και τούτα τα φετινά μου, αντιμετώπισαν πολλές αντιξοότητες. Το Πάσχα έπεφτε στα μέσα του Απρίλη, που σημαίνει πως στις διακοπές των γιορτών δεν κάνουμε πρόβες. Με το που θα άνοιγαν τα σχολεία, τσουπ στη μέση και οι εκλογές με δυο Σαββατοκύριακα να πάνε χαμένα, και η παράσταση έπρεπε να γίνει το πρώτο δεκαήμερο… Ένας αγώνας δρόμου!!!!!!!!!!!!!
Με τη βοήθεια του Νεκτάριου Ανδριόπουλου, πατέρα ενός από τα παιδιά «μου» και δημοσιογράφου, τα Σαββατοκύριακα των εκλογών δεν τα χάσαμε, αφού ο ραδιοφωνικός σταθμός 9.84 μας παραχώρησε το αμφιθέατρο για τις πρόβες μας. Και τώρα που το σκέφτομαι, γράφοντας τούτες τις αράδες, ίσως αυτές τους οι εναλλαγές βοήθησαν στην τελική τους επιτυχία.
Φτάνουμε στην τελευταία – κλασική – πρόβα μας της Κυριακής το πρωί, στη λεγόμενη τεχνική πρόβα. Για να μπορέσουν τα παιδιά να έχουν την επαφή με τα τελικά σκηνικά, που μόνο ακουστά είχαν, αλλά και τα μικρόφωνα, το δυσκολότερο μέρος αυτής της πρόβας, κάθε χρόνο.
Από την προηγούμενη, το Σάββατο, και όπως όλοι θυμόμαστε το καλοκαιράκι μας είχε επισκεφτεί νωρίτερα φέτος, τα πράγματα έγιναν λίγο ανήσυχα. Ήταν 3 το μεσημέρι όταν έπιασε μια δυνατή μπόρα, ενώ η ΕΜΥ δεν έδινε τέτοια φαινόμενα. Από κείνη την ώρα, για να μην πω μέρες πριν, παρακολουθούσαμε τα μετεωρολογικά φαινόμενα, έτσι, για να είμαστε προετοιμασμένοι. Το άγχος στο αποκορύφωμά του. Τα στοιχεία έδειχναν πως στο κέντρο της Αθήνας προβλεπόταν βροχή. Οι «επικίνδυνες» ώρες ήταν 6-9μμ. Δηλαδή την ώρα της παράστασης…
Ξεκινήσαμε την πρόβα μας κατά τις 10 το πρωί. Ο Χρήστος, ο τεχνικός που πρώτη φορά συνεργαζόμαστε, ένας εξαίρετος άνθρωπος, προσπαθεί να συντονίσει τα μικρόφωνα και πριν προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε καλά-καλά τι κάνουμε και πού και πώς πρέπει να σταθούν τα παιδιά, πέσαν οι πρώτες ψιχάλες… Πανικός. Έπρεπε να μαζευτούν άμεσα τα μηχανήματα, τα έπιπλα, τα υφάσματα, όλα. Συνεχίσαμε την πρόβα μας επάνω στο σχολείο, όπως όλα τα Σαββατοκύριακα, και αφού σταμάτησε η βροχή, κάναμε την τελευταία εικόνα, το φινάλε, στην εξέδρα-σκηνή, χωρίς μικρόφωνα, χωρίς σκηνικά. Η ατυχία σε όλο της το μεγαλείο. Και οι προγνώσεις αμετακίνητες: βροχή και καταιγίδα 6-9μμ.
«Σας υπόσχομαι, θα κινήσω γη και ουρανό, θα φέρω τα πάνω κάτω, αλλά αν βρέξει και δεν μπορέσουμε να παίξουμε, θα βρούμε χώρο να μας φιλοξενήσει…»
Λόγια δικά μου. Λόγια ψυχής με έλλειψη σκέψης και λογικής. Και πώς να βάλεις τη λογική μπροστά, όταν 17 ζευγάρια παιδικά μάτια, έτοιμα να κλάψουν, σε κοιτάζουν με απορία και αγωνία και η απόγνωση έχει ζωγραφιστεί στα προσωπάκια τους.
Τους έδωσα τις τελευταίες «εντολές»: Θα πάτε σπίτι, θα κάνετε ένα μπανάκι, θα φάτε ελαφρά, θα ξαπλώσετε όπου σας αρέσει, θα διαβάσετε για τελευταία φορά το κείμενο, θα κάνετε προσευχή να μη μας βρέξει – τις δικές προσευχές τις ακούει ο καλός Θεούλης – και στις 7 θα είστε εδώ, να ντυθούμε, να βαφτούμε, να ετοιμαστούμε για να καταπλήξουμε τα πλήθη!!!
(Τα προηγούμενα «παιδιά μου» κάτι θα θυμούνται…!!!)
Η ώρα είχε φτάσει. Βαμμένα, ντυμένα, έτοιμα, αλλά με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Βγάλαμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες όλοι μαζί και για το τέλος έμεινε «η ένεση» θάρρους, όπως τους λέω. Πιαστήκαμε σ’ ένα κύκλο, τους έδωσα το σύνθημα, έξω φωνή: Τι θα κάνουμε; Θα σκίσουμε! Τι θα κάνουμε; Θα σκίσουμε! Τι θα κάνουμε; Θα σκίσουμε!
«Τώρα είστε έτοιμοι. Πάμε!!!»
Και το αποτέλεσμα ήταν συγκινητικό. Ήταν όλα τους υπέροχα! Πανέμορφα, δροσερά πλάσματα και είμαι απόλυτα βέβαιη πως από κει πάνω ο Ψαθάς ήταν περήφανος!!! Βγήκαν στη σκηνή, έχοντας την πρώτη τους ουσιαστική επαφή με τα μικρόφωνα, μη γνωρίζοντας τα σκηνικά… Ένοιωσα σαν να τα είχα ρίξει στον ωκεανό χωρίς σωσίβια, κι όμως, τα κατάφεραν κι όχι μόνο επιπλεύσανε, αλλά έφτασαν και στη στεριά!!!
Από τις αρχές των προβών μας, κρεμόταν σαν δαμόκλεια σπάθη μια δική μου παράκληση: Δεν έχω την απαίτηση να ξεπεράσετε την περσινή παράσταση, θέλω, όμως, και ξέρω πως μπορείτε, να τους φτάσετε.
Και ΝΑΙ. Τα κατάφεραν και τα ευχαριστώ ΠΟΛΥ!!! Ας είναι ευλογημένα κι ευχαριστώ, τόσο εκείνα όσο και τον Μεγαλοδύναμο, που αξιώνομαι να ζω τέτοιες και τόσες συγκινήσεις!
Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω ! ! ! — με τον Αλεξάκο Με Λένε και 5 ακόμη. (48 φωτογραφίες)
08.06.2014
Μπορεί ο οξαποδούλης να μου έχει μαυρίσει την ψυχή με τις στενοχώριες που με έχει γεμίσει, έρχεται, όμως, από την άλλη ο καλός Θεούλης και με ανταμοίβει με τόση ευλογία, όση είναι μια παιδική αγκαλιά!!! Κι εδώ δε μιλάμε για μια μόνο αγκαλιά, αλλά για 17 μεγάλες αγκαλιές, όσα και τα φετινά παιδιά μου!!!
Κάπου στα τέλη του Νοέμβρη – ίδια αγωνία κάθε χρόνο, για να βρούμε έργο – μαθαίνω πως τα παιδιά της ΣΤ τάξης που έχουν δηλώσει συμμετοχή στο θεατρικό είναι 17. Αρχίζει το ψάξιμο και καταλήγουμε, αφού ξέρουμε πόσα αγόρια και πόσα κορίτσια, στο έργο του Δημήτρη Ψαθά «Ξύπνα Βασίλη». Τον Δεκέμβρη γίνεται η πρώτη μας συνάντηση με γονείς και παιδιά, λέμε αυτά που πρέπει και μετά μένω με τους υποψήφιους «ηθοποιούς» μου, για να μπορέσω να κάνω τη διανομή. Κάποια από αυτά τα γνωρίζω, αφού πριν κάποια χρόνια είχα στη μεγάλη μου παρέα τα αδέλφια τους, αλλά αγνοώ τι μπορούν να κάνουν τα ίδια.
- Κυρία Αθηνά, πέστε μου, σας παρακαλώ, πώς κάθε χρόνο μπορείτε και δίνετε τους κατάλληλους ρόλους στα κατάλληλα παιδιά; Επειδή μοιάζουν με τους ηθοποιούς που έχουμε δει; Ποια είναι τα κριτήριά σας;
Ήταν η ερώτηση μιας μαμάς, μετά την παράσταση. Η απάντησή μου ήταν να της δείξω το αυτί μου. Ναι, γιατί, βάζοντάς τα να μου διαβάζουν τους ρόλους, χωρίς να βλέπω πρόσωπα, σημειώνω. Και πάντα παρακαλώ Τον Θεό να μ’ ευλογήσει μη στενοχωρήσω κανένα παιδί.
Έτσι έγινε και φέτος. Διάβασαν και λίγο πριν τα Χριστούγεννα είχαμε την πρώτη μας πρόβα! Κάποια χαρούμενα για τους ρόλους, άλλα λίγο λυπημένα, γιατί δεν είχαν «πρωταγωνιστικό» ρόλο, κάτι που καταλογίζω στους γονείς.
Πριν λίγες μέρες, σε μια Κυριακάτικη πρόβα μας – Σαββατοκύριακο κάνουμε όλο το έργο – συγκινήθηκα. Θυμήθηκα πώς ξεκίνησαν και αναγνώρισα πόσο ψηλά έχουν φτάσει!!!
Ξεκίνησαν φοβισμένα, ντροπαλά, χαμηλόφωνα… Με έβλεπαν με φόβο, σχεδόν. Αρχίσαμε με το αλφαβητάρι του θεατρικού ύφους και ήθους. Μάθανε λόγια κι σιγά-σιγά στήναμε σκηνές. Έπρεπε να προχωρήσουμε γοργά. Μεγάλο το έργο. Απαιτητικοί όλοι οι ρόλοι, σχεδόν. Έξι εικόνες, έξι σκηνικά. Έπρεπε οι κινήσεις να φαίνονται απόλυτα φυσιολογικές, όπως και σε κάθε έργο, άλλωστε.
Και τούτα τα φετινά μου, αντιμετώπισαν πολλές αντιξοότητες. Το Πάσχα έπεφτε στα μέσα του Απρίλη, που σημαίνει πως στις διακοπές των γιορτών δεν κάνουμε πρόβες. Με το που θα άνοιγαν τα σχολεία, τσουπ στη μέση και οι εκλογές με δυο Σαββατοκύριακα να πάνε χαμένα, και η παράσταση έπρεπε να γίνει το πρώτο δεκαήμερο… Ένας αγώνας δρόμου!!!!!!!!!!!!!
Με τη βοήθεια του Νεκτάριου Ανδριόπουλου, πατέρα ενός από τα παιδιά «μου» και δημοσιογράφου, τα Σαββατοκύριακα των εκλογών δεν τα χάσαμε, αφού ο ραδιοφωνικός σταθμός 9.84 μας παραχώρησε το αμφιθέατρο για τις πρόβες μας. Και τώρα που το σκέφτομαι, γράφοντας τούτες τις αράδες, ίσως αυτές τους οι εναλλαγές βοήθησαν στην τελική τους επιτυχία.
Φτάνουμε στην τελευταία – κλασική – πρόβα μας της Κυριακής το πρωί, στη λεγόμενη τεχνική πρόβα. Για να μπορέσουν τα παιδιά να έχουν την επαφή με τα τελικά σκηνικά, που μόνο ακουστά είχαν, αλλά και τα μικρόφωνα, το δυσκολότερο μέρος αυτής της πρόβας, κάθε χρόνο.
Από την προηγούμενη, το Σάββατο, και όπως όλοι θυμόμαστε το καλοκαιράκι μας είχε επισκεφτεί νωρίτερα φέτος, τα πράγματα έγιναν λίγο ανήσυχα. Ήταν 3 το μεσημέρι όταν έπιασε μια δυνατή μπόρα, ενώ η ΕΜΥ δεν έδινε τέτοια φαινόμενα. Από κείνη την ώρα, για να μην πω μέρες πριν, παρακολουθούσαμε τα μετεωρολογικά φαινόμενα, έτσι, για να είμαστε προετοιμασμένοι. Το άγχος στο αποκορύφωμά του. Τα στοιχεία έδειχναν πως στο κέντρο της Αθήνας προβλεπόταν βροχή. Οι «επικίνδυνες» ώρες ήταν 6-9μμ. Δηλαδή την ώρα της παράστασης…
Ξεκινήσαμε την πρόβα μας κατά τις 10 το πρωί. Ο Χρήστος, ο τεχνικός που πρώτη φορά συνεργαζόμαστε, ένας εξαίρετος άνθρωπος, προσπαθεί να συντονίσει τα μικρόφωνα και πριν προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε καλά-καλά τι κάνουμε και πού και πώς πρέπει να σταθούν τα παιδιά, πέσαν οι πρώτες ψιχάλες… Πανικός. Έπρεπε να μαζευτούν άμεσα τα μηχανήματα, τα έπιπλα, τα υφάσματα, όλα. Συνεχίσαμε την πρόβα μας επάνω στο σχολείο, όπως όλα τα Σαββατοκύριακα, και αφού σταμάτησε η βροχή, κάναμε την τελευταία εικόνα, το φινάλε, στην εξέδρα-σκηνή, χωρίς μικρόφωνα, χωρίς σκηνικά. Η ατυχία σε όλο της το μεγαλείο. Και οι προγνώσεις αμετακίνητες: βροχή και καταιγίδα 6-9μμ.
«Σας υπόσχομαι, θα κινήσω γη και ουρανό, θα φέρω τα πάνω κάτω, αλλά αν βρέξει και δεν μπορέσουμε να παίξουμε, θα βρούμε χώρο να μας φιλοξενήσει…»
Λόγια δικά μου. Λόγια ψυχής με έλλειψη σκέψης και λογικής. Και πώς να βάλεις τη λογική μπροστά, όταν 17 ζευγάρια παιδικά μάτια, έτοιμα να κλάψουν, σε κοιτάζουν με απορία και αγωνία και η απόγνωση έχει ζωγραφιστεί στα προσωπάκια τους.
Τους έδωσα τις τελευταίες «εντολές»: Θα πάτε σπίτι, θα κάνετε ένα μπανάκι, θα φάτε ελαφρά, θα ξαπλώσετε όπου σας αρέσει, θα διαβάσετε για τελευταία φορά το κείμενο, θα κάνετε προσευχή να μη μας βρέξει – τις δικές προσευχές τις ακούει ο καλός Θεούλης – και στις 7 θα είστε εδώ, να ντυθούμε, να βαφτούμε, να ετοιμαστούμε για να καταπλήξουμε τα πλήθη!!!
(Τα προηγούμενα «παιδιά μου» κάτι θα θυμούνται…!!!)
Η ώρα είχε φτάσει. Βαμμένα, ντυμένα, έτοιμα, αλλά με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Βγάλαμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες όλοι μαζί και για το τέλος έμεινε «η ένεση» θάρρους, όπως τους λέω. Πιαστήκαμε σ’ ένα κύκλο, τους έδωσα το σύνθημα, έξω φωνή: Τι θα κάνουμε; Θα σκίσουμε! Τι θα κάνουμε; Θα σκίσουμε! Τι θα κάνουμε; Θα σκίσουμε!
«Τώρα είστε έτοιμοι. Πάμε!!!»
Και το αποτέλεσμα ήταν συγκινητικό. Ήταν όλα τους υπέροχα! Πανέμορφα, δροσερά πλάσματα και είμαι απόλυτα βέβαιη πως από κει πάνω ο Ψαθάς ήταν περήφανος!!! Βγήκαν στη σκηνή, έχοντας την πρώτη τους ουσιαστική επαφή με τα μικρόφωνα, μη γνωρίζοντας τα σκηνικά… Ένοιωσα σαν να τα είχα ρίξει στον ωκεανό χωρίς σωσίβια, κι όμως, τα κατάφεραν κι όχι μόνο επιπλεύσανε, αλλά έφτασαν και στη στεριά!!!
Από τις αρχές των προβών μας, κρεμόταν σαν δαμόκλεια σπάθη μια δική μου παράκληση: Δεν έχω την απαίτηση να ξεπεράσετε την περσινή παράσταση, θέλω, όμως, και ξέρω πως μπορείτε, να τους φτάσετε.
Και ΝΑΙ. Τα κατάφεραν και τα ευχαριστώ ΠΟΛΥ!!! Ας είναι ευλογημένα κι ευχαριστώ, τόσο εκείνα όσο και τον Μεγαλοδύναμο, που αξιώνομαι να ζω τέτοιες και τόσες συγκινήσεις!
Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω ! ! ! — με τον Αλεξάκο Με Λένε και 5 ακόμη. (48 φωτογραφίες)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου